ستاره شناسان ستاره ای را تماشا کردند که به طور مستقیم به یک سیاهچاله تبدیل شد

بیشتر ستارگان در حال مرگ با یک انفجار – به طور خاص به یک ابرنواختر تبدیل می‌شوند. اما دانشمندان اخیرا ستاره ای را دیدند که با یک زمزمه  بیرون رفت، فاز ابرنواختری را می گذراند و مستقیم به یک سیاهچاله تبدیل می‌شود. کشف نه تنها درباره ستارگان ما را به ما می آموزد، بلکه می تواند اسرار پشت برخی از سیاهچاله های عظیم جهان را نیز کشف کند.

به طور مستقیم به سیاه چاله بروید

دانشمندان دانشگاه ایالتی اوهایو برای مدت زمان طولانی به دنبال یک کهکشان ۲۲ میلیون سال نوری هستند. این کهکشان که به نام NGC 6946 نامیده می شود و به نام ” کهکشان آتشفشان” نامیده می شود تعداد زیادی از ابرنواختر ها را مشاهده می کند که دانشمندان با کمک تلسکوپ بزرگ دوچشمی (LBT) مشاهده می کنند.

دانشمندان در سال ۲۰۰۹ متوجه شدند که یک ستاره N6946-BH1 شروع به تضعیف کرده است. در سال ۲۰۱۵، آن ناپدید شد – بدون هیچ تابشی. دانشمندان نتیجه گرفتند که  تبدیل به یک سیاهچاله شده است، درحالی که دانشمندان معمولا بر این باورند که این اتفاق تنها می تواند پس از گذشتن از یک دوره ابرنواختر بودن رخ می‌دهد. دانشمندان به درستی این مسیر غیر معمول را “شکست عظیم” نامیدند و نتایج خود را در اعلامیه ماهانه انجمن سلطنتی نجوم منتشر کردند.

مقاله مرتبط: تئوری جدید منشأ سیاهچاله‌ها

پروفسور نجوم دولتی اوهایو و کریستوفر کوچانک در انتشارات مطبوعاتیpress release، می گویند: “دیدگاه معمول این است که یک ستاره می تواند یک سیاهچاله را فقط پس از ابرنواختر شدن، ایجاد کند.” “اگر این امر که یک ستاره می تواند از یک ابرنواختر جلو بیفتد و هنوز یک سیاهچاله ایجاد کند، به توضیح اینکه چرا ابرنواخترهایی که از از ستارگان عظیم تر ایجاد می‌شوند نمی‌توانیم ببینیم، کمک می کند.”

این اتفاق چه چیزی می تواند درباره سیاهچاله‌ها به ما بگوید؟

دانشمندان هنوز نمی دانند که چند درصد مواقع ستارگان از طریق شکست های عظیم می پیوندند، اما محقق اسکات آدامز پیش بینی می کند که این رویداد در حدود ۱۰ تا ۳۰ درصد برای ستارگان عظیم اتفاق می افتد.

مقاله مرتبط: ماده تاریک چیست‌؟

این یافته ها می تواند به توضیح ریشه های سیاهچاله های بسیار عظیم کمک کند، زیرا اگر ابرنواختری درکار نباشد، ممکن است شکل گرفتن شان ساده تر باشد. این به این دلیل است که انفجار ابرنواختری منجر به انفجار لایه های بیرونی ستاره می شود و جرم کمتری برای ایجاد یک سیاهچاله از ستاره باقی می‌ماند. اگر ابرنواختری درگیر نبود، بیشتر توده ستاره برای تبدیل شدن به یک سیاهچاله عظیم در دسترس خواهد بود.