محققان سلول‌های بنیادی را از مایع آمنیوتیک انسان -مایع محافظی که جنین را در رحم احاطه‌کرده است – جمع‌آوری کردند و از آن برای درمان موش با استخوان شکننده استفاده کردند.
نتیجۀ این درمان، کاهش ۷۹درصدی شکستگی، در اثر افزایش فعالِ قدرت، انعطاف‌پذیری و اسکلت‌بندی استخوان‌های حیوانات بود. در حال حاضر تیم تحقیقاتی در حال تلاش برای تعمیم نتایج مطالعه به انسان‌ها و به‌طور ویژه، فضانوردان است؛ چراکه فضانوردان به ازای هر ماه اقامت در فضا ممکن است تا ۲.۵درصد از تراکم استخوانی خود را از دست بدهند.
محقق Pascale Guillot از دانشگاه کالج لندن می‌گوید:
“ما می توانیم این ماده را به افراد مسن یا به فضانوردان تزریق کنیم تا باعث تقویت شکل سلول‌های استخوانی بشود. سلول های بنیادی که ما استفاده کرده ایم، در حفاظت از استخوان بسیار عالی میباشد. استخوان خیلی محکم‌تر و سازمان یافته‌تر شده است.”
او و تیمش مایع آمنیوتیک انسان را از اهدا کنندگان باردار سالم در طول آزمایش های ۱۲ هفته و یا فقط یک بار قبل از تولد دریافت کردند. از این مایع، آنها سلول‌های بنیادی مزانشیمی (AFSCs) را استخراج کردند و آنها را به موش تزریق کردند که بلافاصله در استخوان های موش پخش شد.
یک موش پرورش یافته با استخوان شکننده که نوعی اختلال ژنتیکی است و باعث میشود استخوان به راحتی شکسته شود که نتیجه ی از دست دادن مواد معدنی هنگام پیری است. این بیماری به پوکی استخوان معروف است. یک مشکل شایع به ویژه برای زنان مسن تر که در آن استخوان شکننده شده است. پس نمونه بیمار موش، یک مدل خوب برای تخریب استخوان وابسته به سن است.
هشت هفته بعد از تزریق سلول های بنیادی، موارد شکستگی در استخوان ران، درشت نی، استخوان هوموروس در ۱۶۸ موش تحت درمان و ۱۵۶ موش تحت کنترل مورد بررسی قرار گرفت.
در حالی که ۱۰۰ درصد از موشهای تحت کنترل حداقل یک شکستگی استخوان داشتند، بهبود در موش های تحت درمان با ۶۹ درصد در استخوان هوموروس، ۸۹ درصد در ران‌ها و ۷۹ درصد در درشت‌نی کاهش یافت.
تزریق سلول های بنیادی باعث شکل گیری استخوان تازه نمیشود، اما به جای آن عوامل رشد منتشر شده است که سلول های استخوان موجود در موش تکثیر یافته و به طرز شگفت انگیزی بالغ شده است.
نتیجه‌گیری تیم در مقاله خود این چنین است: در مدل های موش، سلول های بنیادی بافت جنینی انسان – استخراج شده از بند ناف – برای کاهش نرخ شکستگی استخوان به منظور بهبود استحکام استخوان ها و تنها برای افزایش انعطاف پذیری استخوان است. برای اولین بار است که AFSCs انسان می تواند به عنوان مقابله کننده با شکستگی استخوان مورد استفاده قرار گیرد.
البته تا نتایج در انسان تکرار نشده است، هیچ چیز قطعی نمیتوان گفت بنابراین تیم در حال برنامه ریزی برای شروع یک کارآزمایی بالینی در دو سال آینده است.
Guillot می‌گوید:
“همانطور که با کرم زدن بر روی صورت، به کم کردن سرعت پیری پوست کمک میکنیم، در آینده همین کار را برای اسکلت های بدن انجام خواهیم داد. فکر می کنم در چند سال آینده ، راه هایی برای کم کردن سرعت پیری اسکلت و کاهش شکستگی و درد آن پیدا خواهیم کرد. این مسئله برای سفر به فضا بسیار مهم است.”
