بین سال های ۱۹۶۹ و ۱۹۷۲، ۱۲ فضانورد روی ماه قدم گذاشتهاند. اما بر اساس تحقیقات جدید، سیارۀ ما علامت دیگری از حیات را برای بیلیون‌ها سال به سطح ماه فرستاده است: اکسیژن! با این حال اگر حدود ۴ تریلیون تریلیون تریلیون (!) اتم اکسیژن در ۲.۴ میلیارد سال گذشته یا بیشتر در خاک ماه قرار گرفته باشد، هنوز هم قابل سکونت نیست.
هر روز مقدار کمی هوا از زمین به فضا می رسد (نگران نباشید، این تنها حدود ۹۰ تن از مجموع ۵ کادریلیون تن است). بعضی از اتم‌ها و مولکول‌ها در نزدیکی بالای اتمسفر ما به سرعت حرکت می‌کنند تا به کشش گرانشی زمین غلبه کنند. ذرات شارژ شده توسط میدان مغناطیسی سیاره‌ما می‌توانند حتی سرعت بیشتری داشته باشند. هنگامی که این مهاجران از جهان ما فرار می‌کنند، در یک منطقه شبیه اشک در فضای اطراف زمین باقی می‌مانند که مغناطیسفر نامیده می شود. (که انتهای گرد آن به سمت خورشید است اشاره می کند) در نهایت توسط باد خورشیدی از خورشید به فضای بین فضایی خالی کشیده می‌شود.
بیشترین قسمت هر ماه (۳۰ روز)، ماه با اتم‌های شدیدا شارژ شده و با سرعت بالا، که از خورشید تخلیه شده و توسط باد خورشیدی حمل می‌شوند، بمباران می شود. اما Kentaro Terada، یک کیهان‌شیمیست در دانشگاه اوزاکا در Toyonaka، ژاپن می گوید:
ماهانه ۵ روز هر ماه، مگنتوسفر زمین از ماه می‌گذرد و از آن در برابر ذرات خورشیدی محافظت میکند و به موادی که سرعت کمتری از زمین دارند اجازه می‌دهد به جای خود برسند. او اشاره میکند پروب های هواپیما در ماه همان شرایط را تجربه می‌کنند.
در سال ۲۰۰۸، سنسورهای مدار کاوشگر هواپیما Kaguya ژاپن، تغییرات چشمگیری را در انواع یون‌های اکسیژن که توسط یک پنجره باریک طی هر ماه رخ داده بود، ثبت کردند. این یون‌ها سرعت‌های پایین‌تری از آن‌هایی که معمولا توسط باد خورشیدی حمل می‌شوند و تنها یک بار مثبت بارگیری می کنند، داشتند. همچنین آن‌ها در یک فاصله زمانی که به طور مداوم در طول دوره ۵ روزه که مگنتوسفر زمین، باد خورشیدی را بلوکه میکند، از بین می‌رفتند. تمام این عوامل نشان می‌دهد که یون‌های اکسیژن ناشی زمین‌اند. Terada و همکارانش این موضوع را امروز در شبکه ماهواره‌ای نجوم گزارش داده‌اند. محققان می‌گویند: در طول هر بار انفجار اکسیژن، حدود ۲۶۰۰۰ یون در هر ثانیه از هر سانتیمتر سنسور عبور می‌کنند.
این تیم معتقد است که یون‌های اکسید زمین به احتمال زیاد در لایه اوزون جو زمین ما ایجاد می‌شوند، جایی که موج های خاصی از نور خورشید مولکول ازن را به مولکول‌های اکسیژن منظم و اتم‌های منفرد جدا می‌شوند. بعدها، تک‌اتم‌های فیلترشده به لایه‌های بالاتر اتمسفر صعود می‌کنند ، و در نهایت به فضا می‌گریزند.
اتم‌هایی با منشا اوزون نیز ممکن است به توضیح رمز و راز قدیمی درباره برخی از دانه‌های ماه که توسط فضانوردان آپولو آورده شده است کمک کنند. تعداد اندکی از این دانه‌ها نسبت به عنصری بالاتر از ایزوتوپ های اکسیژن-۱۷ و اکسیژن-۱۸ (نسبت به شکل غالب این عنصر، اکسیژن-۱۶) خودنمایی می‌کنند. بدیهی است، Terada و همکارانش می گویند:
مطالعات قبلی نشان داده‌اند که نسبت کلی ایزوتوپ های اکسیژن در لایه اوزون نیز نسبت به غلظت‌های بالاتر از حد اکسیژن-۱۷ و اکسیژن-۱۸ تنزل میکند.
Mahesh Anand، کیهان‌شناس از دانشگاه Milton Keynes، می‌گوید: “هیچ کس تا به حال هیچ توضیحی قانع کننده‌ای برای اینکه چگونه این ناهنجاری‌ها می تواند در خاک ماه رخ دهد ارائه نداده است.“
Philippe Escoubet فیزیکدان پلاسما در آژانس فضایی اروپا (ESA) در نوروایک، هلند می گوید:
داده ها ممکن است از جهتی دیگر بسیار مهم باشند.
او و همکارانش اطلاعاتی را که توسط گروهی از ماهواره‌های ESA جمع آوری شده‌اند، که مدارهای حلقوی آن‌ها را از نزدیکی زمین به حدود یک سوم از مسیر ماه منتقل می‌کنند، تجزیه و تحلیل می‌نمایند. او می گوید:”ما این [یون‌های اکسیژن] را قبلا دیده‌ایم، اما اطلاعاتی برای شناخت جایی که در جو زمین از آن‌ها وجود دارد، نداریم.” اکنون، او و تیمش، و همچنین دیگر دانشمندان، ممکن است بتوانند در فرآیندهای موجود در جو زمین و فضای اطراف آن، بهتر عمل کنند.
به عنوان مثال، Escoubet می‌گوید، او و تیمش می‌توانند داده‌های خود را از ماهواره‌های مدار زمینی خود که در همان زمان با داده‌های Kaguya جمع‌آوری شده‌اند، ببینند تا بفهمند آیا آن‌ها چنین افزایش مشابهی را در یون های اکسیژن شارژ شده توسط جریان زمین نشان می‌دهند. چنین تحلیلی می‌تواند منجر به مدل‌های بهتر شیمیایی جوی در ارتفاع های بسیار زیاد در حاشیه فضا شود.
