لوپوس دیسکوئید (DLE) چیست؛ آشنایی با علائم، علت و درمان

لوپوس دیسکوئید چیست

لوپوس دیسکوئید (لوپوس دیسکوئید اریتماتوز) یک بیماری خودایمنی مزمن است که پوست را درگیر می‌کند. نام این بیماری برگرفته از ضایعات سکه ای شکلی است که در طی بیماری ایجاد می‌شود.

این بیماری منجر به ایجاد راش‌های شدیدی می‌شود که در مواجهه با نور خورشید بدتر می‌شوند. این راش‌ها ممکن است در هر جایی از بدن ایجاد شوند. اما بیشتر در پوست سر، گردن، دست‌ها و پاها ایجاد می‌شوند. موارد شدید بیماری میتواند منجر به ایجاد اسکار دائمی، هایپرپیگمنتاسیون و ریزش مو شود.

لوپوس دیسکوئید نباید با لوپوس سیستمیک اشتباه گرفته شود. لوپوس سیستمیک میتواند منجر به ایجاد بثورات خفیف در صورت شود و همچنین بر اندام‌های داخلی بدن نیز اثر میگذارد. فرد مبتلا به لوپوس سیستمیک ممکن است مبتلا به لوپوس دیسکوئید نیز باشد. لوپوس دیسکوئید بر اندام‌های داخلی اثر نمی‌گذارد ولی راش‌های شدیدتری ایجاد می‌کند.

علائم لوپوس دیسکوئید

بثورات پوستی میتواند از حالت صورتی ملایم تا حالت قرمز و خراشیده متفاوت باشد. این حالت میتواند در هر قسمتی از بدن خصوصا در گردن، کف دست، کف پا و زیر آرنج ایجاد شود. این بیماری حتی ممکن است مجرای گوش را نیز درگیر کند.

علائم شامل:

• ضایعات گرد
• پوسته‌های ضخیم در پوست سر و بدن
• لایه لایه شدن پوست
• ضایعات تاول مانند خصوصا در اطراف آرنج و نوک انگشتان
• نازک شدن پوست
• روشن یا تیره شدن پوست که می‌تواند دائمی شود.
• ضخیم شدن پوست سر
• ریزش مو که می‌تواند دائمی شود.
• ایجاد زخم داخل لب‌ها
• ایجاد اسکار و زخم دائمی
• شکننده و خمیده شدن ناخن‌ها

بعضی افراد مبتلا، دچار خارش نیز می‌شوند که زیاد معمول نیست. علائم میتوانند شدت یافته سپس بهبود یابند. لوپوس دیسکوئید بر سلامت کلی فرد تاثیر نمی‌گذارد.

علت ایجاد لوپوس دیسکوئید

علت دقیق ایجاد لوپوس دیسکوئید هنوز نامشخص است. و بنظر می‌رسد یک بیماری خود ایمنی است که شامل محرک‌های ژنتیکی و محیطی است. این بیماری از یک فرد به فرد دیگر منتقل نمی‌شود.

درمان لوپوس دیسکوئید

پزشک براساس معاینات بالینی به این بیماری مشکوک می‌شود. البته در اغلب موارد یک بیوپسی پوستی برای تشخیص قطعی لازم است. شروع درمان بلافاصله بعد از تشخیص میتواند از ایجاد اسکارهای دائمی پیشگیری کند.

استروئیدها

استروئیدها برای کمک به کاهش التهاب‌ها تجویز میشوند.  شما میتوانید پمادها یا کرم‌های استروئیدی با نسخه درمانی را برای پوست خود به کار ببرید. یا پزشک میتواند تزریق استروئید به ناحیه آسیب دیده را به طور مستقیم انجام دهد. پردنیزون خوراکی میتواند با کاهش تولید آنتی بادی و سلول‌های التهابی به کاهش ضایعات کمک کند. استروئیدها میتوانند منجر به نازک شدن پوست شوند درنتیجه باید از میزان کم آنها و با نظارت پزشک استفاده کرد.

مواد غیراستروئیدی موضعی

پمادها و کرم‌های غیر استروئیدی موضعی مانند مهارکننده‌های کلسی‌نورین مانند تاکرولیموس میتوانند به کاهش التهاب کمک کنند.

داروهای ضد مالاریا

داروهای ضدمالاریایی روش دیگری برای کاهش التهاب هستند.این داروهای خوراکی شامل هیدروکسی‌کلروکین، کلروکین و کیناکرین هستند. این داروها عوارض جانبی کمتری نسبن به سایر داروها دارند.

داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی

این داروها سبب کاهش تولید سلول‌های التهابی می‌شوند. این داروها درموارد شدیدی مورد استفاده قرار میگیرند که نمیخواهید داروی استروئیدی خوراکی مصرف کنید. برخی از این داروها شامل مایکوفنولات موفتیل، آزاتیوپرین و متوترکسات هستند.

نکات درمانی

• از خورشید دوری کنید. البته این موضوع باعث اختلال در تامین ویتامین دی مورد نیاز بدنتان می‌شود. پس با دکتر خود درباره لزوم مصرف ویتامین دی صحبت کنید.
• همواره از ضد آفتاب با    SPF  درجه ۷۰ یا بالاتر استفاده کنید. بعد از گذشت چند ساعت یا درصورت خیس شدن محل استفاده، باید دوباره ضدآفتاب مصرف شود.
• از کلاه و لباس‌هایی که بخوبی پوست شما را بپوشاند استفاده کنید حتی در روزهای ابری.
• سیگار کشیدن میتواند وضعیت شما را بدتر کند. اگر در ترک سیگار مشکلی دارید، برنامه‌های ترک سیگار را از پزشک خود بپرسید.
• داروهای خاص مانند آنتی‌بیوتیک‌ها و ادرار آورها باعث حساسیت بیشتر شما به نور خورشید می‌شوند. برچسب‌داروهای خود را به دقت بخوانید و از پزشک یا داروساز خود درصورت حساسیت زا بودن دارو به نور خورشید سوال کنید.
• بسته به شرایط پوست شما ممکن است نیاز به استفاده از آرایش استتار کننده  داشته باشید. از پزشک خود بپرسید که آیا این کار را تایید میکند و آیا مواد خاصی وجود دارد که باید از آنها اجتناب کنید.

برای اسکار و تغییر رنگ ایجاد شده، استفاده از فیلر، تکنولوژی لیزر و جراحی پلاستیک از گزینه‌های پیش رو هستند. البته این درمان‌ها از فرد به فرد متفاوت است. اگر علاقه مند راهنمایی بیشتر هستید، به پزشک متخصص پوست(درماتولوژیست) مراجعه کنید.

عوارض احتمالی چیست

حملات مکرر لوپوس دیسکوئید میتواند منجر به ایجاد اسکار و تغییر رنگ دائمی شود.  روی پوست سر میتواند منجر به ریزش مو شود. با بهبودی پوست سر، جای زخم ایجاد شده مانع رشد مجدد مو می‌شود.

اگر ضایعات طولانی مدت در داخل لب یا دهان شما ایجاد می‌شود، ممکن است ریسک ابتلای شما به سرطان پوست افزایش یابد.

تقریبا ۵ درصد افراد مبتلا به لوپوس دیسکوئید، در مواردی به لوپوس سیستمیک نیز مبتلا می‌شوند. لوپوس سیستمیک اندام‌های داخلی را نیز تحت تاثیر قرار می‌دهد.

چه کسانی به لوپوس دیسکوئید مبتلا می‌شوند

هر کسی ممکن است مبتلا به لوپوس دیسکوئید شود. شیوع این بیماری در کودکان نادر است. زنان بین ۲۰ تا ۴۰ سال ریسک ابتلای بالاتری دارند.

فاکتورهایی که میتواند منجر به بدتر شدن شرایط شود شامل استرس، عفونت و ضربه است.

لوپوس دیسکوئید یک بیماری پوستی غیرقابل درمان و مزمن است. اما میتواند بهبود یابد. با متخصص پوست خود برای یافتن درمان‌های موثر همکاریکنید تا شرایط خود را بخوبی مدیریت کرده و از ایجاد زخم و اسکار دائمی پیشگیری کنید.