یکی از اصلی‌ترین دغدغه‌های والدین پس از طلاق یا جدا زندگی کردن بهترین راه برای بزرگ کردن فرزندانشان است .
آیا باید مدت زمان بیشتری را با مادران بگذرانند تا رابطه‌ی محکمشان را حفظ کنند ؟ یا بهتر است زمان کودک بین والدین به‌طور یکسان تقسیم شود ؟
نتایج تحقیقات جدید پاسخی را برای این پرسش‌ها فراهم کرده است ؛ آنان به این نتیجه رسیده‌اند که مناسب‌ترین حالت برای کودکان طلاق آن است که اوقات خود را مخصوصا زمان‌های خوابشان را در منزل هر دو والد بگذرانند .
بر طبق نتایج تحقیقی که در دوم فوریه‌ی امسال در ژورنال ” روانشناسی ، سیاست عمومی و قانون ” به چاپ رسید نوجوانان و جوانانی که بهترین رابطه‌ها را با والدینشان دارند همان افرادی هستند که در دوران کودکی به طور مساوی در خانه‌ی مادر و پدرشان زندگی کرده‌اند .
تحقیقات قبلی این گونه نشان می‌دادند که زمانی که فردی اوقات زیادی را در دوران کودکی‌اش با پدرش می‌گذراند ممکن است که رابطه‌ی مادر آن کودک با وی – که رابطه‌ی مهم‌تری هم محسوب می‌شود – آسیب ببیند .
مولف اصلی تحقیق William Fabricius – پروفسور همکار روانشناسی در دانشگاه ایالت آریزونا – این گونه اشاره می‌کند :
با این حال نتایج تحقیقات جدید نشان می‌دهند که نه تنها گذراندن اوقات بیشتر با پدر در طول دوره‌ی نوزادی و نوباوگی هیچ آسیبی به رابطه‌ی مادر و فرزندی نمی‌زند ، بلکه باعث بهبود روابط کودک با هر دو والد نیز می‌شود !
این تحقیقات برروی بیش از ۱۰۰ دانش آموز کالج که والدینشان قبل از سه سالگیِ آن‌ها طلاق گرفته بودند و یا جدا از هم زندگی می‌کردند صورت گرفت . از این دانش آموزان خواسته شد تا روابط فعلیشان با والدین را مورد ارزیابی قرار دهند .
به علاوه والدین آنان نیز مورد بررسی قرار گرفتند و از آنان خواسته شد تا مقدار زمانی را که هر کدام از دانش‌آموزان در دوران کودکی با آنان گذرانده بود را گزارش کنند . به علاوه از والدین خواسته شده بود تا اوقاتی را که کودک بین سنین ۵ تا ۱۰ و ۱۰ تا ۱۵ سالگی با پدرش گذرانده بود نیز مشخص کنند . در نهایت نیز والدین باید مشخص می‌کردند که در چه برهه‌ای از سه سالِ اول زندگیِ کودکانشان طلاق گرفته بودند و یا جدا از هم زندگی می‌کردند .
دانشمندان به این نتیجه رسیدند که هر چه افراد در دوران نوزادی و نوباوگی اوقات خود را و خصوصا زمان‌های خوابشان را به طور مساوی بین مادر و پدر بگذرانند روابطشان در آینده با والدینشان بهتر خواهد بود .
زمانی که در دو سالگی با هر دو والد سپری می‌شد از اهمیت خاصی برخوردار بود . اگر کودک دوساله‌ای فرصت خوابیدن در منزل هر دو والد را از دست بدهد والدین نخواهند توانست که حتی با افزایش مدت زمان نگه‌داری شبانه از کودکان اثرات آن را جبران کنند . محققان اشاره می‌کنند که این مراقبت‌های شبانه اثرات مثبتی روی رابطه‌ی کودک با والدین صرف نظر از کشمکش‌ها و بحث وجدل‌هایی که بین والدین بر سر مراقبت از کودکان سر می‌گیرد خواهد داشت ؛ به عبارت دیگر چه والدین بر سر اختصاص زمان‌های برابر به کودکان با یکدیگر موافق بودند و چه خیر نتیجه یکسان بود .
محققان دلایل زیادی ارائه کرده‌اند که چرا تقسیم مساوی اوقات کودک بین والدین سودمند است .
Fabricius در این رابطه اشاره می‌کند :
اینکه پدران مجبور باشند که از نوزادان و نوباوگانشان در کل طول عصر ، شب ، وقت خواب و صبح مراقبت کنند به آن‌ها کمک می‌کند که مراقبت و تربیت فرزندانشان را از همان ابتدا بیاموزند . این به پدران و بچه‌ها کمک می‌کند که یکدیگر را بهتر بشناسند و پایه‌ای را برای رابطه‌ی آینده‌ی آنان فراهم می‌کند .
به علاوه گذراندن شب نزد پدران می‌تواند استراحتی مختصر را برای مادران نیز فراهم کند تا حداقل چند ساعتی از نگرانی‌هایی که به عنوان یک مادر تنها دارند آسوده باشند .
