بر اساس یک تحقیق که به تازگی در فیزیولوژی Frontier منتشر شده است، یک راه موثر و کارآمد برای کاهش خطر ابتلا به دیابت نوع ۲، تمرینات فاصله دار با شدت بالا، بدون در نظر گرفتن میزان مقاومت افراد در برابر انسولین ( علامت خطر کلیدی برای دیابت)است.مقاومت بالا در برابر انسولین یعنی توانایی بدن برای پاسخ به انسولین، هورمونی که به بدن برای انجام فرایند های مربوط به گلوکز در سلول های ماهیچه ای و کبدی کمک می کند، شروع به کم شدن می کند که این باعث ایجاد دیابت می شود. برای جلوگیری از این اتفاق، بیمارانی که دارای فاکتور های خطر مانند مقاومت بالا در برابر انسولین هستند باید فعالیت فیزیکی خود را افزایش دهند اما ورزش کردن برای همه ی افراد نتیجه ی یکسانی ندارد.
این تفاوت در پاسخ به ورزش به خوبی شناخته شده است ولی معمولا افرادی که تمرینات ورزشی سنتی استقامتی انجام می دادند، مطالعه شده اند.تمرینات فاصله دار با شدت بالا( HIIT)، یک جایگزین جدیدتر برای این برنامه های ورزشی، از لحاظ زمانی کارآمد تر است و باعث بهبود معیار های سلامتی متفاوتی در گروه های دیگر شده است.
پروفسور Izquierdo و تیمش مطالعه ای را جهت پاسخ گویی به این سوال که آیا برنامه ی ورزش های فاصله دار با شدت بالا می تواند به کاهش سطح انسولین و گلوکز خون افراد و در نتیجه خطر ابتلا به دیابت نوع ۲، بدون در نظر گرفتن میزان مقاومت آن ها در برابر انسولین، کمک کند شروع کردند.
معیار های دیگر همانند وزن، فشار خون و دور کمر که در ارتباط با بیماری های قلبی متابولیکی دیگر مانند فشار خون بالا هستند، نیز در نظر گرفته شد.هدف تیم این بود که یک راه موثر برای کاهش خطر ابتلا افراد به بیماری های قلبی متابولیکی در آینده پیدا کنند و مفید ترین برنامه ی ورزشی را مشخص کنند.
۴۰ خانم بالغ که خطر ابتلا به دیابت شیرین نوع ۲ داشتند-اندازه ی نمونه ای مشابه تحقیق تمرینات ورزشی-تحت یک برنامه ی ده هفته ای تمرینات فاصله دار با شدت بالا( HIIT) قرار گرفتند، درحالیکه همزمان سلامت قلبی متابولیکی آن ها تحت نظارت بود.این خانم ها بر اساس مقاومتشان در برابر انسولین به دو گروه تقسیم شدند و تفاوت آن ها در پاسخ به تمرینات ورزشی مقایسه شد.به طور عمومی برنامه ی تمرینات فاصله دار با شدت بالا( HIIT) تغییرات مثبتی در معیار های سلامت قلبی متابولیکی ایجاد کرد.برنامه ی ورزشی بیشتر برای خانم های گروه پرخطر، به خصوص از نظر فشار خون و سطوح انسولین و گلوکز موجود در خون، مفید بود.در هر دو گروه برنامه ی ورزشی موجب کاهش وزن و چربی بدن شد.
بر این اساس تمرینات فاصله دار با شدت بالا یک برنامه ی ورزشی تضمینی برای بهبود سلامت قلبی متابولیکی است.علاوه بر این، این تحقیق گامی برای درک بهتر از اینکه چرا عده ای از برنامه ی ورزشی نتیجه ی موثر نگرفتند و اینکه چه مداخله هایی برای چه افرادی مناسب هستند، نیز بر می دارد.با این حال پروفسور Izquierdo هشدار می دهد که محققان مختلف، افرادی که از تمرینات نتیجه نگرفتند را به شکل های مختلفی توصیف کرده اند که مقایسه ی این افراد از طریق تحقیقات و مشخص کردن بهترین تمرین بالینی را مشکل می سازد.او اضافه کرد در آینده تاثیر ژنتیک و بیماری های قلبی متابولیکی دیگر همانند فشار خون بالا نیز باید در نظر گرفته شوند.
به هر حال پروفسور Izquierdo و تیمش آنچه برای ارتقا وضعیت موجود لازم بود انجام دادند، آن ها گام هایی برای نشان دادن راه های موثر تر برای پیشگیری دیابت نوع ۲ پیش از آنکه آسیب رسان باشد، برداشتند
