بر اساس تحقیق جدید مرکز رادیولوژی آمریکای شمالی در فضانوردانی که به مدت طولانی در ماموریت‌های فضایی بوده‌اند به دلیل افزایش حجم مایعات اطراف مغز و نخاع دچار اختلال بینایی خواهند شد.
در دهه گذشته، دانمندان و جراحان ناسا الگویی در فضانوردانی که به ماموریت‌های طولانی می‌رفتند مشاهده کردند. این فضانوردان دچار تاری دید بودند و تحقیقات بیشتر مشکلات ساختاری مانند تختی پشت کاسه چشم و التهاب عصب اپتیک مشاهده را آشکار نمود. این سندروم، در دو سوم فضانوردانی که به سفرهای فضایی می‌رفتند مشاهده می‌شود.
دانشمندان پیش از این فکر می‌کردند که دلیل اصلی این مشکل تغییر در تغییر خون ورودی به نقاط فوقانی بدن است. اما در تحقیق جدید انجام شده دلیل دیگری برای این مشکل پیدا شد: مایع مغز نخاعی. کار مایع مغزی نخاعی ایجاد فضای کافی در تغییرات فشار هیدروستاتیکی، مانند وقتی که از زمین بلند می‌شویم است. اما در جاذبه کم این سیستم دچار اختلال می‌شود.
دانشمندان برای بررسی نقش مایع مغزی نخاعی قبل و بعد از سفرهای فضایی از فضانوردان تست MRI مربوط به چشم و مغز را اجرا کردند. بر اساس نتایج به دست آمده فضانوردان بعد از پرواز دچار تختی کره چشم و التهاب عصب اپتیک می‌شوند. همچنین حجم مایع مغزی نخاعی در این فضانوردان به شدت افزایش می‌یابد. هرچه افزایش مایع مغزی نخاعی بیشتر باشد مشکلات ذکرشده نیز بیشتر خواهد بود.
همچنین لازم به ذکر است که در هیچکدام از فضانوردان تغییری در حجم ماده سفید یا خاکستری دیده نشد.
اگر تغییرات ساختمانی به زودی تشخیص داده نشوند، ممکن است مشلات غیرقابل برگشتی را ایجاد کند. هرچقدر کره چشم تخت‌تر شود فضانورد بیشتر دچار دوربینی خواهد شد.
