آیا بیماری متداولی است؟
اسپاسمودیک دیسفونیا یک بیماری عصبی است که بر گفتار تاثیر می‌گذارد. امکان دچارشدن به این بیماری برای تمامی سنین و در هر زمان وجود دارد. تقریبا ۵۰۰۰۰ نفر در آمریکای شمالی به این بیماری دچار شده‌اند و این تعداد ممکن است حتی بیشتر هم باشد.
دلیل جمله آخر این است که، ممکن است بعضی موارد دچار اشتباه با سایر اختلالات گفتاری شوند و درست تشخیص دادهنشوند. برای مثال؛ بزرگسالان مبتلا به این بیماری، فکر می‌کنند که تغییرات در صدایشان مربوط به سنشان است.
هنگامی که صحبت می‌کنید، هوایی که از ریه‌های شما خارج می‌شود، بین تار‌های صوتی رانده می‌شوند.این تار‌های الاستیکی از جلوی گلو به عقب کشیده می‌شوند. فشار هوا باعث به ارتعاش در‌آمدن صحیح می‌شود تا صدای شما تولید شود.
در صورت ابتلا به اسپاسمودیک دیسفونیا، عضلات درون تار‌های صوتیتان، سیگنال‌های عصبی غیرطبیعی را از مغز دریافت می‌کنند. در برخی مواقع این موضوع می‌تواند باعث ارتعاش غیرقابل کنترل تار‌های صوتیتان شود. گفتار عادی می‌تواند خش‌دار و ناصاف شود.
آیا انواع مختلفی برای اسپاسمودیک دیسفونیا وجود دارد؟
اسپاسمودیک دیسفونیا ۳ نوع اصلی دارد.
اسپاسمودیک دیسفونیا اداکتور
این نوع رایجترین نوع اسپاسمودیک دیسفونیا است.
در این نوع، اسپاسم کنترل نشده عضلات باعث بسته‌شدن و سفت‌شدن تار‌های صوتی شما می‌شود و می‌تواند بیرون آمدن صدا‌ها را دشوار کند. هنگام شروع جمله ممکن است با مشکل مواجه شوید یا ممکن است متوجه قطع‌شدن کلمات در نیمه سخنتان شوید.
این علائم را فقط هنگام صحبت کردن با تن صدای معمولی و نه هنگام فریاد یا خندیدن تجربه می‌کنید.
اسپاسمودیک دیسفونیا ابداکتور
در این نوع، تار‌های صوتی شما بیش از حد باز می‌شوند. این اتفاق از ارتعاش تار‌های صوتی شما جلوگیری می‌کند. همچنین باعث می‌شود هنگام مکالمه، هوای اضافی از ریه‌های شما خارج شود. این نوع دیسفونیا ممکن است باعث ضعیف به نظر رسیدن صدای شما شود. علائم این نوع، هنگام فریاد‌زدن، گریه کردن و یا خندیدن کمتر مشاهده می‌شود.
اسپاسمودیک دیسفونیا میکس
در این نوع، عضلاتی که باعث باز‌شدن و بسته‌شدن تار‌های صوتی می‌شوند، به درستی کار نمی‌کنند. این نوع، نادرترین نوع این اختلال است. این نوع دارای علائمی مربوط به هر‌دو نوع اداکتور و ابداکتور است.
علائم اسپاسمودیک دیسفونیا چیست؟
اصلی‌ترین علامت اسپاسمودیک دیسفونیا، حرکت ناگهانی یا اسپاسم عضلات داخل تار‌های صوتی است. این مورد می‌تواند باعث خستگی در صحبت شما شود. هنگام مکالمه ممکن است کلمات کشیده یا قطع شوند.
ممکن است صدا‌های زیر را داشته باشید:
- خرخری
- احتمالا هنگام صحبت، نمی‌توانید هوای کافی تولید کنید
- احتمالا پشت کلمات شما هوای زیادی باشد
اسپاسمودیک دیسفونیا معمولاً با علائم خفیفی که به ندرت رخ می‌دهند، شروع می‌شود. با پیشرفت بیماری، درک سخن شما ممکن است دشوار باشد. هر کلمه‌ای ممکن است توسط اسپاسم عضلات تحت تاثیر قرار بگیرد.
این پیشرفت معمولاً پس از یک سال و نیم متوقف می‌شود و اجازه می‌دهد تا علائمتان تثبیت شود.
چه چیزی باعث آن می‌شود و چه کسانی در معرض خطر هستند؟
با اینکه این بیماری در هر سنی می‌تواند رخ دهد، ولی اولین علائم معمولاً بین سنین ۳۰ تا ۵۰ ظاهر می‌شوند.
در این مدت، ممکن است که تصور کنید در حنجره (جعبه صدا)، تار‌های صوتی یا دیگر قسمت‌های گلویتان مشکل ساختاری وجود دارد. ولی علائم تمایل دارند که بدون هیچ مشکل سلامتی دیگری ظاهر شوند؛ برای مثال، پلیپ‌ها، التهاب و سایر علل آشکار گفتار، معمولاً وجود ندارد. افراد مبتلا به اسپاسمودیک دیسفونیا، معمولاً مشکلی در بلع یا تنفس ندارند.
علل و عوامل خطر اسپاسمودیک دیسفونیا به خوبی شناخته‌شده نیستند. به نظر می‌رسد برخی از افراد مبتلا به این بیماری دارای ناهنجاری در سیستم عصبی خود هستند که ممکن است باعث اسپاسم تار‌های صوتی شود.
در برخی موارد، اسپاسمودیک دیسفونیا، ممکن است نوعی دیستونیا باشد. دیستونیا نوع دیگری از بیماری عصبی است که بر کشش عضله تاثیر می‌گذارد.
منشا ویژه اسپاسمودیک دیسفونیا ممکن است در گانگلیون‌های پایه، قسمتی از مغز که حرکت را کنترل می‌کند، باشد. ساقه مغز که مغز را به نخاع متصل می‌کند، نیز ممکن است در این امر دخیل باشد.
چگونه اسپاسمودیک دیسفونیا تشخیص داده می‌شود؟
پس از بیان کردن علائم خود، پزشک به گفتار شما گوش می‌دهد تا تاثیر اسپاسم عضلات بر صدای شما را بفهمد.
آن‌ها تار‌های صوتی شما را با نازولارینوسکوپی فیبروپتیک بررسی می‌کنند. برای انجام این کار، پزشک شما یک لوله نازک، انعطاف پذیر و روشن را از طریق یکی از سوراخ‌های بینی و پایین گلو، هدایت می‌کند. این وسیله به شما این امکان را می‌دهد تا پزشک هنگام صحبت کردن شما، تار‌های صوتی را بررسی کند.
علائم واضح گفتار مانند سایر اختلالات صوتی مانند پارسیس یا فلج تار صوتی است. این اختلالات می‌تواند در اثر عفونت یا سکته مغزی یا سرطان ایجاد شود. انجام نازولارینگوسکوپی فیبروپتیک، به پزشک کمک می‌کند تا یک تشخیص دقیق را انجام دهد.
چه درمان هایی در دسترس هستند؟
درمانی برای اسپاسمودیک دیسفونیا وجود ندارد ولی برای تسکین علائمتان درمان‌هایی وجود دارد.
درمان شما به عوامل مختلفی بستگی دارد:
- سن
- سلامتی کلی
- شدت وضعیت بیماری
توانایی شما در تحمل برخی روش‌های درمان مانند جراحی نیز درنظر گرفته خواهد شد. احساسات شخصی شما در مورد درمان بسیار مهم است. جراحی تار‌های صوتی، خطرات آسیب دائمی را به همراه دارد.
در بیشتر موارد گفتار یا صدا درمانی بر جراحی ترجیح داده می‌شود. درمان می‌تواند نحوه بهبود کنترل عضلهتان را یاد دهد و تنفس را اصلاح کند که می‌تواند به واضحتر صحبت کردن شما کمک کند.
همچنین پزشکتان ممکن است تزریق منظم سم بوتولینوم (بوتاکس) به عضلات آسیب‌دیده را توصیه کند. این همان نوع ماده‌ای است که در درمان‌های زیبایی استفاده می‌شود تا چهره را جوان‌تر کند.
در افراد مبتلا به اسپاسمودیک دیسفونیا این سم سیگنال‌های عصبی که به سمت عضلات می‌روند را مهار می‌کند. این روند می‌تواند به جلوگیری از اسپاسم کمک کند. هرچند، اثرات این نوع درمان موقتی است. علائم معمولاً پس از چند ماه برمی‌گردند؛ بنابراین تکرار درمان برای حفظ اثرات ضروری است.
جراحی یکی از اعصاب تار‌های صوتی روش متداولی برای این بیماری نادر نیست؛در حالیکه انجام می‌شود. اثرات طولانی مدت آن هنوز به خوبی شناخته نشده‌است.
دورنما
زندگی با اسپاسمودیک دیسفونیا می‌تواند یک چالش باشد، به‌خصوص اگر شغل شما نیاز به صحبت کردن زیاد داشته باشد. کاردرمانی ممکن است به شما کمک کند تا استراتژی‌هایی برای ارتباط واضحتر ایجاد کنید.
همچنین می‌توانید از تکنولوژی که به برقراری ارتباط واضحتر کمک می‌کند، بهره بگیرید. دستگاه‌هایی وجود دارد که به تقویت صدا کمک می‌کنند. برای موارد جدی‌تر، نرم افزار‌هایی برای کامپیوتر‌ها یا دستگاه‌های دستی وجود دارد که می‌تواند متن را به گفتار مصنوعی تبدیل کند.
تحقیقات در مورد دلایل و درمان اسپاسمودیک دیسفونیا در حال انجام است. موسسه ملی ناشنوایی و سایر اختلالات ارتباطی، منابعی در مورد تمام جنبه‌های این اختلال دارد. همچنین ممکن است بخواهید از متخصص گوش و حلق و بینی خود در مورد گروه‌های حمایت‌کننده محلی برای افراد مبتلا به اختلالات ارتباطی، اطلاعاتی بخواهید.
