مرور کلی
آپراکسی گفتاری کودکی (CAS) یک اختلال صحبت کردن ناشایع است که در آن کودک در اجرای صحیح حرکات هنگام گفت و گو دچار سختی و مشکل است.
در CAS، مغز در حال تلاش برای ارتقای حرکات در صحبت کردن است. در این اختلال، عضلات درگیر در صحبت کردن ضعیف نیستند، اما به درستی عمل نمی کنند بخاطر این موضوع که مغز در هدایت و هماهنگ سازی حرکات دچار مشکل است.
برای این که بتوان به درستی صحبت کرد، مغز کودک شما باید بیاموزد که چگونه برنامه ریزی کند تا به عضلات گفتاری او فرمان دهد که چطور لب ها، فک و زبان را حرکت داده تا اصوات و کلمات صحیح با سرعت و ریتم نرمال ادا شوند.
CAS اغلب با گفتاردرمانی درمان می شود که در آن کودکان نحوه ی صحیح ادای کلمات، سیلاب ها و عبارات را به کمک آسیب شناس زبان و گفتار تمرین می کنند.
علائم
بچه های با آپراکسی گفتاری کودکی (CAS) ممکن است علامت ها یا مشخصات گفتاری بسیاری را داشته باشند که بسته به سن آن ها و شدت مشکلات گفتاریشان فرق می کنند.
CAS می تواند با موارد زیر مرتبط باشد:
- تاخیر در شروع ادای اولین کلمات
- استفاده از تعداد محدود کلمات هنگام تکلم
- توانایی ادای تعداد کمی از حروف بی صدا یا صدا دار
این علائم معمولا در سنین بین ۱۸ ماه تا ۲ سالگی مورد توجه قرار می گیرند و می توانند نشان دهنده CAS مشکوک باشند.
همینطور که کودکان کلمات بیشتری به زبان می آورند، معمولا بین سنین ۲ تا ۴ سال، ویژگی هایی که احتمالا بیانگر CAS هستند بروز می کنند و آن ها شامل این ها می گردند:
- تلفظ نادرست حروف صدادار و بی صدا
- جدایی انداختن میان سیلاب ها در وسط یا میان کلمات
- خطاهای صوتی مانند این مثال که “پای” مثل “بای” به نظر آید در شنیدن
بسیاری از کودکان مبتلا به CAS در قرار دادن لب ها، فک و زبان خود در محل درستشان برای ایجاد صدا دچار سختی هستند، و همینطور ممکن است در حرکت روان به سمت صدای بعدی مشکل داشته باشند.
بسیاری از کودکان با CAS هم چنین مشکلات زبانی را هم تجربه می کنند و از آن نمونه می توان به تلفظ ناقص لغات یا مشکل داشتن با ترتیب کلمه اشاره نمود.
برخی از نشانه ها می توانند برای بچه های با CAS منحصربفرد و اختصاصی باشند و در تشخیص اختلال بسیار یاری رسان عمل کنند. در سوی دیگر، بعضی از علائم CAS جزو نشانه های دیگر انواع اختلالات زبان یا گفتار نیز محسوب می شوند. تشخیص CAS در مواردی که کودک تنها علامت هایی را دارد که مشترک میان CAS و دیگر انواع اختلالات زبان یا گفتار است سخت است.
برخی خصوصیات که گاهی به نام نشانگر نامیده می شوند، به افتراق CAS از دیگر انواع اختلالات گفتاری کمک می کند. در زیر آن هایی که مخصوصا با CAS مرتبط هستند را می توانید مشاهده کنید:
- سختی در حرکت روان از یک صدا، سیلاب یا کلمه به دیگری
- حرکات متعدد در فک، لب ها یا زبان برای ایجاد حرکت صحیح و تولید اصوات گفتاری
- تلفظ نادرست حروف صدادار، کودک سعی می کند از حرف صدادار درست استفاده کند اما آن را نادرست بیان می کند.
- قرار دادن استرس غیرصحیح در یک کلمه، مثل تلفظ کلمه مامان که کودک استرس نابجا روی “مان” قرار می دهد.
- اعمال تاکید یکسان روی تمام سیلاب ها هنگام تلفظ کلمه، برای مثال تمام بخش های دوچرخه را با یک شدت ادا کند.
- جدایی انداختن میان سیلاب ها، مثل وقفه انداختن میان بخش های یک کلمه
- ناهماهنگی، یعنی در هنگام ادای یک کلمه برای بار دوم اشتباهات متفاوتی از کودک سر بزند.
- سختی در تقلید کردن کلمات ساده
- اشتباهات آوایی ناهماهنگ، برای مثال “دارد” را “تارد” تلفظ کند
دیگر خصوصیات در بیشتر کودکان مبتلا به مشکلات زبان یا گفتاری دیده می شوند و در افتراق CAS کمکی نمی کنند. نشانه های مشترکی که در CAS و هم چنین دیگر انواع اختلالات زبانی یا گفتاری دیده می شوند شامل این موارد هستند:
- غان و غون کردن کمتر یا به عبارت دیگر ایجاد صدای کمتری کردن نسبت به حالت طبیعی در سنین ۷ تا ۱۲ ماهگی شیرخواران
- اولین کلمات دیر ادا شوند (بعد از ۱۲ تا ۱۸ ماهگی)
- استفاده از حروف صدادار و بی صدا در تعداد محدود
- به طور مکرر اصوات را جا بیندازد و ادا نکند
- صحبت کردن به گونه ای که فهم آن برای بقیه مشکل باشد
دیگر اختلالات گفتاری که گاهی با CAS اشتباه گرفته می شوند
بعضی از اختلالات گفتاری صوتی اغلب با CAS اشتباه گرفته می شوند و این به آن دلیل است که برخی از خصوصیات آن ها هم پوشانی دارند. این اختلالات گفتاری صوتی شامل اختلالات طرز بیان، اختلالات وابسته به صوت یا فونولوژیک و دیس آرتری می شوند.
کودکی که در یادگرفتن این موضوع که چگونه می تواند اصوات خاصی را ایجاد کند دچار مشکل است، ولی مشکلی در برنامه ریزی ذهنی یا هماهنگی حرکات برای صحبت کردن ندارد، می تواند یکی از دو اختلال طرز بیان یا فونولوژیک را داشته باشد. اختلالات طرز بیان و فونولوژیک شایعتر از CAS هستند.
اشتباهات گفتاری که در کودکان مبتلا به اختلالات طرز بیان یا فونولوژیک وجود دارند را می توانیم در چند مورد زیر بیان کنیم:
- صداها را به جای هم به کار بردن، مثلا گفتن “لتاب” به جای “کتاب” یا “پازی” به جای “بازی”
- حذف کردن آخرین حروف بی صدا در کلمه، مثلا تلفظ “ارده” به جای “اردک” یا “پایی” به جای “پایین”
- توقف جریان هوا هنگام تلفظ، مثلا به کاربردن “لو” به جای “قو”
- مختصر و ساده سازی ترکیب اصوات در یک کلمه، مثلا “مراقبت” را “ماقبت” بگوید یا “قورباغه” را “قوباغه” ادا کند
دیس آرتری یک اختلال حرکتی در گفتار است که ناشی از ضعف، اسپاسم یا عدم توانایی کنترل عضلات صحبت کردن است. تولید اصوات گفتاری سخت است چرا که عضلات گفتاری قادر نیستند به قدرت یا سرعت حالت طبیعی حرکت کنند. کسانی که دیس آرتری دارند هم چنین ممکن است صدایی خشن و خش دار، صاف یا حتی لرزان داشته باشند و گفتاری مبهم یا آهسته در آن ها دیده شود.
اغلب دیس آرتری راحت تر از CAS تشخیص داده می شود. اما از سوی دیگر، زمانی که دیس آرتری ناشی از آسیب به مناطق خاصی از مغز ایجاد شده باشد که مسئول هماهنگی حرکات هستند، افتراق CAS از دیس آرتری کار مشکلی خواهد بود.
علت ها
برای آپراکسی گفتاری کودکی (CAS) چند علت محتمل در نظر گرفته می شود، ولی در بسیاری از موارد یک علت مشخص قابل تعیین نیست. پزشکان اغلب به بررسی مغز برای یافتن علت در کودک مبتلا به CAS نمی پردازند.
CAS می تواند ناشی از مغز یا مسائل نورولوژیک وآسیب های مربوط به آن باشد، که از آن نمونه می توان به وقوع سکته مغزی، عفونت ها یا آسیب مغزی ناشی از ضربه یا تروما اشاره کرد.
هم چنین CAS می تواند به عنوان تظاهری از یک اختلال ژنتیکی، سندروم یا مشکل متابولیک (سوخت و سازی) بروز یابد. برای مثال، CAS در کودکان مبتلا به گالاکتوزمی بیشتر از بقیه رخ می دهد.
گاهی CAS به عنوان آپراکسی تکاملی خوانده می شود. اگرچه، کودکان با CAS بخاطر این مشکلشان لزوما دچار اشکال در رشد و تکامل نمی شوند. در بسیاری از کودکان با اختلالات تاخیری در رشد یا صحبت کردن، روند طبیعی در تکامل گفتاری و اصوات را پیش می گیرند، فقط سرعت این رشد و تکامل آهسته تر از حالت طبیعی است.
کودکان مبتلا به CAS خطاهای صوتی و تکاملی معمول را بروز نمی دهند. آن ها نیازمند گفتاردرمانی هستند تا به بهترین نحو پیشرفت کنند.
فاکتورهای خطر
به نظر می رسد ناهنجاری در ژن FOXP2 ریسک آپراکسی گفتاری کودکی (CAS) و دیگر اختلالات زبان و گفتار را افزایش می دهد. ژن FOXP2 ممکن است در چگونگی تکامل اعصاب یا راه های خاصی در مغز موثر باشد. محققان در حال مطالعه و بررسی تاثیر ناهنجاری های ژن FOXP2 روی هماهنگی حرکتی و پردازش زبان و گفتار در مغز هستند.
عوارض
بسیار از کودکان مبتلا به آپراکسی گفتاری کودکی یا CAS درگیر مسائل دیگری نیز هستند که روی قدرت برقراری ارتباط در آن ها تاثیر می گذارد. این مشکلات ناشی از CAS آن ها نیست، بلکه می توانند همراه با آن تظاهر یابند.
علامت ها یا مسائلی که اغلب در کنار CAS بروز می کنند شامل این موارد می شوند:
- تاخیر در مسائل زبان، شامل سختی در فهم گفتار بقیه، تعداد کاهش یافته واژگان به کاربرده شده توسط کودک، یا سختی در استفاده از گرامر صحیح هنگام قراردادن کلمات کنار یکدیگر برای ساختن عبارت یا جمله می شود.
- تاخیر هوشی و تاخیر تکاملی در حرکت کودک و مشکل داشتن در توانایی هایی نظیر خواندن، هجی کردن و نوشتن
- سخت بودن انجام حرکات ظریف و بزرگ یا هماهنگی میان آن ها
- افزایش حساسیت کودک، به معنای آن که بچه برخی از پارچه ها یا لباس ها را دوست ندارد یا اینکه از بعضی از انواع غذاهای خاص رویگردان است و یا اینکه کودک علاقه ای به مسواک زدن ندارد.
پیشگیری
تشخیص و درمان آپراکسی گفتاری کودکی در مراحل اولیه می تواند ریسک پایداری و طولانی مدت بودن مشکل را در آینده کاهش دهد. اگر کودک شما مشکلات گفتاری دارد، ایده بسیار خوبیست تا با یک آسیب شناس زبان و گفتار مشورت کنید تا کودک شما را هر چه زودتر و زمانی که شما متوجه هر گونه مشکل گفتاری شده اید ارزیابی کند.
تشخیص
برای ارزیابی شرایط کودک شما، آسیب شناس زبان و گفتار تمامی علائم و هم چنین سابقه پزشکی بچه شما را مورد بررسی و مرور قرار می دهد، سپس یک آزمایش روی عضلات مربوط به صحبت کردن انجام داده و کودک شما را از لحاظ توانایی تولید اصوات گفتاری، کلمات و عبارات امتحان می کند.
آسیب شناس زبان و گفتار کودک شما هم چنین توانایی های زبانی او را خواهد سنجید و این شامل واژگان کودک، ساختار جملات او و توانایی وی در فهم گفت و گو خواهد بود.
تشخیص CAS بر پایه یک تست یا مشاهده مشخص نیست. بلکه به الگوی مشکلات مشاهده شده بستگی دارد. تست های اختصاصی که در طول ارزیابی ها مورد استفاده قرار می گیرند بستگی به سن کودک، توانایی همکاری او و شدت مشکل گفتاری وی خواهد داشت.
گاهی تشخیص CAS سخت است، بخصوص زمانی که کودک کم صحبت می کند یا ارتباط گرفتن با آسیب شناس زبان و گفتار برای او مشکل است.
این نکته اهمیت بسیاری دارد که مطمئن شویم کودک شما علامت های CAS را بروز می دهد و این از آن رو است که CAS درمان متفاوتی نسبت به دیگر اختلالات گفتاری دارد. آسیب شناس زبان و گفتار کودک شما حتی اگر در مراحل اولیه از تشخیص اطمینان نداشته باشد قادر است رویکرد مناسب در درمان او را تعیین کند.
تست ها و آزمایش های انجام گرفته را می توان این گونه طبقه بندی کرد:
- تست های سنجش شنوایی
پزشک شما ممکن است درخواست انجام تست های سنجش شنوایی برای کودکتان را داشته باشد تا این نکته مشخص شود که مشکلات شنیدن منجر به مسائل گفتاری کودک نشده است.
- ارزیابی دهانی- حرکتی
آسیب شناس زبان و گفتار کودک شما لب ها، زبان، فک و کام او را معاینه می کند تا از نبود هر گونه اشکال ساختاری مثل عقده زبانی یا کام شکاف دار و یا دیگر مشکلات نظیر تون پایین عضلات مطمئن شود. تون پایین عضلات معمولا با CAS مرتبط نیست، ولی می تواند علامت دیگر مشکلات باشد.
آسیب شناس زبان و گفتار کودک شما نحوه ی به حرکت درآوردن لب ها، زبان و فک او را در فعالیت هایی مانند فوت کردن، خندیدن و بوسیدن زیر نظر می گیرد.
- سنجش گفتاری
توانایی کودکتان در ایجاد صداها، کلمات و جملات در هنگام بازی کردن او یا انجام دیگر فعالیت ها مورد بررسی و ارزیابی قرار می گیرد.
امکان دارد از کودک شما خواسته شود تا نام تصاویری که روبرویش قرار داده می شود را بگوید تا ببینیم که آیا او در تلفظ صداها یا کلمات یا سیلاب های خاصی دچار مشکل است یا نه.
از دیگر کارهایی که آسیب شناس زبان و گفتار انجام می دهد ارزیابی میزان هماهنگی و روان بودن حرکات هنگام صحبت کردن در آزمون های گفتاری است. برای سنجش هماهنگی حرکات کودک شما حین صحبت کردن، از او خواسته می شود تا سیلاب هایی مثل پا، تا، کا را تکرار کند یا کلماتی مانند ماسوله را بگوید.
اگر بچه شما می تواند جمله بگوید، آسیب شناس زبان و گفتار به ملودی و ریتم صحبت کردن او دقت می کند، بدین گونه که توجه می کند روی کدام قسمت کلمات و سیلاب ها تاکید بیشتری دارد و قوی تر ادا می کند.
آسیب شناس زبان و گفتار با اشاره و راهنمایی به کودک کمک می کند تا درست تر از قبل صحبت کند. برای مثال صدا یا کلمه را آهسته تر بیان می کند یا با کمک اشاره و لمس صورت خود به کودک یاری می رساند.
درمان
درمان های بسیاری وجود دارند که آسیب شناسان زبان و گفتار در درمان آپراکسی گفتاری کودکی یا CAS از آن ها بهره می برند.
گفتاردرمانی
اهتمام آسیب شناس گفتار و زبان کودک شما در درمان معمولا بر این است که روی تمرین کردن تلفظ سیلاب ها، کلمات و عبارت تمرکز کند.
زمانی که CAS نسبتا شدید باشد، کودک نیازمند جلسات مکرر و مداوم گفتاردرمانی در حدود ۳ تا ۵ جلسه در هفته خواهد بود. با پیشرفت و بهبود کودک، تعداد جلسات گفتاردرمانی در طول زمان کاهش می یابد.
به طور کلی کودکان مبتلا به CAS از درمان فردی و تکی سود می برند. درمان فردی به کودک این فرصت را می دهد تا زمان بیشتری برای تمرین تکلم در طول جلسات داشته باشد.
این نکته حائز اهمیت است که بچه های مبتلا به CAS مقدار قابل توجه و کافی تمرین گفتن کلمات و عبارات در طول هر جلسه گفتاردرمانی دریافت کنند. برای این کودکان یادگرفتن تلفظ کلمات و عبارات زمان بر است و نیاز به تمرین دارد.
از آن جهت که کودکان با CAS در برنامه ریزی حرکات برای گفت و گو دچار مشکل هستند، گفتاردرمانی اغلب توجه کودک را به صدا و حالت حرکات هنگام گفتار جلب می کند.
آسیب شناسان زبان و گفتار ممکن است از اشاره ها و راهنمایی های متفاوتی در گفتاردرمانی بهره ببرند. برای مثال، او از کودک می خواهد تا با دقت گوش دهد و به او که در حال ادای کلمه یا عبارت مورد نظر با دهانش است نگاه کند.
آسیب شناس زبان و گفتار هم چنین ممکن است صورت کودک را حین ادای سیلاب ها یا اصوات خاص لمس کند. برای مثال، او از دست هایش استفاده می کند تا به کودک در گرد و غنچه کردن لب هایش برای گفتن “او” کمک کند.
تا به حال هیچ تکنیک گفتاردرمانی به تنهایی موثرترین روش درمان برای CAS معرفی نشده است. اما تعدادی از اصول مهم و کلی در گفتار درمانی CAS را می توان این گونه بیان کرد:
- مشق های گفتاری
درمانگر زبان و گفتار کودک شما روی این تمرین های گفتاری تمرکز می کند، در این گونه تمرین ها برای مثال از کودک خواسته می شود در طول یک جلسه درمانی کلمات یا عباراتی را به تعداد زیاد ادا کند.
- تمرین های صدا و حرکت
از کودک خواسته می شود به آسیب شناس زبان و گفتار گوش دهد و به دهانش هنگامی که در حال تلفظ کلمات یا عبارت هدف است نگاه کند. با مشاهده دهان آسیب شناس زبان و گفتار، کودک هم چنین متوجه حرکاتی که همراه صداها به وجود می آیند می شود.
- تمرین گفت و گو
در طول گفتار درمانی، کودک بیشتر سیلاب ها، کلمات و عبارات را نسبت به اصوات به تنهایی تمرین می کند. کودکان با CAS نیاز به تمرین کردن روی حرکت از یک صدا به صدای بعدی دارند.
- تمرین حروف صدادار
به دلیل آن که بسیاری از کودکان با CAS در تلفظ حروف صدادار دچار ایراد هستند، آسیب شناس زبان و گفتار برای تمرین از کلماتی استفاده می کند که حاوی این حروف در بخش های مختلف کلمات باشند. برای مثال، از کودک شما خواسته می شود تا کلمات بابا، مامان، نورانی، خورشید و روشن را بگوید.
- یادگیری آهنگ حرکت کلمات
اگر کودک از CAS شدید رنج ببرد، آسیب شناس زبان و گفتار ابتدا از تعداد کمی از کلمات برای تمرین استفاده می کند و با پیشرفت کودک به مرور به تعداد کلمات برای تمرین می افزاید.
تمرین های گفتاری در خانه
به دلیل آن که تمرین های گفتاری از اهمیت زیادی برخوردارند، آسیب شناس زبان و گفتار شما را تشویق به درگیر ساختن خود در برنامه تمرین گفتاری کودک در خانه می کند. او به شما لیستی از کلمات و عبارت هایی را می دهد تا با کودک خود در خانه تمرین کنید که در جلسه گفتاردرمانی آموخته است. هر جلسه تمرین خانگی می تواند کوتاه و مختصر در عرض ۵ دقیقه باشد و شما می توانید ۲ بار در روز با فرزندتان تمرین کنید.
بچه ها باید کلمات و عبارت ها را در موقعیت های زندگی واقعی نیز تمرین کنند. شرایطی مناسب فرزندتان مهیا کنید تا خودش با قرارگیری در آن موقعیت کلمه یا عبارت را بر زبان بیاورد. برای نمونه از کودک بخواهید تا هر زمان که مادرش به اتاقی وارد می شود بگوید سلام مامان. تمرین کلمات و عبارات در موقعیت های زندگی واقعی بر زبان آوردن خودبخود واژه های تمرین کرده را برای کودک آسان تر می کند.
روش های ارتباطی جایگزین
اگر فرزند شما اختلال گفتاری شدیدی دارد و به طور موثر قادر به برقراری ارتباط با دیگران نیست، روش های ارتباطی جایگزین میتوانند بسیار مفید واقع شوند.
روش های ارتباطی جایگزین شامل زبان اشاره یا ژست ها و حالات طبیعی، مانند اشاره کردن یا تظاهر به خوردن یا آشامیدن می شوند. مثلا کودک شما می تواند با استفاده از علامت ها و اشاره ارتباط بگیرد و نشان دهد که یک شیرینی می خواهد. گاهی اوقات دستگاه های الکترونیک، نظیر تبلت های الکترونیک، در ارتباط گرفتن کودکان مفید واقع می شوند.
استفاده به موقع و زود از روش های ارتباطی جایگزین اغلب از نکات پراهمیت است. استفاده از این روش ها باعث می شوند تا کودک احساس ناخوشایند و بیهودگی کمتری هنگام تلاش برای ارتباط با دیگران داشته باشد.
بعلاوه به کودک در توسعه مهارت های زبانی اش از قبیل واژگان و توانایی کنار هم قرار دادن کلمات در جملات کمک می کند.
با بهبود عملکرد گفتاری کودک و پیشرفت او دیگر احتیاجی به این روش ها و وسایل نخواهد بود.
درمان مشکلات همراه
بسیاری از کودکان با CAS هم چنین در تکامل زبانی خود دچار تاخیر هستند، و نیازمند درمان و بررسی مشکلاتشان در زبان خواهند بود.
بچه های مبتلا به CAS که در انجام حرکات ظریف و درشت در بازوها یا پاهای خود سختی و مشکل دارند ممکن است احتیاج به درمان های فیزیکی و حرفه ای داشته باشند.
اگر کودک مبتلا به CAS از دیگر مشکل طبی نیز رنج می برد، درمان کارآمد آن مشکل طبی دیگر در جهت ارتقای گفتار کودک حائز اهمیت خواهد بود.
درمان هایی که کمکی به بهبود CAS نمی کنند
برخی از درمان ها وجود دارند که کمکی به ارتقای گفتار کودکان با CAS نمی کنند. برای نمونه، هیچ شواهدی مبنی بر این که انجام ورزش های تقویت کننده عضلات گفتاری باعث بهبود گفتار در بچه های با CAS می شود وجود ندارد.
سبک زندگی و درمان های خانگی
شما و خانوادتان می توانید در جهت ارتقای مهارت های گفتاری و زبان کودکتان در خانه با او تمرین کنید. تمرین در خانه در کنار جلسات گفتاردرمانی کودک می تواند به روند پیشرفت او کمک کند.
در زمان هایی که فرزندتان در حال تمرین مهارت های زبان و گفتاری هست او را تشویق و حمایت کنید. حمایت شما به او کمک خواهد کرد تا احساس کند که به خوبی کارش را انجام می دهد و در حال پیشرفت است.
در صورتی که کودک شما همراه گفتاردرمانی تحت درمان های فیزیکی یا حرفه ای می باشد، انواع متفاوت درمان ها را در زمان های مختلف برای او برنامه ریزی کنید تا او از درمان های خودش خیلی خسته نشود.
حمایت و گذر از مشکل
داشتن کودکی که در ارتباط گیری دچار مشکل است سخت است. گروه های حمایتی بسیاری وجود دارند که در دسترس والدین کودکان با آپراکسی گفتاری کودکی می باشند. این گروه های حمایتی ممکن است مکانی را برایتان محیا کنند تا با کسانی ملاقات کنید که موقعیت شما را درک می کنند و می توانند تجربیات مشابه خود را با شما به اشتراک بگذارند. برای شناخت این گروه های حمایتی در ناحیه و محل خود به وبسایت کودکان آپراکسی مراجعه کنید.
آماده شدن برای ویزیت
احتمالا آغاز ویزیت ها با دیدن پزشک متخصص درمان و مراقبت های کلی کودکان (متخصص اطفال) یا پزشک متخصص درمان کودکان با مشکلات عصبی (نورولوژیست اطفال) خواهد بود. سپس کودک شما به یک متخصص در بیماری های زبان و گفتار (آسیب شناس زبان و گفتار) ارجاع داده می شود.
از آنجا که زمان ویزیت ها میتواند محدود باشد، و همینطور مطالب زیادی برای صحبت وجود دارد، فکر بسیار خوبیست تا از قبل برای جلسه ویزیت فرزندتان به خوبی آماده شوید. در این جا مطالبی را عنوان می کنیم که می توانند به شما و فرزندتان در آماده شدن کمک کنند و هم چنین بدانید که باید چه انتظاراتی از پزشک کودک خود و آسیب شناس زبان و گفتار داشته باشید.
کارهایی که می توانید انجام دهید
هر گونه علامتی که فرزندتان بروز می دهد را یادداشت کنید.
این نشانه ها شامل تمام موارد از جمله آن هایی که به نظر نامرتبط با علت ویزیت برنامه ریزی شده می آیند می شوند.
لیستی از تمام داروهای مصرفی کودک تهیه کنید.
شامل ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف میکند نیز می شود.
سوالات خود را یادداشت کنید.
تا از پزشک کودک خود و آسیب شناس زبان و گفتار بپرسید.
گزارشی از پیشرفت های اخیر تهیه کنید و نمونه ای از آن با خود بیاورید
بعلاوه اگر قبلا با آسیب شناس زبان و گفتار ملاقات کرده اید برنامه فردی آموزشی کودک خود که توسط وی تنظیم شده است را نیز همراه داشته باشید.
زمان شما برای ملاقات پزشک یا آسیب شناس زبان و گفتار محدود است، بنابراین تهیه لیست سوالات خود از قبل به شما این فرصت را می دهد که از زمان خود حداکثر استفاده را ببرید. برای آپراکسی گفتاری کودکی یا CAS، برخی از سوالات بنیادی که می توانید از آسیب شناس زبان و گفتار کودک خود بپرسید شامل این موارد می شوند:
- آیا فرزند من مبتلا به CAS یا هر گونه مشکلات زبان یا گفتار دیگر است؟
- CAS چیست؟
- CAS چه فرقی با دیگر انواع اختلالات گفتاری دارد؟
- آیا وضعیت فرزند من بهتر می شود؟
- چه درمان هایی در حال حاضر در دسترس هستند و کدام از آن ها را شما توصیه می کنید؟
- چه کارهایی هستند که می توانم در خانه انجام داده تا به فرزندم کمک کنم؟
- آیا هیچ گونه بروشور یا چیز چاپ شده ای وجود دارد که بتوانم با خود به خانه ببرم؟ چه وبسایت هایی را توصیه می کنید؟
علاوه بر سوالاتی که آماده کرده اید تا از پزشک فرزند خود یا آسیب شناس زبان و گفتار بپرسید، هر زمان که در ملاقات با آن ها مطلبی را متوجه نشدید و نیاز داشتید سوال بپرسید از آن غافل نشده و مردد نباشید.
چه انتظاراتی از آسیب شناس زبان و گفتار کودک باید داشت
آسیب شناس زبان و گفتار کودک شما احتمالا سوالاتی را از شما خواهد پرسید. آماده بودن برای پاسخ به آن ها فرصت بیشتری را در اختیار می گذارد تا بتوانید درباره تشخیص فرزند خود و درمان پیشنهادی سوال بپرسید. سوالاتی که آسیب شناس زبان و گفتار از شما می پرسد این موارد هستند:
- برای نخستین بار چه زمانی بود که نگران تکامل گفتاری فرزند خود شدید؟
- آیا کودک شما غان و غون می کرد؟ مثلا کودک شما صداهایی مثل صدای کبوتر از خود درمی آورد؟ و بعد از آن آیا می توانست بخش هایی مانند با- با- با یا دا- دا- دا را بگوید؟ اگر بله چه زمانی اولین بار آن بود؟
- چه زمانی کودک شما اولین کلمه خود را به زبان آورد؟
- چه زمانی کودک شما ۵ کلمه بلد بود و آن ها را مدام بکار می برد؟
- در حال حاضر چند کلمه در دایره لغات فرزند شما وجود دارد که اکثر مردم با شنیدن آن ها متوجهشان می شوند؟
- بغیر از صحبت کردن با چه روش های دیگری کودک شما با اطرافیانش ارتباط برقرار می کند؟ برای مثال، آیا او اشاره کردن را می داند؟ یا اینکه حالات و ژست های خاصی به خود می گیرد؟ و از علامت ها استفاده کرده یا چیز های مختلف را اجرا می کند؟
- آیا در خانواده شما کسی بوده است که مشکل گفتاری یا زبانی داشته باشد؟
- آیا تا بحال فرزند شما عفونت گوش داشته است؟ حدودا چند بار تا حالا عفونت گوش را تجربه کرده است؟
- آیا تا بحال شنوایی کودک شما بررسی شده است؟ اگر بله چه زمانی بوده است؟ آیا هیچ کاهش شنوایی گزارش شده بود؟
