اطلاعات به دست آمده از یک مطالعه‌ی طولی که ارتباط بین وجود صفت شخصیتی روان‌رنجوری را با میزان مرگ‌و‌میر در بیش از ۵۰۰،۰۰۰ نفر مورد بررسی قرار داد، نشان می‌دهد که احتمالاً وجود سطوح بالای صفت شخصیتی روان‌رنجوری (Neuroticsm) باعث کاهش ریسک مرگ در افرادی می‌شود که در نظر خود، در وضعیت سلامتی متوسط یا بدی به سر می‌برند. این مطالعه که در ژورنال Psychological Science به انتشار رسید، نشان می‌دهد جنبه‌های شخصیتی خاصی که در افراد دارای سطح بالای روان‌رنجوری مشاهده می‌شود که مرتبط با احساس نگرانی و آسیب‌پذیری هستند، صرف نظر از وضعیت سلامتی فرد، باعث کاهش ریسک مرگ می‌شوند.
Catharine R. Gale، سرپرست این مطالعه و استاد دانشگاه‌های Edinburgh و Southampton، می‌گوید:
یافته‌های ما از این لحاظ حائز اهمیت هستند که نشان می‌دهند وجود سطوح بالای روان‌رنجوری می‌تواند یک اثر محافظتی داشته باشد، شاید چون باعث می‌شود افراد بیشتر مراقب سلامتی خود باشند.
اصولاً افراد دارای سطوح بالای روان‌رنجوری نسبت به هم‌سن‌و‌سال‌های خود که دارای سطوح پایین‌تری از روان‌رنجوری هستند، بیشتر مستعد تجربه احساسات منفی مانند زودرنجی، ناامیدی، عصبانیت، نگرانی و احساس گناه می‌باشند. مطالعاتی که در بررسی ارتباط بین روان‌رنجوری و میزان مرگ‌و‌میر انجام گرفته‌اند، نتایج متناقضی داشته‌اند، به این صورت که بعضی‌ها نشان‌گر ریسک بالاتر، بعضی دیگر نشان‌گر ریسک پایین‌تر و بعضی‌ها وجود هر‌گونه ارتباطی را نفی کرده‌اند.
با کمک گرفتن از مدارک موجود، Gale و همکاران او این فرضیه را مطرح کردند که شاید ارتباط بین روان‌رنجوری و ریسک مرگ، به میزان سلامتی افراد در نظر خودشان بستگی داشته باشد. محققان اطلاعات مربوط به ۵۰۲،۶۵۵ نفر در محدوده سنی ۳۷ سال تا ۷۳ سال را از UK Biobank انتخاب کردند که این اطلاعات شامل مواردی همچون رفتار‌های مربوط به سلامت (مانند فعالیت بدنی و سیگار کشیدن)، فشار خون، BMI، سطح فعالیت‌های شناختی و ذهنی و بیماری‌های تشخیص داده شده (مانند سرطان، مشکلات قلبی و دیابت) بود. وجود و سطح صفت روان‌رنجوری شرکت‌کنندگان با تکمیل یک تست شخصیت‌سنجی معتبر اندازه‌گیری شد و سپس از آن‌ها خواسته شد که وضعیت سلامتی کلی خود، از نظر خودشان را، از بین یکی از ۴ سطح عالی، خوب، متوسط و بد انتخاب کنند.
محققان مشاهده کردند که تعداد ۴،۴۹۷ نفر از افراد مورد بررسی در مدت زمان پی‌گیری مطالعه (که به طور متوسط ۶.۲۵ سال بود) مرده بودند. با بررسی این مرگ‌ها مشاهده شد که به طور کلی میزان مرگ‌و‌میر در افراد دارای سطوح بالای روان‌رنجوی کمی بیشتر از سایر افراد بود. ولی هنگامی که داده‌ها با امتیاز‌هایی که افراد به سلامتی خودشان داده بودند، تطبیق داده شد، این ارتباط جهت وارونه به خود گرفت، به این معنی که سطح روان‌رنجوری بالاتر با ریسک پایین‌تر مرگ در اثر تمامی عوامل از‌جمله سرطان، در ارتباط قرار گرفت.
Gale در توضیح این مطلب می‌گوید:
وقتی این ارتباط بین روان‌رنجوری و ریسک مرگ مورد بررسی قرار گرفت، مشاهده شد که این اثر محافظتی فقط در افرادی ظاهر می‌شود که سطح سلامتی خود را متوسط یا پایین می‌دانستند…
همچنین مشاهده شد افرادی که در تست شخصیت‌سنجی، امتیاز بالایی در وجود یکی از جنبه‌های بخصوص روان‌رنجوری –که باعث ایجاد احساس نگرانی و آسیب‌پذیری می‌شود– کسب می‌کردند، صرف‌نظر از امتیازی که با سلامتی خود می‌دادند، دارای ریسک مرگ کمتری بودند.
یکی از نتایجی که تعجب محققان را بر‌انگیخت، این بود که رفتار‌های مربوط به سلامت و بیماری‌های تشخیص داده شده افراد در زمان آغاز این مطالعه، هیچ تأثیری در نتایج نداشت:
رفتار‌هایی مانند مصرف دخانیات و الکل، فعالیت بدنی و رژیم غذایی هیچ تأثیری در ارتباط بین امتیاز‌های کسب شده در تست شخصیت‌سنجی و میزان مرگ‌و‌میر نداشت. فرض ما بر این بود که احساس نگرانی و آسیب‌پذیری باعث احتیاط بیشتر افراد در رژیم و رفتار‌ها شده و به این طریق باعث کاهش مرگ‌و‌میر می‌شود، در حالی که این موضوع همیشه صادق نیست.
