صبح روز ۲۱ آگوست، یک جفت جت از مرکز فضایی جانسون ناسا در هوستون به پرواز در خواهند آمد تا سایه‌ی ماه را شکار کنند! آن‌ها تا ارتفاع ۱۵ کیلومتری استراتوسفر بالا می‌روند تا در مسیر خورشیدگرفتگی کامل بر فراز میسوری، ایلینویز و تنسی با سرعت ۷۵۰ کیلومتر بر ساعت پرواز کنند.
با این حال برخی از تجهیزات آن‌ها متوجه خورشید یا زمین نخواهد بود. تمرکز آن‌ها روی شیء آسمانی دیگری است: عطارد. در طول مدت زمان کوتاهی که جت‌ها در حال پرواز در تاریکی اند فرصت کافی برای جمع‌آوری اطلاعات از این راز عطارد وجود دارد: سطح نزدیک‌ترین سیاره به خورشید از چه‌چیزی ساخته شده؟
بخاطر نزدیکی زیاد به خورشید، مطالعه‌ی این سیاره از زمین کار دشواری شده است. مشاهده‌ی نمای نزدیک نیز بسیار سخت است. گرمای شدید و پرتوتابی می‌تواند هر فضاپیمایی را که نزدیک شود، سرخ کند! همچنین درخشندگی خورشید تلاش‌های هر فضاپیمایی را برای ارسال سیگنال به زمین ناکام می‌گذارد.
فضاپیمای Messenger ناسا از سال ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۵ به دور عطارد چرخید و نمایی متفاوت و درهم از سطح این سیاره نسبت به دیگر سیاره‌های منظومه‌ی شمسی ارائه داد. فضاپیمای ناسا ترکیب عطارد را با وسیله‌ای به نام طیف‌سنج بازتابشی بررسی کرد که نور را جمع کرده و آن را به اجزای تشکیل‌دهنده‌اش تجزیه می‌کند تا عنصرهایی را که نور از آن‌ها بازتابیده معلوم شود.
اندازه‌گیری نور بازتابیده از سطح عطارد طول موج‌های کمتر از ۱ میکرومتر را نشان داد که مشخص می‌کند سطح این سیاره مقدار قابل‌توجهی گوگرد و پتاسیم دارد. این طول موج‌ها فقط از چند میکرومتر بالای عطارد می‌آیند و آنچه در زیر است، هنوز معلوم نیست.
برای کمی عمیق‌تر کردن نگاه ما از سطح عطارد، فقط به‌اندازه‌ی چند سانتی‌متر، محققان از دوربین مادون‌قرمزی استفاده کرده‌اند که به طور ویژه برای تشخیص طول موج‌های بین ۳ و ۵ میکرومتر طراحی شده است.
چنین دوربین‌هایی قرار است روز دوشنبه‌ی هفته‌ی آینده با جت‌های تحقیقاتی WB-57 ناسا پرواز کنند که ارتفاع و سرعت آن‌ها دو مزیت به‌وجود می‌آورد: دخالت اتمسفری کمتر و زمان بیشتر در خورشیدگرفتگی. طی مسیر سایه‌ی ماه به جت‌ها این امکان را می‌دهد که در خورشیدگرفتگی کامل بمانند؛ یعنی جایی که دیسک نورانی خورشید به طور کامل با ماه پوشیده می‌شود. این مدت ۴۰۰ ثانیه خواهد بود که ۳ برابر زمانی است که دوربین‌ها ثابت باشند.
سطح عطارد در طول روز ۴۲۵ درجه‌ی سانتی‌گراد دما دارد. با گردش از سمت خورشید به این طرف دما به طور ناگهانی تا ‒۱۷۹ درجه‌ی سانتی‌گراد افت می‌کند و این کاهش هم به یافتن ماده‌ی سطحی این سیاره و هم تراکم آن کمک می‌نماید. شن‌های آزاد نسبت به صخره‌های مستحکم زودتر گرما را پس می‌دهند.
این کار تاکنون انجام نشده است و اولین باری است که دانشمندان می‌خواهند نقشه‌ی دمایی عطارد را بدست بیاورند. متأسفانه فقط دو نفر می‌توانند در جت حضور داشته باشند؛ خلبان و کسی که از ابزار استفاده کند؛ بنابراین خود دانشمندان باید از پای تلویزیون همه چیز را تماشا کنند.
اگر شما هم می‌خواهید از نتایج این تحقیقات مطلع باشید، ما را دنبال کنید:
مقاله‌ی مرتبط: دانشمندان از خورشیدگرفتگی بزرگ آمریکا چه‌چیزهایی یاد خواهند گرفت؟
