د
علائم اوتیسم در بزرگسالان میتواند در مقایسه با علائم در کودکان متفاوت باشد، و بزرگسالان زیادی زندگی کردن با علائم‌شان را در طی سالیان یادگرفته‌اند.
اختلال طیف اوتیسم(ASD) یکی از اختلالات شایع رشدی-عصبی است. در بسیاری از موارد تشخیص اوتیسم افراد در دوران کودکی ومعمولا بعد از سن ۴سالگی انجام می شود.
با این حال، برخی بزرگسالان با اختلال طیف اوتیسم تشخیص داده شده به زندگی ادامه می دهند. حتی افراد با علائم شدیدتر نیز ممکن است تشخیص درستی دریافت نکنند.
بعضی شباهت‌ها میان اختلال طیف اوتیسم و بعضی اختلالات خاص از جمله اختلال بیش‌فعالی و اختلال نقص توجه (ADHD) وجود دارد.
تشخیص اختلال طیف اوتیسم در مراحل نوجوانی و بزرگسالی میتواند به دلایل بسیاری مفید واقع شود، مخصوصا اینکه میتواند دسترسی بهتر به خدمات و حمایت‌ها را برای این اشخاص دربر داشته باشد.
نشانه‌های و علائم اوتیسم بزرگسالی
افراد اوتیستیک معمولا با چالش‌های ارتباطی و کنش/واکنش‌های اجتماعی مواجه میشوند. آنها ممکن است در ایجاد ارتباط با افراد دیگر و فهمیدن احساسات دیگران با مشکل مواجه شوند.
افراد اوتیستیک ممکن است دارای الگوها و رفتارهای غیرمنعطف نیز باشند، و ممکن است آنها اغلب اعمال تکراری انجام دهند.
بزرگسالان با علائم متوسط اختلال طیف اوتیسم ممکن است در طی زندگی خود مورد تشخیص قرارنگیرند.
نشانه‌ها و علائم رایج اختلال طیف اوتیسم (ASD) در بزرگسالان میتواند شامل موارد زیر باشد:
- دست و پا چلفتی بودن
- مشکل در برقراری و ادامه گفتگو
- مشکل در ایجاد و حفظ روابط دوستانه
- مشکل و ناراحتی در طی ارتباط چشمی
- چالش درتنظیم هیجانات
- علاقه مفرط به یک موضوع خاص، همانند یک دوره خاص تاریخی
- مونولوگ‌های متناوب بر موضوع یا موضوعات خاص
- حساس بودن به صداها یا بوهایی که به نظر میرسد برای دیگران آزاردهنده نباشد
- صداهای غیرارادی، همانند، صاف کردن‌های تکراری گلو
- مشکل در فهم طعنه‌ها یا ضرب المثل‌ها
- فقدان انعطاف صدایی هنگام صحبت کردن (یکنواخت صحبت کردن)
- محدودیت علاقه تنها به چند فعالیت خاص
- ترجیح به فعالیت‌های انفرادی
- مشکل در خواندن و فهمیدن هیجانات دیگران
- مشکل در فهم ابرازات چهره‌ای و زبان بدن
- اتکا بر روتین‌های روزانه و مشکل در تعامل با تغییرات در این روتین‌ها
- رفتارهای تکراری
- اضطراب اجتماعی
- توانایی‌های برتر در ریاضیات و رشته‌های مرتبط (در برخی موارد)
- نیاز به ترتیب اقلام با نظم خاص
افراد اوتیستیک معمولا تمامی نشانه‌ها و علائم فوق را یکجا ندارند و ممکن است موارد دیگری را که در فهرست فوق وجود ندارند تجربه نمایند. در ضمن، علائم میتوانند برای مردان و زنان متغیر باشد.
خانم‌های اوتیستیک ممکن است آرامتر باشند و به نظربرسند که سازگاری بهتری با وضعیت‌های اجتماعی نسبت به آقایان اوتیستیک داشته باشند.
طبق برخی پژوهش‌ها، افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است دارای تناوب بالاتری از هم رویدادی شرایط همانند اضطراب و افسردگی نسبت به افراد متعارف جامعه باشن
تشخیص
تشخیص اوتیسم در بزرگسالی میتواند به دلایل متعددی چالش برانگیز باشد:
- اولا، افرادی که در سنین جوانتر تشخیص داده نشده‌اند ممکن است دارای علائم ملایم‌تری باشند که تشخیص آنها برای پزشکان مشکل تر است.
- دوما، اگر افراد برای مدتی با اختلال طیف اوتیسم زندگی کرده باشند، آنها ممکن است برای مخفی کردن و مدیریت نشانه‌ها و علائم متبحرتر باشند.
- سوما، در حال حاضرهیچ گونه روش مشخصی برای تشخیص اختلال طیف اوتیسم در بزرگسالان وجود ندارد. این احتمال وجود دارد که در آینده روش مشخصی برای تشخیص ابداع گردد.
افراد ممکن است بخواهند با یک آزمون خودارزیابی برای بزرگسالان شروع نمایند. درحالیکه این آزمون‌ها نمیتوانند به تشخیص قطعی صحه بگذارند، آنها نقطه آغاز خوبی هستند و موادی را برای بجث با متخصص سلامت فراهم مینمایند.
از سوی دیگر، آنهایی که گمان میکنند خودشان یا عزیزانشان دارای اختلال طیف اوتیسم است میتواند بطور مستقیم با یک دکتر صحبت کند. دکتر تلاش خواهد کرد از طریق پرسش و مشاهده موارد ذیل تا تعیین کند که آیا اختلال طیف اوتیسم وجود دارد یا خیر:
- پرسیدن درباره علائم حال حاضر و درطول دوران کودکی
- مشاهده و کنش/واکنش با شخص
- صحبت کردن با همراهان مریض
- بررسی شرایط و سالمت فیزیکی و روانی که ممکن است منجر به بروزعلائم شوند.
اگر هیچ وضعیت جسمانی منجر به علائم دیده نشود، دکتر ممکن است شخص را به یک روانپزشک یا یک روانشناس برای تشخیص‌گذاری ارجاع دهد.
اگر علائم در بزرگسالی مشهود نیستند اما در جوانی یا بزرگسالی آغاز میشوند، ممکن است نشانگر یک موقعیت شناختی یا سلامت روانی نسبت به اختلال طیف اوتیسم باشد.
درحال حاضر، یافتن متخصصی که بتواند اختلال طیف اوتیسم را در بزرگسالی تشخیص و درمان کند چالش‌برانگیز است. نقطه شروع خوب این است که با مرکز اوتیسم محلی (در صورت وجود) ارتباط برقرار کنیم.
دیگران ممکن است صحبت با پزشک یا روانپزشک اطفال را که دارای تجربه است و مایل به ویزیت مراجعان بزرگسال است مفید تشخیص دهند.
مزایای تشخیص
درحالیکه تشخیص اوتیسم در بزرگسالی میتواند چالش بر انگیز و مشکل باشد، مزایای متعددی را نیز دربر دارد.
- تشخیص ممکن است برای چالش هایی که فرد در طی زندگی خود تجربه کرده است تشریح کننده و تسکین دهنده باشد.
- این تشخیص ممکن است به اعضای خانواده، دوستان، و همکاران فهم بهتری از زندگی کردن با فرد دارای اختلال طیف اوتیسم را ارایه نماید.
- این تشخیص ممکن است دسترسی به خدمات و مزایای مفید بسیاری را در محل کار یا در دانشگاه فراهم آورد.
- این تشخیص ممکن است جایگزین تشخیص نادرست همانند اختلال بیش‌فعالی (ADHD) باشد.
از سوی دیگر، هر بزرگسال تشخیص داده نشده با اختلال طیف اوتیسم ممکن است نخواهد یا نیاز داشته که پزشکان تشخیص دهند مشکلش چیست. رعایت نیازها و خواسته های افراد اهمیت فراوانی دارد.
زندگی با اوتیسم
زندگی کردن با اختلال طیف اوتیسم میتواند چالش برانگیز باشد، اما دریافت تشخیص میتواند دسترسی برای حمایت‌ها و خدمات خاص اوتیسم را (در کشورهای مترقی) فراهم نماید.
این همچنین می تواند چشم‌انداز متفاوتی را بر کودکی شخص و راهی که او را به دیگران و جهان مرتبط می سازد فراهم نماید.
هیچ “درمانی” برای اختلال طیف اوتیسم وجود ندارد، اما برای بسیاری از افراد این اختلال بخش جدایی ناپذیر از هویت‌شان است که نیازمند درمان نیست.
پزشکان و درمانگران میتوانند به افراد در مدیریت علائم‌شان و تعامل با چالش‌های مختص این اختلال، همانند اضافه‌بار احساسی و موقعیت‌های اجتماعی کمک نمایند.
گزینه‌های مدیریت علائم برای بزرگسالان اوتیستیک با گزینه‌های مدیریت علائم برای کودکان متفاوت است وشامل موارد ذیل می باشد:
آموزش در خصوص اوتیسم
یادگیری درباره اوتیسم میتواند به افراد و عزیزانشان فهم بهتری از شرایط و موقعیت ها را فراهم آورد.
این همچنین میتواند به یک فرد کمک نماید تا احساس اعتبار نماید و راه‌حلی هایی را پیدا نماید که برای او مفید است. دوستان و خانواده میتوانند با شناخت بهتر از این اختلال استرس را کاهش دهند و دلسوزانه تر عمل نمایند.
ممکن است مراجعه به یک درمانگر برای پاره ای از مشکلات که شامل اضطراب، استرس‌های کاری، یا احساس جدا بودن مفید باشد
درمان
درمان برای افراد اوتیستیک ممکن است به صورت انفرادی یا در یک گروه یا مجموعه خانواده انجام شود.
توانبخشی کاری
توانبخشی یا بازتوانی کاری میتواند به افراد دارای اختلال اوتیسم در سازگاری با چالش‌های مرتبط با حرفه کاری آنها کمک نماید.
این توانبخشی به افراد دارای این اختلال امکان می دهد تا احتمال تحصیلات بیشتر، دواطلب شدن، یا تغییر شغل/حرفه را بررسی نمایند.
برخی مکان‌های کاری میتوانند به خاطر سر وصدای زیاد، نور بیش از حد متعارف، یا نیاز به رفت و آمد طولانی از خانه به محل کار و برعکس چندان راحت نباشند.
کارفرمایان می توانند اقدامات لازم را برای پشتیبانی از تنوع موقعیت ها در محل کار از جمله تامین امکانات خاص برای کارکنان دارای اختلال اوتیسم را بعمل آورند.
افراد دارای اختلال اوتیسم می توانند با پشتیبانی کافی و در محیط کار مناسب به شکوفایی برسند.
حمایت همکاران
رخی افراد دارای اختلال اوتیسم افت و خیز با دیگر افراد با اختلال طیف اوتیسم را کمک کننده می یابند. آنها میتوانند این کار را از طریق گروه‌های آنلاین و انجمن ها یا در جلسات حمایتی حضوری انجام دهند.
تجویز دارو
گاهی اوقات، درمان‌های تجویزی ممکن است هم اتفاقی علائم، همانند افسردگی و اضطراب را کاهش دهد.
بزرگسالانی که گمان میکنند ممکن است دارای اختلال اوتیسم باشند باید با دکترشان، که میتواند توصیه و راهنمایی لازم را فراهم آورد، صحبت نمایند.
