عنکبوت ها در فضا چه رفتاری از خود نشان می دهند؟

عنکبوت ها به فضا می روند

دانشمندان برای بیش از یک بار است که عنکبوت ها را به فضا برده اند تا اهمیت جاذبه بر تشکیل تار در آن ها مورد مطالعه قرار دهند. چیزی که در ابتدا به نوعی به عنوان آزمایش علت معلولی ناموفق برای دانش آموزان دبیرستانی اجرا می شد، اطلاعات و بینش شگفت انگیزی را از درونش ظاهر ساخته است و آن نکته این است که نور بیش از آن چه که در گذشته تصور می شد نقش بزرگتر و عمده تری را در سازمان دهی (فضایی) عنکبوت ها ایفا می کند.

آزمایش روی عنکبوت ها در سازمان فضایی ایالات متحده یا ناسا درسی است در میان انبوه شکست های ناامیدکننده و اتفاقات خوشحال کننده که گاهی اوقات به یافته های تحقیقاتی غیرمنتظره ای منجر می گشتند. سوال پیش روی دانشمندان نسبتا ساده بود. در روی زمین، عنکبوت ها تارهای خود را غیرقرینه درست می کنند و مرکز آن به سمت لبه های بالایی متمایل بوده و جابجا شده است. در حالت استراحت، عنکبوت ها طوری که سرهایشان به سمت پایین باشد می نشینند چرا که می توانند به سمت طعمه به دام افتاده و تازه سریعتر و در جهت جاذبه حرکت کنند.

ولی سوال اینجاست که عنکبوت ها در جاذبه صفر چه می کنند؟ در سال ۲۰۰۸، ناسا قصد داشت با انجام آزمایشی جهت فهمیدن این موضوع به نوعی برای مدارس راهنمایی و دانش آموزان در ایالات متحده منبعی از الهام باشد. ولی با اینکه سوال ساده بود، برنامه ریزی و اجرای آزمایش در فضا به شدت چالش برانگیز می نمود. این قضیه منجر به تعدادی رویداد ناگوار گشت.

دو نمونه از گونه های متفاوت عنکبوت ها به عنوان عنکبوت های مسافر به سمت ایستگاه بین المللی فضایی (ISS) پرواز کردند، یکی که پیشتاز هم بود با نام مته پیرا لابیرینته آ (Metepeira Labyrinthea) شناخته می شود و دیگری به اسم لارینیوئیدس پاتاژیاتوس (Larinioides Patagiatus) به عنوان ذخیره بود تا موقعی که اولی دوام نیاورد استفاده شود.

عنکبوت ذخیره ما فرار کرد

عنکبوت ذخیره اقدام به شکستن و خروج از محفظه ی نگهداری خود به داخل محفظه اصلی نمود. به دلایل امنیتی این محفظه را نمی توانستند که باز کنند، بنابراین قادر نبودند عنکبوت دوم یا ذخیره را دوباره بگیرند. دو عنکبوت تا حدودی تارهای درهم و برهم تنیدند و تارهایشان داخل یکدیگر می رفت.

و اگر این تار تنیدن به اندازه کافی انجام نمی شد، حشرات که به عنوان غذایی برای عنکبوت ها هستند خیلی سریعتر از انتظار ما تولید مثل می کردند. در گذر زمان، لاروهای آن ها از درون محفظه های تولید مثل به خارج و روی زمین یا سطح جعبه به سمت محفظه آزمایش خزیدند، و پس از ۲ هفته قسمت های اعظم پنجره جلویی را پر کرده و پوشاندند. بعد از گذشت یک ماه، عنکبوت ها دیگر قابل رویت نبودند و انبوهی از لاروهای حشرات این اجازه را سلب کرده بود.

این شکست اعتراض طولانی پائولا کوشینگ از موزه علم و طبیعت دنور را که خود در روند برنامه ریزی آزمایش بر روی عنکبوت ها مشارکت داشت در پی داشت. هنگامی که فرصت آزمایش مشابهی دیگری و در ISS در سال ۲۰۱۱ دست داد و پیشنهاد آن روی میز قرار گرفت، از دکتر ساموئل شوک از دانشگاه بازل خواسته شد تا در آماده سازی و آنالیز این تلاش و آزمایش جدید همکاری کند. این بار، آزمایش با ۴ عنکبوت از گونه های مشابه به نام تریکونفیلا کلاویپس (Trichonephila Clavipes) آغاز شد، دو تای آن ها در مکان های جداگانه به سمت ISS فرستاده شدند، و دوتای دیگر در محل های مجزا روی زمین ماندند و تحت شرایط برابری با عنکبوت های فرستاده شده به فضا نگهداری و مشاهده و بررسی شدند، و تنها تفاوت آن ها حضور جاذبه زمینی و اثرش بر آن ها بود.