چه معنی می‌دهد که علاجی برای دیابت نوع دو وجود داشته باشد ولی بیشتر بیماران نتوانند از آن بهره ببرند؟ این سؤالی بود که گاستروانترولوژیست دانشگاه جان هاپکینز، آشیش نیمگائونکار، و همکارانش را انگیزه بخشید تا Glyscend را طراحی و پایه‌گذاری کنند. Glyscend، استارت‌آپی از جنس بیوتکنولوژیست که سعی دارد جایگزینی برای روش‌های درمانی سخت و گران‌بهای دیابت نوع دو پیدا کند. به لطف سرمایه‌گذاری‌های انجام شده، این استارت‌آپ فاصله‌ی زیادی با تست‌های بالینی درمان جدید دیابت خود ندارد.
ماجرا از آن جایی شروع می‌شود که نیمگائونکار با یک یافته‌ی علمی جالب آشنا می‌گردد؛ گزارش‌ها حاکی از آن بود که جراحی چاقی برای چاقی مرض‌گونه، به طور مؤثری باعث بهبود در وضع بیماران دیابتی نیز می‌شد. بیمارانی که تحت این عمل جراحی قرار می‌گرفتند، حتی بدون از دست دادن یک اونس از وزن خود، قادر بودند انسولین یا دیگر داروهای دیابت خود را کنار بگذارند.
با بیشتر شدن شواهد، برخی از انجمن‌های پزشکی شروع به توصیه‌ی این روش برای بیماران دیابتی کردند. در طول سال گذشته، تعداد روزافزونی از متولیان بیمه در جهان، پوشش بیمه‌ی خود را به جراحی چاقی برای درمان دیابت گسترش دادند، ولی هنوز هم بسیاری از بیماران داروهای حقیر خود را به این جراحی نامناسب، گران و البته، تهاجمی ترجیح می‌دهند. حتی نمی‌توان روی همه‌ی پزشکان هم حساب کرد که این روش را به بیماران خود توصیه کنند.
تحقیقات حال حاضر پیشنهاد می‌کند که فوائد این روش درمانی به‌واسطه‌ی کاهش برهمکنش بین غذای در حال هضم و دیواره‌ی روده حاصل می‌شود. جزئیات مکانیسم اثر هنوز واضح نیست، ولی کاهش مستقیم در کالری‌های دریافتی و تغییر هورمون‌های روده را (که تولید انسولین و میزان قند را تنظیم می‌کنند) می‌توان دخیل دانست.
هدف Glyscend آن است که این جراحی بای‌پس روده‌ای را با یک قرص همانندسازی کند. قرصی که با آزاد کردن نوعی پلیمر، موجب تشکیل مانع در روده می‌شود. بقیه‌ی شرکت‌ها هم، چنین روش‌های مانع‌محوری را جستجو کرده‌اند (مثلاً دستگاهی به نام EndoBarrier)؛ لوله‌مانند مصنوعی و انعطاف‌پذیر، ساخته‌ی gi Dynamics، که با روش اندوسکوپی به روده منتقل می‌گردد. با این حال قرصی که بتوانند همین کار، ویا حتی بیشتر از آن را به انجام برساند، بسیار ایدئال خواهد بود.
انتخاب مواد به‌جا، چالشی حیاتی است که نیازمند آزمودن یک‌یک آن‌ها برای یافتن انواع سازگار با روده‌ی انسان، در عین داشتن ویژگی ممانعت از جذب است. تا به این جا، چند پلیمر شناسایی شده است که بر اساس مدل‌های جانوری، بی‌خطر به نظر می‌آیند. پس از تزریق پلیمرها، کاهش معناداری در قند خون دیده شده است. شش ماه مهیجی پیش روی محققان Glyscend قرار دارد؛ قرار است اوایل سال آینده‌ی میلادی تست‌های بالینی شروع شود.
