تنهایی یکی از مسائل بهداشت عمومی نادیده گرفته‌شدۀ زمان ما است. باید از کمپین‌هایی که بر روی سلامت روانی و جسمی تمرکز می‌کنند، حمایت کنیم.
این حجم از تنهایی و افراد تنها از کجا می‌آید؟ نوشته‌شدن Eleaner Rigby در سال ۱۹۹۶، به این کلیشه که تنهایی فقط مشکل سالمندان و افراد منزوی است، پایان داد. شاید ۵۰ سال پیش این نظریه درست بود، اما نه در جامعه‌ی کنونی ما. تنهایی این قدرت را دارد که هر کسی را گرفتار کند و درعین‌حال ما به‌ندرت در مورد آن صحبت می‌کنیم!
حتی اگر تنهایی فقط یک مشکل اجتماعی بود، آن را به اندازه کافی بد می‌کرد؛ اما تنهایی یک فاجعه‌ی سلامت عمومی است که با بیماری‌های مزمن مرتبط است. طبق نظرسنجی‌ها تنهایی یکی از ویژگی‌های معمول زندگی مدرن است! به عنوان مثال، در انگلستان، Co-op و صلیب سرخ بریتانیا متوجه شدند که بیش از ۹ میلیون بزرگسال در تمام یا اغلب مواقع تنها هستند. کودکان و افراد معلول نیز سطح بالایی از تنهایی را تجربه می‌کنند.
یافتن دلایل محتمل خیلی هم دشوار نیست. بیشتر مردم تنها زندگی می‌کنند و تعداد خانواده‌های تک فرزند نیز رو به افزایش است. تحصیل و کار به معنی دور شدن بسیاری از ما از خانواده‌هایمان است. در عین حال، فناوری شیوه‌ی کار، خرید، اقتصاد و تفریح را تغییر داده است که عمدتا باعث کاهش میزان تماس چهره‌به‌چهره می‌شود. “جنون کار” که زمان کار مولد را بالاتر می‌برد، فرآیند تنهایی را تشدید می‌کند.
تنهایی مفرط به سلامت ذهنی و فیزیکی افراد آسیب می‌زند. با این‌که تنهایی نیز همراه با چاقی و سیگار کشیدن به‌عنوان مشکل بهداشت عمومی شناخته می‌شود، با این وجود به‌سختی در اذهان عمومی جای می‌گیرد. در سال ۲۰۱۰، صندوق بهداشت روان موسسه خیریه انگلستان، گزارشی به نام «جامعۀ تنها» منتشر کرد که نشانگر عدم تناسب بین جدی بودن مشکل و نادیده گرفتن نسبی آن توسط حرفه‌های مختلف بهداشتی و مبهم بودن آن در اذهان عمومی بود.
ما نمی‌توانیم روند اجتماعی را که موجب همه‌گیری بیماری شده است، متوقف کنیم اما انکار جمعی ما نیاز به تغییر دارد.
این گزارش با مجموعه‌ای از توصیه‌ها منعقد شد. اول این که آگاهی از تنهایی را افزایش دهیم، تا حدی که بتوان با ننگ و شرم وابسته به آن مقابله کرد. دومین مورد برای پزشکان و کارکنان اجتماعی بود تا از عواقب بالقوه آن فهم بهتری به‌دست آورند و به آن‌ها در مورد خدمات موجود برای مقابله با تنهایی آموزش داد شود.
مقاله مرتبط: تنهایی کشنده است!
این توصیه‌ها هم اکنون نیز مطبوع هستند. روندهاي افزایش دهنده‌ی تنهایی آشکارتر و درک علمي ما از تأثير آن بسيار واضح‌تر شده است. همچنین راه مداخله‌ی ارزان و آسان را نیز می‌دانیم. درمان تنهایی یکی از پرهزینه‌ترین مسائل بهداشت موجود است.
شاید نتوانیم کار زیادی در مورد روند اجتماعی اپیدمیک شدن تنهایی انجام دهیم، اما انکار جمعی ما هنوز هم نیاز به تغییر دارد و علائم خوشایندی از تغییر آن در حال اتفاق افتادن است. قبل از قتل جو کوکس، نماینده مجلس بریتانیا در سال ۲۰۱۶، او برای ایجاد یک کمیسیون ملی برای تنهایی تلاش کرد. این تلاش هم‌اکنون با گرد هم آوردن نمایندگان مجلس و کمپین‌های مختلف برای افزایش آگاهی به ثمر رسیده‌است.
کوکس در سخنرانی معروف خود در مجلس عوام در سال ۲۰۱۵ گفت:
” نقاط مشترک ما بسیار بیشتر از چیزهایی است که ما را جدا می‌کند.”
یکی از نکات مشترک ما، تمایل ما به تنهایی و عدم تمایل به بحث در مورد آن است. تا زمانی که آن‌ها را تغییر ندهیم، همچنان از خود خواهیم پرسید که این همه تنهایی از کجا می آید؟ این‌طور فکر می‌کنیم که تنهایی فقط برای دیگر اتفاق می‌افتد.
