هیچ درمان قطعی برای بیماران مبتلا به اختلالات عصبی هم‌چون؛ صرع وجود ندارد. طبق آخرین بررسی، با کاشت نوعی دستگاه در مغز ممکن است درمانی برای این عارضه یافته باشیم. براساس کاشت این دستگاه در مغز با رساندن مستقیم انتقال‌دهنده‌های عصبی به سلول‌های عامل تشنج اختلال رفع خواهد شد.
به کمک تجهیزات الکتریکی انتقال‌دهنده‌های عصبی از مخزن داخل دستگاه آزاد می‌شود. این فرایند الکتروفورزیس (Electrophoresis) نامیده می‌شود. به کمک این روش دز و زمان آزادسازی این مواد کنترل می‌شود، که این حالت برای اختلالات گذرا هم‌چون صرع مهم است. این نوع از رساندن دارو به محل مورد نظر مانع افزایش فشار موضعی می‌شود. زیرا داروی موجود در دستگاه محلول نبوده بلکه به صورت خشک است. در این حالت انتقال‌دهنده‌ی عصبی مستقیما با بافت اطراف آن تعامل کرده و به بافت احاطه‌کننده آسیب نمی‌زند. محققین پیش از این نشان داده بودند که با این متد از رساندن دارو، به کمک جای‌گذاری دستگاهی در طناب نخاعی رت می‌توان درد را کنترل کرد.
پیشرفت‌های پیرامون این مطالعه در Science Advances منتشر شده است. دستگاه باید به گونه‌ای طراحی می‌شد تا در مغز موش جای‌گیرد. هم‌چنین این دستگاه حاوی سنسورهایی است تا بتوان فعالیت مغز را در محل جای‌گذاری شده بررسی کرد. با استفاده از این سنسورها آغاز تشنج را تشخیص خواهیم داد. پس از آغاز تشنج، ایمپلنت انتقال‌دهنده‌های عصبی مهاری را به مرکز تشنج آزاد خواهد کرد. این انتقال‌دهنده‌ها مانع انتشار پیام عصبی به دیگر سلول‌ها شده و تشنج متوقف می‌شود.
پس از آن‌که دانستیم می‌توان تشنج را پس از آغاز متوقف کرد ما بر آن شدیم تا مانع شروع تشنج شویم. برای بررسی این فرضیه، توسط ایمپلنت دیگری انتقال‌دهنده‌های عصبی محرک تشنج به درون مغز آزاد می‌شود اما پیش از آزادسازی این محرک‌ها، انتقال‌دهنده‌های عصبی مهاری تزریق کردیم، نتایج نشان داد می‌توان با این راه از شروع تشنج پیش‌گیری کنیم.
مقاله‌ی مرتبط: مطالعات امکان وجود روش‌های جدید برای درمان و کنترل تشنج‌های صرعی را مطرح کرده‌اند
زمینه‌ی تکنیکی
این اولین باری است که می‌بینیم می‌توان به کمک این روش از رساندن دارو از وقوع بیماری‌هایی مانند تشنج جلوگیری کرد. این متد در درمان بسیاری دیگر از بیماری‌ها مثل صرع، پارکینسون و تومور مغزی سودمند خواهد بود.
با توجه به این‌که این تکنولوژی در حال حاضر در نمونه‌های حیوانی آزمایش شده است تا استفاده‌ی بالینی و عمومی این دستگاه حداقل ۱۰ سال زمان خواهد برد. در طول این مدت سعی خواهد شد کارایی این تکنولوژی در درمان صرع و دیگر بیماری‌های عصبی تأیید گردد.
