پرولاکتینوما یک تومور غیر سرطانی غده هیپوفیز است. این تومور باعث می شود؛ هیپوفیز بیش از حد هورمون پرولاکتین ایجاد کند. اثر عمده پرولاکتینوما، کاهش برخی از هورمونهای جنسی – استروژن در زنان و تستوسترون در مردان است.
اگرچه پرولاکتینوما عامل تهدید کننده زندگی نیست؛ اما می تواند باعث مشکلات بینایی، ناباروری و سایر مشکلات شود. پرولاکتینوما شایعترین نوع تومور تولید کننده هورمون است که می تواند در غده هیپوفیز شما ایجاد شود.
پزشکان اغلب می توانند پرولاکتینوما را با داروها درمان کنند تا سطح پرولاکتین شما به حالت عادی بازگردد. جراحی برای برداشتن تومور هیپوفیز نیز ممکن است گزینه ای مناسب باشد.
علائم پرولاکتینوما چیست؟
پرولاکتینوما ممکن است علائم قابل توجهی نداشته باشد. با این حال، پرولاکتین بیش از حد در خون شما (هایپرپرولاکتینمی) یا فشار روی بافت های اطراف ناشی از تومور بزرگ می تواند باعث ایجاد علائم شود. از آن جا که افزایش پرولاکتین می تواند سیستم تولید مثل (کمبود فشار خون) را مختل کند، برخی از علائم و نشانه های پرولاکتینوما مخصوص زنان یا مردان است.
در بانوان، پرولاکتینوما می تواند باعث مشکلات زیرگردد:
دوره قاعدگی نامنظم
ترشح شیری در هنگام بارداری یا شیردهی از سینه ها
مقاربت دردناک به دلیل خشکی واژن
آکنه و رشد بیش از حد موهای بدن و صورت
در مردان، پرولاکتینوما مشکلات زیر را ایجاد می کند:
اختلال در نعوظ
کاهش موهای بدن و صورت
سینه های بزرگ غیر معمول
در هر دو جنسیت، پرولاکتینوما می تواند موارد زیر را ایجاد کند:
تراکم استخوان کم شود.
کاهش تولید هورمون های دیگر توسط غده هیپوفیز در نتیجه فشار تومور
از دست دادن علاقه به فعالیت های جنسی
سردرد
اختلالات بینایی
ناباروری
هنگامی که تومورها از نظر اندازه کوچکتر هستند، احتمالاً به دلیل دوره قاعدگی از دست رفته یا نامنظم، خانم ها زودتر از مردان متوجه علائم و نشانه ها می شوند. مردان دیرتر متوجه می شوند که تومورها بزرگتر هستند و احتمالاً باعث سردرد یا مشکلات بینایی می شوند.
چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟
اگر علائم مرتبط با پرولاکتینوما ایجاد شده است، برای تعیین علت به پزشک مراجعه کنید.
علت پرولاکتینوما چیست؟
پرولاکتینوما نوعی تومور است که در غده هیپوفیز ایجاد می شود. علت این تومورها ناشناخته است.
غده هیپوفیز یک غده کوچک (باقلا مانند) است که در مغز شما قرار دارد. با وجود اندازه کوچک، غده هیپوفیز تقریباً در تمام بدن شما تأثیر می گذارد. هورمون های آن به تنظیم عملکردهای مهم مانند رشد، متابولیسم، فشار خون و تولید مثل کمک می کنند.
سایر علل احتمالی تولید بیش از حد پرولاکتین شامل داروها، انواع دیگر تومورهای هیپوفیز، غده تیروئید غیر فعال، سوزش مداوم در سینه، بارداری و شیردهی است.
عوارض پرولاکتینوما
در بیشترموارد، پرولاکتینوما در زنان نسبت به مردان رخ می دهد. این اختلال در کودکان نادر است.
عوارض پرولاکتینوماتا شامل موارد زیر است:
پوکی استخوان: پرولاکتین بیش از حد می تواند تولید هورمون های استروژن و تستوسترون را کاهش ده، در نتیجه باعث کاهش تراکم استخوان و افزایش خطر پوکی استخوان می شود.
خطرات دوران بارداری: در طی یک بارداری طبیعی، تولید استروژن افزایش می یابد. اگر باردار هستید و پرولاکتینوما زیادی دارید، این میزان بالای استروژن ممکن است باعث رشد تومور و علائم و علائم مرتبط با آن مانند سردرد و تغییر در بینایی شود.
در صورت عدم درمان، یک پرولاکتینوما به اندازه کافی بزرگ می شود تا عصب بینایی شما را فشرده کند. این می تواند باعث از بین رفتن دید محیطی شود.
سطح پایین سایر هورمون های هیپوفیز :با وجود پرولاکتینوما بزرگتر، فشار بر روی غده هیپوفیز طبیعی می تواند به پایین آمدن سایر هورمون های کنترل شده توسط هیپوفیز منجر شود، از جمله هورمون های تیروئید و کورتیزول (یک هورمون پاسخ به استرس)
اگر پرولاکتینوما دارید و می خواهید باردار شوید یا در حال حاضر باردار هستید، با پزشک خود مشورت کنید. تعدیل در درمان و نظارت شما ممکن است ضروری باشد.
تشخیص پرولاکتینوما چگونه صورت می گیرد؟
اگر علائم و نشانه هایی دارید که نشان می دهد پرولاکتینوما دارید، پزشک ممکن است توصیه کند:
آزمایش خون آزمایش خون می تواند تولید بیش از حد پرولاکتین را تشخیص دهد و اینکه آیا میزان هورمون های دیگر کنترل شده توسط هیپوفیز در حد طبیعی است. زنان در سن باروری نیز آزمایش بارداری خواهند داشت.
تصویربرداری از مغز پزشک شما ممکن است تومور هیپوفیز را بر روی تصویری که توسط اسکن تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی از مغز شما ایجاد شده است، تشخیص دهد.
تست های بینایی این ها می توانند تشخیص دهند که آیا تومور هیپوفیز بینایی شما را مختل کرده است یا خیر.
علاوه بر این، ممکن است پزشک شما را برای آزمایش های گسترده تر با پزشک متخصص در معالجه اختلالات سیستم غدد درون ریز (غدد درون ریز) ارجاع دهد.
درمان پرولاکتینوما
اهداف درمان پرولاکتینوما شامل موارد زیر است:
تولید پرولاکتین را به سطح نرمال برگرداند.
عملکرد غده هیپوفیز طبیعی را بازیابی کند.
اندازه تومور هیپوفیز را کاهش دهد.
علائم یا نشانه های ناشی از فشار تومور، مانند سردرد یا مشکلات بینایی را از بین ببرد.
بهبود کیفیت زندگی
درمان پرولاکتینوما شامل دو روش اصلی درمانی است: داروها و جراحی.
داروها
داروهای خوراکی اغلب می توانند تولید پرولاکتین را کاهش داده و علائم را از بین ببرند. داروها همچنین ممکن است تومور را کوچک کنند. با این حال، به طور کلی درمان طولانی مدت با داروها ضروری است.
پزشکان برای درمان پرولاکتینوما از داروهای موسوم به آگونیست های دوپامین استفاده می کنند. این داروها از اثرات دوپامین استفاده می کنند – ماده شیمیایی مغز که تولید پرولاکتین را کنترل می کند. داروهای معمول تجویز شده عبارتند از: بروموکریپتین (سیکلوس، پارلودل) و کابرگولین. این داروها تولید پرولاکتین را کاهش می دهند و ممکن است تومور در بیشتر افراد مبتلا به پرولاکتینوما کوچک شود.
عوارض جانبی رایج
حالت تهوع و استفراغ، خستگی، سردرد و خواب آلودگی از عوارض جانبی این داروها است. اگر پزشک شما را با دوز بسیار کمی از دارو شروع کند و به تدریج دوز را افزایش دهد، این عوارض جانبی به حداقل می رسد
موارد نادری از آسیب دریچه قلب با کابرگولین وجود دارد، اما معمولاً در افرادی که دوز بسیار بالاتری برای بیماری پارکینسون مصرف می کنند، وجود دارد. برخی افراد ممکن است ضمن مصرف این داروها، رفتارهای اجباری مانند قمار را ایجاد کنند.
اگر دارو تومور را به میزان قابل توجهی کاهش دهد و سطح پرولاکتین شما به مدت دو سال نرمال باقی بماند، ممکن است شما با راهنمایی پزشک بتوانید دارو را کم کنید. با این حال، عود متداول است. مصرف دارو را بدون تأیید پزشک قطع نکنید.
دارو در دوران بارداری
در هنگام معالجه زنانی که می خواهند باروری خود را بازیابی کنند، معمولاً بروموکریپتین تجویز می شود. با این حال پس از بارداری، پزشک به شما توصیه خواهد کرد که مصرف هر دو دارو را متوقف کنید.
اگرچه هر دو دارو در اوایل بارداری بی خطر تلقی می شوند؛ اما ایمنی آنها در طول بارداری مشخص نیست. اما اگر شما یک پرولاکتینوما بزرگ دارید یا علائم و علائمی مانند سردرد یا تغییر دید را ایجاد می کنید، ممکن است پزشک توصیه کند که برای جلوگیری از عوارض ناشی از پرولاکتینوما، مجدداً داروها را شروع کنید.
اگر به دنبال پرولاکتینوما تحت درمان قرار گرفته اید و دوست دارید خانواده خود را آغاز کنید، بهتر است قبل از بارداری در مورد گزینه های خود با پزشک خود صحبت کنید.
جراحی
در صورتی که دارو درمانی برای پرولاکتینوما مؤثر نباشد یا نتوانید دارو را تحمل کنید، جراحی برای برداشتن تومور معمولاً گزینه ای مناسب است. برای رفع فشار بر اعصاب کنترل کننده دید شما ممکن است عمل جراحی لازم باشد.
نوع جراحی شما تا حد زیادی به اندازه و میزان تومور شما بستگی دارد:
جراحی بینی بیشتر افرادی که به عمل جراحی نیاز دارند، روشی که در آن تومور از طریق حفره بینی برداشته می شود قابل انجام می باشد. این عمل جراحی ترانس اسفنوئیدی نامیده می شود. میزان عارضه آن کم است؛ زیرا در حین جراحی هیچ قسمت دیگری از مغز لمس نمی شود و این جراحی جای زخم های قابل مشاهده ای ندارد.
جراحی ترانس کرانیال اگر تومور شما بزرگ است یا به بافت مغز مجاور گسترش یافته است، ممکن است شما به این روش نیاز داشته باشید، همچنین به عنوان کرانیوتومی شناخته می شود. جراح تومور را از طریق قسمت بالای جمجمه برمی دارد.
نتیجه عمل جراحی به اندازه و محل تومور و میزان پرولاکتین شما قبل از عمل و همچنین مهارت جراح بستگی دارد. هرچه سطح پرولاکتین بالاتر باشد، احتمال اینکه پرولاکتین پس از عمل به حالت عادی برگردد، کم تر است.
جراحی سطح پرولاکتین را در بیشتر افراد با تومورهای هیپوفیز کوچک اصلاح می کند. با این حال، بسیاری از تومورهای هیپوفیز در طی پنج سال از عمل جراحی برمی گردند. برای مبتلایان به تومورهای بزرگتر که فقط تا حدی قابل برداشتن هستند، دارو درمانی اغلب می تواند بعد از عمل سطح پرولاکتین را به حد طبیعی برگرداند.
رادیوتراپی
برای افرادی که به داروها پاسخ نمی دهند و کاندید عمل جراحی نمی شوند، ممکن است پرتودرمانی گزینه ای باشد.
آزمایشات بالینی
مطالعات کلینیک مایو را آزمایش کنید که آزمایشات، مداخلات و آزمایشات جدید را به عنوان ابزاری برای پیشگیری، تشخیص، درمان یا مدیریت این بیماری انجام دهد.
آمادگی برای ملاقات
احتمالاً با دیدن پزشک خانواده خود شروع خواهید کرد. در این صورت ممکن است به پزشک متخصص مربوط به اختلالات موثر بر غدد و هورمونهای شما (متخصص غدد) مراجعه کنید.
در اینجا برخی از اطلاعات به شما کمک می کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید.
آنچه شما می توانید انجام دهید!
علائم خود را بنویسید، از جمله مواردی که ممکن است به دلیل دلیل قرار ملاقات شما بی ارتباط نباشد.
برای خانم ها تاریخ قاعدگی، سن در شروع دوره ها، قسمت های دوره قاعدگی از دست رفته، تاریخ تقریبی و نوع قرص های ضد بارداری استفاده شده را بنویسید.
اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله فشارهای اساسی یا تغییرات اخیر زندگی را یادداشت کنید.
تمام داروها، ویتامین ها و مکمل هایی که مصرف می کنید را ذکر کنید.
سؤالاتی را برای پزشک خود بنویسید.
تهیه لیستی از سوالات می تواند در استفاده بیشتر از وقت خود با پزشک به شما کمک کند. برای پرولاکتینوما، برخی از سؤالهای اساسی که باید مطرح شود عبارتند از:
محتمل ترین علایم من چیست؟
علل احتمالی دیگر چیست؟
به چه تست هایی نیاز دارم؟ آیا آنها به آمادگی خاصی نیاز دارند؟
چه درمانی وجود دارد و کدام یک را توصیه می کنید؟
چه عوارض جانبی را می توان از درمان انتظار داشت؟
اگر جراحی داشته باشم، آیا پرولاکتینوما باز خواهد گشت؟
مشکلات پزشکی دیگری دارم. چگونه می توانم آن ها را مدیریت کنم؟
آیا من قادر به داشتن فرزند خواهم بود؟
آیا جایگزینی عمومی برای دارویی که تجویز می کنید وجود دارد؟
آیا بروشور یا مواد چاپی دیگری وجود دارد که می توانم تهیه کنم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟
دریغ نکنید و سوالات دیگری بپرسید.
چه انتظاری از پزشک دارید
احتمالاً پزشک از شما سؤالاتی می کند، از جمله:
چه زمانی علائم شما شروع شد؟
آیا علائم شما مداوم بوده یا گاه به گاه؟
آیا به نظر می رسد هر چیزی علائم شما را بهبود می بخشد؟
اگر به نظر می رسد علائم شما را خراب می کند؟
آیا تاکنون شما یا اعضای خانواده در غدد درون ریز میزان کلسیم، سنگ کلیه یا تومور زیاد دارید؟
