سمندر؛ ماراتون جفت‌گیری

تست تردمیل نشان می‌دهد که سمندر‌های دهان‌کوچک در راه عشق مسافت‌های زیادی را طی می‌کنند.

این دوزیستان بی‌پروا (Ambystoma texanum) خطر دهیدراتاسیون (Dehydration، از دست دادن آب بدن) و مرگ را به جان خریده و برای پیدا کردن جفت، متوسط ۹ کیلومتر (و گاهی تا سقف ۱۴ کیلومتر) مسافت می‌پیمایند. با این وجود جمعیت‌های تمام‌ماده (All-female، جمعیتی که صرفاً از جنس ماده تشکیل شده است) از خویشاوندان سمندرها – که از طریق کلون (Cloning، بکرزایی) تولید مثل می‌کنند قادر به طی چنین مسافت‌هایی نیستند. این گزارش بیستم دسامبر در ژورنال Functional Ecology منتشر شده است.

محققان میزان استقامت این دوزیستان را با استفاده از تردمیل‌های کوچک ارزیابی نمودند. تیم تحقیقاتی سپس تفاوت‌های ژنتیکی میان سمندر‌های ساکن در منطقۀ باتلاقی اوهایو (Ohio) را بررسی نمودند تا متوجه شوند این دوزیستان تا چه حدی می‌توانند از زیست‌گاه خود دور شوند. سمندرهای تک‌جنسه (Unisexual) صرفاً توانستند یک‌چهارم از مسیر طی‌شده (روی تردمیل) توسط گونۀ دهان‌کوچک را طی نمایند. در طبیعت نیز این دسته از سمندر‌ها نمی‌توانند به اندازۀ دهان‌کوچک‌ها از باتلاق محل تولد خود دور شوند.

سمندرهای A. texanum در صورتی که بتوانند خود را به باتلاق‌های دیگر برسانند می‌توانند با موفقیت ژن‌های خود را در اختیار این جمعیت گذاشته و نوترکیبی ژنتیکی را در میان جمعیت‌ها حفظ کنند. انواع تک‌جنسه به دلیل تفاوت‌های تولید مثلی ممکن است رغبت چندانی برای این کار (طی مسافت) نداشته باشند. این دسته به جای صرف وقت جهت یافتن جفت ایده‌آل، از اسپرم گونه‌های دیگر استفاده می‌کنند. این اسپرم منجر به تشکیل سلول تخم می‌شود؛ اما به معنای واقعی نمی‌تواند تخمک را بارور سازد بدین معنی که DNA جنس نر به صورت اتفاقی وارد سلول تخم از پیش تشکیل‌شده (چون این سمندرها بکرزا هستند) و در نتیجۀ خزانۀ ژنتیکی نسل بعد می‌شود.

هر چند کنار گذاشتن جنس نر می‌تواند به نفع گروه باشد – از آن‌جایی که هر یک از اعضای جمعیت تک‌جنسه قادر به تولید مثل مستقل است – ولی به نظر می‌رسد که چنین وضعیتی محدودیت‌های خاص خود را نیز دارد؛ استقامت پایین این سمندرها در صورت بروز تغییرات آب‌و‌هوایی می‌تواند یک فاکتور منفی محسوب شود چرا که طبیعتاً از رفتن گروه به قلمرو دیگر جلوگیری می‌کند.