یک داروی دیابت می‌تواند سرعت پیشرفت پارکینسون را کاهش دهد، و به نظر می آید که دلیل اصلی عارضه را مورد هدف قرار می‌دهد نه نشانه های آن را. شواهد، وزن این تئوری را سنگین می‌کند که این دو بیماری در یک مسیر مشابه عمل می‌کنند.
بیماری پارکینسون منجر به از دست دادن سلول‌های سازنده‌ی دوپامین در مغز می‌شود، این ماده‌ی شیمیایی به کنترل حرکات بدن کمک می‌کند. درمان استاندارد برای این عارضه تلاش برای جایگزینی دوپامین است.
تام فولتینی از بیمارستان ملی نورولوژی و نوروسرجری لندن بیان کرد:
این درمان، علائم بیماری را به خوبی کنترل می‌کند اما روی پاتولوژی اصلی بیماری بی‌تاثیر است.
در حال حاضر درمانی برای پارکینسون وجود ندارد. جایگزینی دوپامین می‌تواند لرزش‌ها و سختی عضلات را بهبود ببخشد اما نمی‌تواند از ادامه‌ی زوال مغز جلوگیری کند. در یک تلاش برای کاهش سرعت آن، فولتینی و همکارانش به سمت دارویی ترغیب شدند که برای دیابت نوع دو به کار می‌رود و نام آن اگزناتید است.
این دارو از کلاسی از ترکیبات به دست می آید که از سم یک سوسمار به نام هیولای ژیلا جدا شده‌اند. این دارو نه تنها می‌تواند سطح قند خون را کنترل کند (که برای دیابت مفید است) بلکه به نظر می‌آید که از نورون‌ها در مقابل توکسین‌ها حفاظت می‌کند.
علائم بهبود یافته
همکاران فولتینی در طول ۴۸ هفته به ۳۱ نفر با بیماری سطح متوسط پارکینسون اگزناتید دادند. شرکت کنندگان هر روز دارو را به صورت تزریقی دریافت می‌کردند (به جز روز قبل از ارزیابی)؛ در حالی‌که ۲۹ نفر با سطح بیماری مشابه دوزی برابر با گروه اول از دارونما (Placebo) دریافت کردند.
۸ هفته پس از پایان آزمایش، تیم فولتینی علائم داوطلبین را ارزیابی کردند. آن‌هایی که دارونما دریافت کرده بودند بعد از یک دوره‌ی یک ساله حال وخیم‌تری پیدا کردند (با میانگین ۳ نمره از ۲۰۰ نمره ی معیار، آهنگ تایپیک کاهش برای بیماران پارکینسونی)
اما کسانی که اگزناتید دریافت کرده بودند به طور میانگین یک نمره بهبود را نشان دادند و چهار نمره جلوتر از گروه دریافت کننده‌ی دارونما قرار گرفتند. اسکن های مغزی نیز نشان دادند که دریافت کننده‌های دارو دژنراسیون (تخریب) کمتری را متحمل شده‌اند. اگرچه این اثرات دقیق هستند اما روی تست‌های شناختی بهتر عمل نمی‌کنند و یک بهبود قابل مشاهده در علائم روز به روز آن ها دیده نمی‌شود.
اصول بیان شده
دیوید دکستر، یک نوروفارماکولوژیست در موسسه ی خیریه پارکینسون انگلستان اظهار می دارد:
شما با یک سطح منطقی از اطمینان می‌توانید بگویید که این دارو در صورت مقدار مصرف کم می‌تواند سرعت بیماری را کند کند.
این حقیقت که داروی دیابت می‌تواند به افراد با بیماری پارکینسون کمک کند به مجموعه‌ای از تحقیقات اضافه می‌شود که پیشنهاد می‌کنند که بیماری‌های نورودژنراتیو مانند آلزایمر و پارکینسون مسیری مشابه بیماری‌های دیابتی دارند و اینکه این نورون‌ها می‌توانند همانند سلول‌های پانکراس در دیابت نوع دو نسبت به انسولین بی‌تفاوت باشند.
فولتینی اظهار کرد:
این موضوع می‌تواند روی نحوه‌ی تولید انرژی سلول‌ها اثر بگذارد و موجب گرسنگی سلول و در نهایت التهاب شود. اگزناتید و داروهایی از این دست سلول‌ها را از این آسیب حفظ می‌کنند.
به نظر می‌آید به طور کلی داروی اگزناتید ایمن است، اگرچه عوارض جانبی آن می‌تواند شامل معده‌ی ناراحت و کاهش وزن باشد. این دارو هنوز برای پارکینسون معرفی نشده است.
فولتینی بیان می دارد:
ما نیاز داریم که علمی باقی بمانیم و مدارکی برای اثبات اینکه فواید این دارو مهم‌تر از خطرات آن هستند، کشف کنیم.
