گاهی جریان‌های الکتریکی تولیدشده توسط عضلۀ قلب در هر ضربان، پتانسیل الکتریکی همان سمت قلب را در کمتر از ۰.۰۱ ثانیه تغییر می‌دهند. بنابراین دستگاه ثبت الکتروکاردیوگرام باید توان پاسخ‌گویی سریع به این تغییرات پتانسیل را داشته باشد. الکتروکاردیوگراف‌های بالینی مدرن امروزی از سیستمهای ثبتکنندۀ کامپیوتری و نمایشگرهای الکترونیکی تشکیل یافته‌اند.
الکتروگرافی سیار
ECGهای استاندارد امکان بررسی فعالیتهای الکتریکی قلب را در یک دورۀ کوتاه و در بیمار در حال استراحت فراهم می‌کنند. در وضعیت‌هایی که با اختلالات نامتداول اما مهم ریتم‌های قلبی روبه‌رو هستیم، بررسی طولانی‌مدت ECG ممکن است سودمند باشد. برخی از تغییراتی که در فرآیندهای قلب یرخ می‌دهند، کوتاه‌مدت و گذرا می‌باشند و ممکن است در ECG ساستاندارد مشاهده نشوند، در حالی که بررسی ECG در محدودۀ زمانی طولانی‌تر، امکان ارزیابی چنین تغییراتی را فراهم می‌کند. ثبت طولانی‌مدت ECG جهت بررسی وقایع الکتریکی قلب، در حالی که بیمار حرکت کرده و فعالیتهای روزمرۀ طبیعی خود را انجام می‌دهد، الکتروگاردیوگرافی سیار نامیده می‌شود.
پایش ECG هنگامی مورد استفاده قرار می‌گیرد که بیمار علائم حاصل از آریتمی‌های گذرا یا سایر اختلالات قلبی زودگذر را نشان می‌دهد. این نشانه‌ها ممکن است شامل درد قفسۀ سینه، سنکوپ (غش) و یا حالتی شبیه به آن، سرگیجه و ضربان‌ها یقلبی نامنمظم باشند. به دست آوردن اطلاعات قاطع جهت تشخیص آریتمی‌های جدی و گذرا و یا اختلالات قلبی زودگذر، نیاز به استفاده از ECG را در زمان مشخصی که نشانۀ بیماری در آن ظاهر می‌شود، ضروری می‌سازد. از آن‌جایی که وقوع تغییرات روز به روز در فرکانس آریتمی‌ها حتمی است، تشخیص آنها نیازمند استفاده از ECG سیار جهت پایش مداوم امواج قلبی در طول روز می‌باشد.
دستگاه‌های ثبتکنندۀ ECG سیار به دو دسته تقسیم می‌شوند:
- ثبت‌کننده‌های مداوم که به مدت ۲۴ تا ۴۸ ساعت مورد استفاده قرار می‌گیرند. تا بتوان ارتباط میان علائم و وقایع الکتروکاردیوگرافیک را در زمان ظهور علائم بررسی نمود.
- ثبت‌کننده‌های متناوب که برای مدت‌های طولانی‌تری (هفته‌ها تا ماه‌ها) مورد استفاده قرار می‌گیرند تا با ثبت‌های منقطع و کوتاه‌مدت، امکان تشخیص رویدادخها یقلبی نادر را فراهم آورند. در برخی موارد یک دستگاه کوچک به اندازۀ یک بسته آدامس که ثبتکنندۀ حلقه‌ای کاشتنی (Implantable loop recorder) نام دارد، در زیر پوست ناحیۀ قفسۀ سینه کاشته می‌شود تا فعالیت الکتریکی قلب را در به صورت منقطع و به مدت ۲ تا ۳ سال پایش نماید.
این دستگاه را می‌وان طوری برنامه‌ریزی ککرد که در صورت افت تعداد ضربان قلب به کمتر از یک سطح از پیش تعیین‌شده و یا افزلیش ضربان به بیشتر از این سط، شروع به ثبت ضربان‌های قلبی نماید. علاوه بر این خود بیمار نیز می‌تواند در صورت بروز علائمی از قبیل سرگیجه، دستگاه را فعال نماید.
امروزه توسعۀ فناوری‌های دیجیتالی یپیشرفته و ثبت‌کننده‌های مجهز به ریزپردازنده‌ها، امکان ارسال متناوب امواج الکتروکادیوگرافیک دیجیتالی را از طریق خطوط تلفن میسر ساخته است و هم‌چنین می‌توان توسط سیستمهای نرم‌افزاری پیچیده، به محض دریافت اطلاعات، آنها را به صورت “آنلاین” مورد تجزیه و تحلیل کامپیوتری قرار داد.
