تحقیقات جدید برروی موش‌ها نشان می‌دهد که هورمون‌های مترشحه در هنگام استرس می‌تواند بر رشد، گسترش، تنوع تاثیر بگذارد که باعث سخت شدن درمان می‌شود. سرطان پستان یکی از شایع‌ترین سرطان‌ها می‌باشد. طبق مرکز ملی سرطان در ایالات متحده‌ی آمریکا حدود ۲۶۶,۱۲۰ مورد جدید در سال گذشته وجود داشت. اگرچه سرطان پستان از سرطان‌های قابل درمان می‌باشد اما زمانی که متاستاز بدهد یعنی رشد و گسترش یابد، می‌تواند سریع گسترده شود.
زمانی که تومورهای سرطانی گسترده شود، پزشکان به سختی می‌توانند یک درمان مناسب برای تومور پیدا بکنند که فقط روی یک نوع اثر بگذارد و برروی انواع دیگر تاثیر نگذارد. تحقیقات گذشته در Medical News Today بیان می‌کند که مواجهه‌ی طولانی مدت با استرس یکی از فاکتورهایی است که به رشد سلول‌های سرطانی در سرطان پستان کمک می‌کند.
اکنون مطالعات جدید که توسط تیم دانشگاه Basel و بیمارستان دانشگاه Basel در سوئیس انجام شد، شواهد بیشتری را بدست آوردند که نشان می‌داد استرس می‌تواند موجب گسترش تومورهای سرطان پستان شود یا از تنوع آن‌ها پشتیبانی بکند. مطالعه‌ای که بر روی موش‌ها انجام شد نشان داد که هورمون‌های مترشحه در هنگام استرس از گسترش سرطان پستان حمایت می‌کنند. دانشمندان همچنین بیان کردند که مشتقات هورمون‌های استرس که در درمان‌های ضد‌التهابی خاص حضور دارند می‌توانند عوامل شیمی‌درمانی را آسیب زدایی بکنند.
سرپرست نویسندگان پروفسور Mohamed Bentires-Alj و همکارانش یافته‌های خود را که در مقاله‌ی جدیدی که در ژورنال Nature منتشرشده، توضیح می‌دهد. آن‌ها بیان می‌گویند:
ناهمگونی تومور درونی بیمار مانع درمان است چراکه باعث ایجاد اختلاف در نشانگر‌های تشخیصی بین تومورهای اولیه و متاستاز‌های مشابه می‌شود که ممکن است منجربه درمان ناکافی شود به خاطر همین در تحقیقات جدید باید به دنبال راه حلی گشت تا به این ناسازگاری پاسخ دهد.
مکانیسم پیچیده ای ایفای نقش می‌کند
پروفسور Mohamed Bentires-Alj و همکارانش بر روی موش‌ها در مورد سرطان پستان کار کرده‌بودند. آن‌ها فعالیت خود را با بررسی فعالیت ژن خاص شروع کرده‌بودند تا بینند چگونه تومورهای اولیه از تومورهای متاستاتیک متفاوت است. محققان بیان کردند که تومور های متاستاتیک نوعی رسپتور به نام رسپتور گلوکوکورتیکوئید دارد که بسیار فعال می‌باشد. این رسپتور‌ها با هورمون‌های مترشحه در هنگام استرس مثل کورتیزول وصل می‌شوند.
همچنین تیم تحقیقاتی متوجه شدند که موش‌هایی که متاستاز داشتند سطح بالای کورتیزول و دیگر هورمون مترشحه در هنگام استرس به نام کورتیکوسترون نسبت به دیگر جوندگانی که سرطان آن‌ها فاقد متاستاز بود، داشتند. محققان همچنين مشاهده كردند كه وقتي هورمون هاي استرس در سطح بالا در بدن وجود دارند، آن ها رسپتورهاي گلوكوكورتيكوئيد را در بدن فعال مي‌كنند آن‌ها همچنين توضيح مي‌دهند اين موضوع باعث گسترش سلول هاي سرطاني مي‌شود و از تنوع آن ها حمايت مي‌كند.
بعلاوه Bentires-Alj و همكارانش دیدند که گیرنده‌های گلوکوکورتیکوئیدی با مشتقات مصنوعی کورتیزول به عنوان مثال دگزامتازون که پزشکان به عنوان ضدالتهاب برای مقابله با برخی از عوارض جانبی شیمی‌درمانی استفاده می‌کنند، نیز بکار می‌رود. این تعامل به نظر می‌رسد در برخی از دارو‌های شیمی درمانی دخالت می‌کنند و اثرات آن‌ها را خنثی می‌کنند. به عنوان مثال، این همان چیزی است که در مورد داروی paclitaxel اتفاق می‌افتد و اثرات این دارو در خضور دگزامتازون کم می‌شود.
براساس این نتایج، دانشمندان به پزشکان توصیه می‌کنند تجویز گلوکوکورتیکوئید‌ها برای درمان سرطان سینه با احتیاط انجام شود درصورتی‌که آن‌ها در نهایت آسیب بیشتری دارند. پروفسور Bentires-Alj و تیمش همچنین بیان می‌کنند که مهار گیرنده‌های گلوکوکوتیکوئید می‌تواند یک رویکرد مفید در درمان سرطان پستان باشد. پروفسور Bentires-Alj می‌گوید:
ناهمگونی تومور یک مانع جدی برای درمان است. این یافته‌ها اهمیت مدیریت استرس را در بیماران و به ویژه افرادی که مبتلا به سرطان پستان سه‌گانه منفی هستند را دوچندان می‌کنند. ورزش سبک و تکنیک‌های آرامش‌بخش با کیفیت زندگی و طول عمر و بقای زیاد بیماران ارتباط دارد.
