مقدمه
صرع خوش خیم رولاندیک یکی از انواع صرع می باشد. در این بیماری، تشنج ها روی صورت و گاهی در بدن تظاهر پیدا می کنند. در نتیجه، اختلال یا بیماری برای بعضی از کودکان مشکلاتی را به همراه دارد. اگرچه، تقریبا همیشه با رسیدن به دوره نوجوانی ناپدید می شود.
چه کسانی مبتلا به صرع خوش خیم رولاندیک می شوند؟
صرع خوش خیم رولاندیک در حدود ۱۵ درصد موارد صرع در کودکان را تشکیل می دهد. به طور متوسط، کودکان هنگام تجربه اولین تشنج در صرع خوش خیم رولاندیک در سنین بین ۶ تا ۸ سال قرار دارند. هر چند، این نوع از صرع بزرگسالان را تحت تاثیر قرار نمی دهد.
به این دلیل با نام رولاندیک شناخته می شود که تشنج ها از منطقه رولاندیک مغزی منشا می گیرند. آن منطقه ای از مغز است که حرکات صورت را کنترل می کند. از آن جا که این تشنج ها در قسمت خاصی از مغز آغاز می شوند، به آن ها تشنج های پارشیال یا ناکامل اطلاق می شود.
صرع خوش خیم رولاندیک هم چنین به نام “صرع خوش خیم کودکی با امواج نیزه ای سنتروتمپورال” شناخته می شود. این نام به الگوی امواج مغزی که این نوع صرع اغلب در روی یک نوار مغزی یا الکتروانسفالوگرام (EEG) ثبت می کند بر می گردد.
چه چیز باعث صرع خوش خیم رولاندیک می شود؟
هیچ کس نمی داند که چه چیز باعث صرع خوش خیم رولاندیک می شود. کودکانی که بستگان نزدیک با سابقه صرع دارند به میزان اندکی احتمال ابتلای بیشتری به این بیماری را دارند.
علائم و نشانه ها
مثل تمامی انواع صرع ها، صرع خوش خیم رولاندیک نیز برآمده و در نتیجه تشنج ها است. تشنج ها در صرع خوش خیم رولاندیک معمولا ملایم هستند. به صورت تیپیک از صورت شروع می شوند و می توانند اشکال متنوعی به خود بگیرند از آن جمله:
- انقباضات صورت یا گونه
- گزگز کردن، بی حسی، یا حس نامتعارفی در زبان یا صورت
- سختی در صحبت کردن
- ریزش آب دهان به علت ناتوانی در کنترل عضلات دهان
در حدود یکی از دو کودک مبتلا به صرع خوش خیم رولاندیک، تشنج ها از منطقه رولاندیک مغزی به بقیه مغز گسترش می یابد. زمانی که این اتفاق می افتد، تشنج به نام تشنج ثانویه ژنرالیزه (کامل) خوانده می شود. هم چنین به نام تشنج های تونیک – کلونیک شناخته می شوند. علائم این دسته از تشنج ها هنگام مشاهده بیشتر موجب ترس و دلهره می گردند و شامل موارد زیر می شوند:
- عدم پاسخ گویی یا هوشیاری
- انقباض عضلات در سرتاسر بدن برای مدت کوتاهی
- تشنج های ریتمیک تمام بدن
- گیجی و منگی به محض بدست آوردن مجدد هوشیاری
به طور معمول در صرع خوش خیم رولاندیک، تشنج ها در طول خواب به وقوع می پیوندند. به همین دلیل، ممکن است به هیچ وجه تشخیص داده نشوند. در موارد دیگر، والدین خبر از یک تشنج بعد از بررسی سر وصداهایی که شبانه از اتاق کودک خود شنیده بودند می دهند.
بعضی از کودکان مبتلا به صرع خوش خیم رولاندیک می توانند موارد زیر را نیز بروز دهند:
- سختی در یادگیری
- مشکلات رفتاری
این کودکان با صرع خوش خیم رولاندیک نیازمند توجه و درمان بیشتری هستند.
چه آزمایش هایی برای تشخیص صرع خوش خیم رولاندیک استفاده می شوند؟
زمانی که تشنج ها ملایم بوده و تنها در خواب اتفاق می افتند، صرع خوش خیم رولاندیک می تواند به راحتی بدون تشخیص باقی بماند. اغلب، والدین فرزند خود را بعد از تشنج تونیک – کلونیک در حین خواب نزد پزشک می آورند.
پزشکان بر پایه الگوی تشنج ها تشخیص صرع خوش خیم رولاندیک را می گذارند. هم چنین اطلاعاتی را از آزمایش های گوناگون بدست می آورند و آن آزمایش ها شامل این موارد می شوند:
- الکتروانسفالوگرام یا نوار مغز (EEG): با اتصال یک دسته از الکترودهای چسبان به سر کودک، یک تکنسین امواج مغزی را طی آزمایشی بدون درد ضبط می کند. یک نورولوژیست EEG را تفسیر می کند. کودکان مبتلا به صرع خوش خیم رولاندیک اغلب امواج نیزه ای در ردیابی نوار مغزشان دارند که به تشخیص کمک می کنند.
- تصویربرداری بر پایه تشدید الکترومغناطیس (MRI): این تصویر یا اسکن با کیفیت بالا از مغز در کودکان با صرع خوش خیم رولاندیک طبیعی است. انجام MRI پر سر و صداست و می تواند موجب اضطراب شود، ولی بدون درد است.
- معاینات عصبی: در مجموع کودکان با صرع خوش خیم رولاندیک معاینات عصبی نرمالی دارند.
درمان ها
اغلب در صرع خوش خیم رولاندیک، هیچ درمانی نیاز نبوده و توصیه نمی شود. تشنج ها در صرع خوش خیم رولاندیک معمولا ملایم، بی ضرر، و با تکرار کم هستند. تقریبا همه بچه ها بر این شرایط چیره می شوند.
در صورت وجود هر یک از مشکلات پایین مرتبط با صرع خوش خیم رولاندیک کودکان می توانند از درمان های مختلف سود ببرند:
- سختی در یادگیری
- مشکل داشتن در تفکر یا تمرکز کردن
- مشکلات رفتاری
- تشنج ها درهنگام روز
- تشنج های مکرر
داروهای ضد تشنج نظیر کاربامازپین، اُکس کاربازپین، یا گاباپنتین اغلب بیش از بقیه در درمان صرع خوش خیم رولاندیک تجویز می شوند. در برخی مطالعات، درمان ها میزان تشنج های تونیک – کلونیک را کاهش داده اند، اما تشنج های در صورت ادامه پیدا کردند.
