بیماری پارکینسون ناهنجاری مزمن و پیشرونده‌ای است که با لرزش و سفتی مشخص می‌گردد. این بیماری به خودی خود کشنده نیست ولی به اندازه‌ای نسبتاً کم امید به زندگی را کاهش می‌دهد. به همین دلیل است که بیشتر گفته می‌شود افراد “با” بیماری پارکیسنون جان خود را از دست می‌دهند تا “به علت” آن!
James Beck، معاون رئیس امور علمی در بنیاد بیماری پارکیسنون:
افرادی که در زمان تشخیص سالم هستند تدریجاً به اندازه‌ی دیگر افراد در گروهشان زندگی خواهند کرد. با ابتلا به این بیماری حکم مرگ کسی امضا نمی‌شود!
به خاطر اثرات کلی پارکینسون در اواخر عمر – معمولاً مبتلایان به این بیماری پس از شصت سالگی متوجه وضعیت خود می‌شوند – بیماران اغلب بر اثر بیماری‌های غیرمرتبط و در ارتباط با سن مثل سرطان، بیماری قلبی یا سکته‌ی مغزی می‌میرند. با این حال شایع‌ترین دلیل مرگ در مبتلایان به پارکینسون پنومونیا (ذات‌الریه) می‌باشد؛ چون بیماری موجب اختلال در توانایی بلع می‌شود و آن‌ها را در خطر فرو بردن یا کشیدن لقمه‌ی غذا یا مایعات به ریه‌شان قرار می‌دهد و به پنومونی آسپیراسیون می‌انجامد.
به دلیل این که پارکینسون در تحرک و تعادل نیز موجب اختلال می‌شود، مبتلایان در خطر بالای تصادف یا سقوط قرار دارند که می‌تواند زنجیره‌ای از مشکلات پزشکی را به دنبال داشته باشد؛ از جمله بستری شدن یا ابتلا به پنومونیا. در مراحل پیشرفته بیماری می‌تواند راه رفتن و حرف زدن را دشوار سازد و دیگر مشکلاتی را به وجود بیاورد که به حرکت مربوط نمی‌شوند؛ از جمله اختلالات شناختی. بیماران اغلب از پس کارهای خود برنمی‌آیند و برای انجام امور روزمره به کمک نیازمند اند.
تحقیقی بلندمدت گروهی ۱۴۲ نفری از بیماران پارکینسونی را که تشخیص داده شده بودند دنبال کرده است. میانگین سنی آن‌ها هنگام تشخیص ۷۰ بوده و محققان دریافته‌اند که ۲۳% آن‌ها در کل، طی ۱۰ سال بعدی وضعیت خوبی نشان دادند، به این معنا که آن‌ها می‌توانند تعادل خود را حفظ کرده و دچار زوال عقل نشوند. با این حال نیمی از بیماران در گروه اصلی جان خود را از دست دادند که شایع‌ترین علت مرتبط با پارکینسون پنومونیا (سینه‌پهلو) بوده است. احتمال از دست دادن تعادل برای یک فرد پس از ۱۰ سال ۶۸% محاسبه شده است. همچنین احتمال ایجاد زوال عقل نیز ۴۶% می‌باشد.
