ترومبوسیتوپنی ناشی از هپارین(HIT) یکی از عوارض هپارین است. دو نوع ترومبوسیتوپنی ناشی از هپارین داریم. HIT نوع اول در دو روز اول بعد از قرار گرفتن در معرض هپارین، ظاهر می شود. با ادامه درمان با هپارین، تعداد پلاکت ها به نرمال می رسد. HIT نوع اول، اختلال غیرایمنی است که از اثر غیرمستقیم هپارین روی فعالیت پلاکت ها ناشی می شود.
مقاله مرتبط: عوارض سرطان: ترومبوسیتوپنی
HITنوع دوم، یک اختلال ایمنی است که معمولا ۴-۱۰ روز بعد از قرار گرفتن در ممعرض هپارین ایجاد می شود و باعث ایجاد مشکلات ترومبوتیک (لخته ای) خطرناک در اندام ها می شود. در اصطلاح عمومی پزشکی، اصطلاح ترومبوسیتوپنی ناشی از هپارین (HIT) به HIT نوع دو اشاره دارد.
زمانی باید به HIT شک کرد که بیماری که هپارین دریافت می کند، میزان پلاکت هایش افت کند؛ بخصوص اگر این افت بیش از ۵۰ درصد از شمارش پلاکت پایه باشد، حتی اگر کمترین میزان شمارش پلاکت بالای L/10۹×۱۵۰ باقی بماند. به طور بالینی، HIT ممکن است به صورت زخم های پوستی در محل تزریق هپارین یا توسط واکنش های سیستمیک حاد ( مثل تب و لرز، تنگی نفس، درد قفسه سینه) بعد از تزریق وریدی هپارین، خود را نشان دهد.
برخلاف سایر ترومبوسیتوپنی ها، HIT عموما با خون ریزی مشخص نمی شود. درعوض، ترومبوآمبولی وریدی ( مثل ترومبوز ورید عمقی، آمبولی ریه) شایع ترین عارضه است. به طور کمتر، ترومبوز شریانی (مثل سکته قلبی (MI) ) ممکن است رخ دهد. بنابراین، این اختلال گاهی ترومبوسیتوپنی و ترومبوز ناشی از هپارین (HITT) نامیده می شود.
تشخیص HIT براساس یافته های بالینی، ویژگی های ترومبوسیتوپنی، و مطالعات آزمایشگاهی آنتی بادی های HIT انجام می گیرد. درمان ترومبوسیتوپنی ناشی از هپارین، قطع تمام محصولات هپارینی است. سپس باید از یک ضدانعقاد دیگر استفاده شود.
