یک مطالعه جدید ارتباط بین توده عضلانی کم بدن و خطر بیشتر بروز بیماری‌های قلبی عروقی، حداقل برای مردان ۴۵ ساله و بالاتر، نشان داده است. این تحقیقات نشان می‌دهد که این ارتباط بین توده عضلانی و بیماری های قلبی عروقی ، حتی برای مردانی که سابقه بیماری قلبی ندارند نیز صادق است.
به طور طبیعی با افزایش سن، تحلیل و از بین رفتن توده عضلانی اسکلتی رخ می‌دهد. این روند به ویژه در مردان تأثیر بیشتری می‌گذارد.
در حقیقت، تحقیقات نشان می دهد که پس از سن ۳۰ سالگی، با گذشت هر دهه از سن فرد، توده عضلانی در مردان ۳ تا ۵ درصد کاهش می‌یابد.
افراد می‌توانند با فعالیت کردن از این کاهش در توده عضلانی بدن جلوگیری کرده و یا آن را به حداقل برسانند. اگر این کار انجام نشود، ممکن است سلامتی و بهزیستی فرد به خظر بیفتد.
برخی از مطالعات گذشته نشان داده‌اند که افراد مبتلا به بیماری‌های قلبی عروقی که مقدار بیشتری از حجم توده عضلانی بدن خود را از دست می‌دهند نیز، خطر بیشتری برای مرگ زودرس دارند.
با این حال تا به امروز، در مورد احتمال وجود ارتباط بین توده عضلانی و بیماری های قلبی عروقی ، در افرادی بدون سابقه مشکلات قلبی یا گردش خونی پژوهش‌های کمی موجود است.
اکنون، متخصصان مرکز تحقیقات زیست پزشکی در شبکه بهداشت روان مادرید در اسپانیا، دانشگاه کانبرا در استرالیا و دانشگاه آتن در یونان تحقیقاتی را با هدف پر کردن شکاف تحقیقاتی موجود در مورد ارتباط بین توده عضلانی و بیماری های قلبی عروقی انجام داده‌اند.
این مطالعه جدید داده‌های گروهی از شرکت کنندگان مرد ۴۵ ساله و بالاتر و دوره پیگیری ۱۰ ساله آن‌ها را تحت پوشش قرار داده است. نتایج حاصل از این پژوهش جدید در ژورنال اپیدمیولوژی و سلامت جامعه (Journal of Epidemiology & Community Health) انتشار یافته است و نویسنده اول پژوهش نیز استفانوس تیروولاس (Stefanos Tyrovolas) می‌باشد.
یافته‌های حاکی از آن است که حداقل در مردان، ارتباط بین توده عضلانی و بیماری های قلبی عروقی را بدین شکل نشان می‌دهد که ممکن است حفظ توده عضلانی اسکلتی بدن در حد نرمال مشکلات قلبی و عروقی فرد را به حداقل برساند.
ارتباط بین توده عضلانی و بیماری های قلبی عروقی ؛ از دست دادن توده عضلانی ممکن است خطرات قلبی را افزایش دهد
این تیم اطلاعات پزشکی ۲۰۲۰ شرکت کننده را، که نیمی از آن‌ها را مردان و نیم دیگر را زنان تشکیل می‌دادند، برای یک دوره ۱۰ ساله تجزیه و تحلیل کردند. همه به جز یکی از شرکت کنندگان در رنج سنی ۴۵ سال و بالاتر قرار داشتند و در ابتدای مطالعه هیچ یک بیماری بیماری قلبی نداشتند.
در ابتدا، از شرکت کنندگان اطلاعاتی در مورد سبک زندگی خود از جمله رژیم غذایی و ورزش و همچنین اندازه گیری چربی خون در گردش، بیومارکرهای التهابی سیستمیک، وزن و فشار خون گرفته شد.
محققان توضیح می‌دهند که تمام این اطلاعات از اهمیت بالایی برخوردار هستند، زیرا می‌توانند خطر ابتلا به مشکلات قلبی و عروقی فرد را تحت تأثیر قرار دهند. علاوه بر این داده‌ها، محققان همچنین توده اسکلتی عضلانی شركت كنندگان را مطابق با وزن و قد هر فرد فرد محاسبه كردند.
طی مدت ۱۰ سال پیگیری، محققان ۲۷۲ مشکل قلبی عروقی را، چه کشنده و چه غیر کشنده، ثبت کردند از جمله شامل سکته مغزی و سکته مغزی خفیف. این موارد در بین یک نمونه ۱۰۱۹ از شرکت کنندگان که در شروع مطالعه ۴۵ سال یا بالاتر بودند، رخ داده است.
تیم تحقیقاتی دریافت که مردان نسبت به زنان در حدود چهار برابر بیشتر در معرض خطر بروز بیماری‌های قلبی عروقی هستند. علاوه بر این، آن‌ها از وجود ارتباط بین توده عضلانی و بیماری های قلبی عروقی خبر دادند. بدین صورت که توده عضلانی پایین با خطر بروز بیشتر مشکلات قلبی عروقی در مردان همراه بود.
در انتهای دیگر طیف، در مردانی با بیشترین حجم بافت عضلانی نسبت به افرادی با کمترین توده عضلانی در شروع مطالعه، ۸۱٪ خطر ابتلا به بیماری‌هایی مانند سكته مغزی و سكته قلبی كاهش یافته بود.
این تیم همچنین پی برد که در مردانی که بیشترین حجم بافت عضلانی را در ابتدا داشتند، سایر عوامل خطرزای قلبی و عروقی مانند فشار خون بالا، دیابت یا چاقی نیز کمتر دیده می‌شود.
هنوز مشخص نیست که چرا این ارتباط بین توده عضلانی و بیماری های قلبی عروقی تنها در مورد مردان معنی دار بوده است؛ گرچه محققان تصور می‌کنند که اختلاف هورمونی بین مردان و زنان با افزایش سن هر دو گروه، ممکن است این اختلاف را توضیح دهد.
اگرچه نویسندگان اذعان دارند كه مطالعه مشاهده‌ای آن‌ها نمی‌تواند با قطعیت ارتباط علت معلولی بین توده عضلانی پایین و خطر بروز مشکلات قلبی عروقی فرض کند، اما معتقدند كه یافته‌های آن “به اهمیت حفظ توده عضلانی اسكلتی در ارتباط با خطر بروز بیماری‌های قلبی عروقی اشاره دارد”.
پژوهشگران مقاله مطالعه خود این گونه جمع بندی می‌کنند که:
جلوگیری از کاهش توده عضلانی اسکلتی، که به طور فزاینده‌ای در بین جمعیت میان سال و کهن سال رایج‌تر است، ممکن است وسیله‌ای مؤثر برای ارتقاء سلامت قلبی عروقی کلی جامعه باشد.
