مولکولی تازه کشف شده نشان داده شده است که اشتها را هنگام عدم مصرف غذا افزایش می‌دهد و به طور عکس، هنگام خوردن غذای زیاد آن را کم می‌کند. مولکول محرک سلول‌های عصبی، NPGL ظاهراً به ثایت ماندن توده‌ی بدن در وضعیت‌های تغذیه‌ای مختلف کمک می‌نماید. این اکتشافی برای خودش شاهکاریست ولی نه برای آن‌هایی که قصد کاهش وزن و تناسب اندام داشتند!
تا قبل از این دانسته‌های ما از سیری و گرسنگی معطوف بود به هورمون‌های لپتین که از بافت چربی آزاد می‌شود و اشتها را کاهش می‌دهد و هورمون گرلین که از معده رها شده و گرسنگی را القا می‌کند. هر دوی این هورمون‌ها بر سلول‌های هیپوتالاموس که مرکز کنترل انرژی ماست اثر می‌گذارند. با این حال این اکتشاف توسط پروفسور Kazuyoshi Ukena از دانشگاه هیروشیما نشان می‌دهد که کار پیچیده‌تر از این حرف‌هاست.
مشاهدات نشان داده است که اگر به موش‌ها غذای کم‌کالری داده شود مقدار این مولکولِ NPGL بسیار افزایش می‌یابد. همچنین این مولکول در مدارهایی است که در کنترل گرسنگی و انرژی فعالیت می‌کنند. این هورمون در مقابل هورمون‌های سیری مثل لپتین عمل می‌کند و تزریق آن به موش‌ها نشان داده شده است که حرص به غذا را بالا می‌برد.
پیشنهاد شده است که قرار گرفتن طولانی‌مدت در معرض رژیم‌های پرچرب به مدت دوره‌های طولانی به عدم حساسیت نسبت به اثرات مهاری لپتین می‌انجامد و NPGL، حتی در سطوح نرمال، به افزایش وزن و چاقی منتج می‌شود. این مورد نشاندهنده‌ی بررسی وزن توسط بدن می‌یاشد. این اکتشاف می‌تواند توضیحی برای دشواری رژیم گرفتن باشد.
برای مطالعه‌ی بیشتر می‌توانید به منبع اصلی مراجعه کنید.
