هنگامی که کلمه سرطان به گوش می رسد، آن را مساوی با مرگ می پنداریم و شاید آخرین چیزی که به فکرمان می آید ورزش و فعالیت بدنی است. مراقبت ها و روش های درمانی سرطان، بیشتر بیماران را ضعیف می کنند و بر روی بیماران عوارض جانبی مانند خستگی، اضطراب، تهوع، استفراغ و درد دارند. ولی اولین گامی که مبتلایان به سرطان می توانند بردارند، تهیه لباس و کفش ورزشی است.
درک سرطان به عنوان یک حکم اعدام نادرست است. البته مردم از این بیماری می میرند، اما پیش آگاهی برای بسیاری از افراد مبتلا به این بیماری بسیار خوب است.
داشتن فعالیت های فیزیکی باعث چیره شدن بر عوارض جانبی روش های درمانی می شود و همچنین ادامه دادن آن بعد از مراقبت های درمانی تناسب اندام قلبی- تنفسی، قدرت عضله، آمادگی جسمانی و کیفیت زندگی را بهبود می بخشد و باعث کاهش خستگی، اضطراب و افسردگی می شود.
کسانی که بعد از بهبودی ورزش و فعالیت های فیزیکی خود را حفظ می کنند، شانس بیشتری برای داشتن طول عمر بیشتر دارند. به ویژه بعد از سرطان سینه، کولون و پروستات! در نتیجه سازمان بهداشت و درمان در سراسر جهان داشتن فعالیت فیزیکی مبتلایان به سرطان را توصیه می کند. با این حال مبتلایان به سرطان نه تنها ورزش نمی کنند بلکه از فعالیت های بدنی خود را نیز می کاهند.
ورزش تا چه مقدار؟!
برای کسب سلامتی از ورزش و فعالیت بدنی لازم نیست از همان ابتدا ورزش های سنگین مثل دوی ماراتن انتخاب کرد. مقدار فعالیت بدنی پیشنهاد شده برای بیماران سرطانی ۱۵۰ دقیقه با شدت متوسط در هر هفته، همانند مقدار ورزش کردن اکثر مردم است. که این مقدار را می توان به ۵ تا ۳۰ دقیقه پیاده روی سریع تقسیم کرد. همچنین تمرینات تقویت عضله نیز توصیه می شود. البته این مقدار می تواند تغییر کند چون مصرف دارو های شیمیایی و تاباندن لیزر در حین سستی و ضعف برای بیمار دارد.
