مطالعه وسیعی نشان داده‌است که کودکان مادرانی که درطول بارداری و در سال‌های اولیه زندگی کودک اضطراب دارند دارای ریسک دو برابر داشتن علائم بیش‌فعالی در سن ۱۶ سالگی می باشند.
دانشمندان میدانند که شرایط دوران جنینی و مراحل اولیه زندگی میتوانند تاثیر طولانی مدتی بر سلامت داشته باشند. حال، یک مطالعه طولانی مدت بیش از ۳۰۰۰ کودک در مطالعه طولی Avon از والدین و کودکان(ALSPAC) نشان داده است که اضطراب دوران بارداری مادران با بیش‌فعالی در کودکانشان مرتبط است، اگرچه ارتباط با دیگر علائم ADHD همانند بی‌توجهی بیشتراست.
ALSPAC پروژه طولانی مدت در شهر Bristol کشور انگلستان می باشد، که به دانشمندان اجازه میدهد تا تغییرات سلامتی کودکان را درطول زمان پیگیری کنند. این مطالعه گزارش‌های سطوح مختلف برخی علائم جسمی اضطراب را همانند عرق کردن، لرزیدن، گیجی، و بیخوابی در ۸۷۲۷ مادر در دوره بارداری اولیه و رسیدن کودک به ۵ سالگی ثبت کرده است.
محققان قادر به طبقه‌بندی سطوح اضطراب مادران بر اساس چگونگی علائم گزارش شده مادران از اضطراب فیزیکی بودند. بطور معمول زنان دارای موقعیت های اضطراب کم، اضطراب متوسط، یا اضطراب بالا می باشند.
سپس محققان چگونگی عملکرد کودکان را در تست‌های توجه مورد بررسی قرار دادند (هنگامیکه آنها به سن هشت و نیم سالگی رسیدند)، و دریافتند که تفاوت معنی داری کودکان از نظر توجه، بدون درنظر گرفتن میزان اضطراب مادر، وجود ندارد، با این حال، آزمودن گروه بزرگتری از ۳۱۹۹ کودک در سن ۱۶ سالگی نشان داد که تفاوت معنی داری در علائم بیش‌فعالی، بسته به اینکه مادر به چه میزان مضطرب بوده است، وجود داشت.
بطور میانگین کودک یک مادر که اضطراب متوسط یا بالا داشته است، حدود دوبرابربیشتراحتمال نشان دادن علائم بیش‌فعالی را نسبت به کودک مادری که اضطراب پایین داشته است، دارد. در ضمن با تنظیم یافته‌ها به خاطر عوامل اجتماعی و جمعیتی همبستگی مشابهی مشاهده گردید. این بدین معنی است که ۱۱٪ کودکان مادران با “اضطراب بالا”، و ۱۱٪ کودکان مادران با ” اضطراب پایین” علائم بیش‌فعالی از خود نشان دادند. تنها ۵٪ کودکان مادران با اضطراب پایین این علائم را از خود بروز دادند.
دکتر Blanca Bolea، رهبری این مطالعه در زمانیکه در دانشگاه Bristol بود، بعهده داشت. او اکنون استادیار در دانشگاه Toronto در کانادا است. او در این مورد می گوید:”این اولین بار است که مطالعه‌ای نشان داده است که اضطراب به بیش فعالی در مراحل بعدی زندگی مرتبط است، اما آن بی‌توجهی ربطی به اضطراب ندارد. یک تعبیراین است که برخی علائم ADHD با اضطراب مادر مرتبط است، ولی نه همه آنها. بطور عمومی، این نشان میدهد که اضطرابی که مادر تجربه می کند میتواند در کودک نسل بعد متظاهر شود. شایان ذکر است که تمامی مادران افزایش اضطراب درطول بارداری را گزارش کردند. حدود ۲۸٪ زنانی که ما آزمودیم، اضطراب متوسط یا بالایی را نشان دادند. ما درکل بیش‌فعالی را در ۳۱۹۹ کودک کنترل کردیم و دریافتیم که ۲۲۴ کودک نشانه‌های بیش‌فعالی از خود نشان می دهند که این میزان بیش فعالی بیش از دو برابر میزان کودکان مرتبط به مادرانی است که اضطراب متوسط یا بالا را تجربه کردند.”
“این یک ارتباط است که ما نمیتوانیم با صد درصد اطمینان بگوییم که علائم اضطراب در بارداری و مراحل اولیه زندگی منجر به بیش‌فعالی درآینده میشود. در ضمن ممکن است تاثیرات ژنتیکی، بیولوژیکی یا محیطی نیز دخیل باشند. به هر حال، این ایده توسط مطالعات در حیوانات تائید می شود. ما مطمئن نیستیم که چرا این ممکن است رخ دهد، ولی ممکن است که کودکان به اضطراب دریافت شده توسط مادر پاسخ میدهند، یا اینکه برخی تاثیرات بیولوژیکی، مثل هورمون‌های استرس در جفت باعث تاثیردر تکامل مغز شوند. ADHD بیماری بحث‌برانگیزی است و به نظر نمیرسد که یک علت واحد داشته باشد، اگرچه ما میدانیم که می تواند موروثی باشد. این کار تحقیقاتی ما نشان میدهد که اضطراب مادرانه عاملی است که به ADHD مرتبط است، اما نیاز به برخی پژوهش‌ها برای تائید آن و دیگر علل مرتبط داریم.”
