زمانی که کبد عملکردی نرمال دارد، خون را به خوبی تصفیه میکند، به هضم غذا کمک میکند و با عفونتها مبارزه میکند. بهعلاوه، میتواند زمانی که آسیب میبیند، خود را بازسازی کند؛ بدین معنا که بافتهای قدیمی را با جدید جایگزینی کند.
هر عاملی که سبب صدمه دیدن کبد شود میتواند زندگی فرد را مورد تهدید قرار دهد. این عامل میتواند التهاب، زخم، سرطان و یا استفادهی بیش از حد از تیلنول (الکل) باشد.
با وجود اینکه کبد درون بدن قرار دارد، زمانی که عملکرد آن با اختلال مواجه شدهاست، نشانههایی در خارج ظاهر میشوند. در ادامه، برخی از نشانههای آسیب کبدی ذکر شدهاند، با دکتر مجازی همراه باشید.
زردشدن رنگ پوست
رنگ پوست و رنگ سفیدی چشمان پس از آسیب کبدی متمایل به زرد میشود؛ به سبب تجمع مادهای زردرنگ با نام بیلیروبین در خون. این زردشدن میتواند در ادامه بیماری با نام یرقان را ایجاد کند. در این بیماری، کبد نمیتواند بیلیروبین را تجزیه کند.
دلایل رایج چنین آسیب کبدی شامل بیماری هپاتیت، سرطان، نوشیدن بیشاز حد مشروبات الکلی، استفاده از قرصهای اکستازی، قرارگرفتن در معرض مواد سمی و بسیاری از عفونتها میباشند.
تغییر رنگ ضایعات بدن
در اثر آسیب کبدی، رنگ ادرار و مدفوع نیز میتواند تغییر کند؛ به گونهای که ادرار بسیار تیره رنگ و مدفوع، رنگ پریده میشود.
خارش
مایوکلینیک یکی از دلایل خارش مداوم پوست را ابتلا به بیماریهای کبدی میداند. از دلایل دیگر آن میتوان به نارسایی کلیوی، مشکلات تیروئید و سرطان اشاره کرد.
این نوع خارش معمولا پوست کل بدن را تحت تأثیر قرار میدهد. ممکن است پوست ظاهری کاملا نرمال داشته باشد، به جز قرمزی ناشی از خاراندن آن.
کبودی
پوست افراد مبتلا به آسیبهای کلیوی به راحتی کبود میشود و یا خونریزی آنان شدیدتر از افراد معمولی رخ میدهد چرا که ساخت پروتئینهای منعقدکنندهی خون یکی از وظایف کبد است که در صورت آسیبدیدن آن با اختلال مواجه میشود.
تورم
یکی دیگر از نشانههای آسیب کبدی، تجمع مایعات در ناحیهی شکم یا پاها است. یکی از وظایف اساسی کبد، ساختن پروتئینهای پلاسما نظیر آلبومین است که در حفظ تعادل اسمزی خون ایفای نقش میکند. اختلال در این امر میتواند سبب بهم خوردن تعادل مایعات بدن شود.
زمانی که آسیبهای کبدی نشانهای ندارند…
در برخی موارد بیماری، هیچ نشانهای از اختلال در عملکرد بدن وجود ندارد. بررسیهایی که در مراکز بهداشتی درمانی Lowa انجام شدهاست، نیمی از افرادی که به بیماریهای کبدی مبتلا هستند، هیچ نشانهای ظاهر نمیکنند. منظور از این امر، این است که نشانههایی که ظاهر میشوند اغلب آنقدر خفیف و غیراختصاصی هستند که فرد متوجه نمیشود؛ برای مثال، خستگی و خارش جزئی که در حالت عادی، به عنوان نشانه به شمار نمیروند. زمانی که بیماری از مراحل اولیه گذشت، عوارض آن واضحتر میشوند. احساس گیجی، تهوع، اسهال، خستگی شدید در مراحل بعدی وجود دارند و ریسک کما و مرگ را افزایش میدهند. بهتری راه درمانی زمانی که بیماری فرد تا این اندازه گسترش مییابد، پیوند کبد است؛ بنابراین شناسایی نشانههای زودهنگام این بیماری از اهمیت فراوانی برخوردار است.