دیستروفی فوکس

نگاه کلی

دیستروفی فوکس سبب تورم لایه قرنیه چشم می‌شود. این عارضه می‌تواند منجر به تاری دید و ناراحتی چشم شده شده و نیز سبب می‌شود فرد خیره نگاه کند.

دیستروفی فوکس معمولاً هر دو چشم را درگیر می‌کند و می‌تواند طی چندین سال سبب بدتر شدن دید شود. بیشتر افرادی که دچار این سندرم هستند علائم را تا سنین ۵۰ تا ۶۰ سالگی نشان نمی‌دهند.

علائم

 با پیشرفت بیماری، علائم دستروفی فوکس، که معمولاً هر دو چشم زا درگیر می‌کند، ممکن است شامل:

• نگاه خیره، که می‌تواند سبب کاهش دید در تاریکی و نیز نور روشن شود.
• تاری دید، که صبح هنگام بیدار شدن از خواب اتفاق می‌افتد و به تدریج طول روز بهبود می‌یابد. با پیشرفت بیماری، زمان بیشتری طول می‌کشد تا دید بهبود یابد یا دیگر بهبود نمی‌یابد.
•  درد یا حالت شن مانند ناشی از تاول‌های ریز در سطح قرنیه

علائم دیگر می‌تواند شامل انحرلف در دید، حساسیت به نور، دشواری دید در شب و مشاهده هاله در اطراف نور

چه موقع به پزشک مراجعه کنیم

اگر فرد دچار تعدادی از علاوم فوش شود، و مخصوصاً اگر با گذشت زمان بدتر شود، به چشم پزشک مراجعه کنید که وی نیز ممکن است بیمار را به فوق تخصص قرنیه ارجاع دهد. اگر فرد ناگهانی دچار این علائم شود باید فوراً به پزشک مراجعه کند. حتی بیماری‌های دیگر چشمی که علائمی مشابه دیستروفی فوکس دارند، نیز به درمان فوری نیاز دارند.

دلایل

به طور طبیعی، سلول‌های سطح داخلی(اندوتلیال) قرنیه سبب حفظ تعادل مایعات در قرنیه می‌شوند و از متورم شدن آن جلوگیری می‌کنند. اما در دیستروفی فوکس سلول‌های اندوتلیال به تدریج از بین می‌روند و سبب ادم قرنیه می‌شودند. این امر موجب ضخیم شدن قرنیه و تاری دید می‌شود.

دیستروفی فوکس می‌تواند ارثی باشد. اساس ژنتیکی این بیماری پیچیده است، افراد خانواده می‌توانند درجات مختلفی از بیماری داشته باشند یا اصلاً بیمار نباشند.

عوامل خطرزا

عواملی که خطر ابتلا به دیستروفی فوکس را افزایش می‌دهند عبارتنداز:

• جنسیت: دیستروفی فوکس در زنان شایع‌تر از مردان می‌باشد.
• ژنتیک: داشتن سابقه خانوادگی احتمال ابتلا را افزایش می‌دهد.
• سن: بیماری معمولاً در دهه ۲۰ و ۳۰ زندگی فرد آغاز می‌شود و علائم در دهه ۵۰ و ۶۰ ایجاد می‌شوند.

استعمال دخانیات و ابتلا به دیابت نیز ممکن است خطر ابتلا به بیماری را افزایش دهد.

تشخیص

علاوه بر آزمایش بینایی فرد، پزشک ممکن است آزمایشات زیر را برای تشخیص دیستروفی فوکس درخواست کند:

• مرحله بندی: پزشک ممکن است بخواهد مرحله بیماری را با بررسی چشم با استفاده از میکروسکوپ، تشخیص دهد. سپس وی سلول‌های اندوتلیال قرنیه را بررسی خواهد کرد. وجود برآمدگی‌های نامعمول در سطح پشتی قرنیه ممکن است دیستروفی فوکس را نشان دهد.
• آزمایش فشار قرنیه: پس از بی‌حس کردن چشم توسط قطره‌ بی‌حسی، پزشک توسط وسیله‌ای که فشار چشم را اندازه می‌گیرد، به آرامی چشم را لمس می‌کند. این روش می‌تواند به تمایز دیستروفی فوکس و گلوکوم، کمک کند.
• ضخامت قرنیه: پزشک ممکن است با کمک وسیله‌ای مخصوص ضخامت قرنیه را اندازه بگیرد.
• شمارش سلول‌های قرنیه

درمان

گاهی درمان‌های غیرجراحی و روش‌های خود مراقبتی ممکن است به تسلی علائم دیستروفی فوکس کمک کنند. اگر بیماری شدید باشد، پزشک ممکن است جراحی انجام دهد.

داروها و دیگر روش‌های درمانی

• داروهای چشمی: قطره‌ها یا پماد‌های چشمی می‌توانند به کاهش مقدار مایعات قرنیه کمک کنند.
• لنزهای تماسی نرم: می‌توانند بعنوان پوششی برای کاهش درد باشند.

جراحی

افرادی که برای دیستروفی فوکس پیشرفته جراحی می‌شوند می‌توانند دید بسیار بهتری داشته باشند و سال‌ها بدون علامت بمانند. گزینه‌های جراحی عبارتنداز:

• جایگزینی لایه داخلی قرنیه
• پیوند قرنیه