نگاه کلی
صرع‌های لوب پیشانی نوعی معمول از صرع هستند. این نوع صرع‌ها از قسمت قدامی مغز منشأ می‌گیرند.
صرع‌های لوب پیشانی ممکن است توسط بافت غیرطبیعی مغزی، عفونت، آسیب، سکته مغزی، تومور یا بیماری‌های دیگر ایجاد شود.
لوب پیشانی بزرگ بوده و عملکردهای مهم بسیاری دارد، به همین دلیل صرع‌های لوب پیشانی ممکن است علائمی غیرمعمول ایجاد کنند که به نظر برسد مربوط به یک مشکل روانی یا اختلال خواب است.
نشانه‌ها
صرع‌های لوب فرونتال معمولاً کمتر از ۳۰ ثانیه طول می‌کشند و اغلب در حین خواب اتفاق می‌افتند. در برخی موارد، بازیابی از تشنج ممکن است فوری باشد.
علائم و نشانه‌های صرع‌های لوب فرونتال عبارتنداز:
- حرکت سر و چشم به یک سمت
- عدم واکنش جزئی یا کامل یا مشکل در صحبت کردن
- فریادهای انفجاری از جمله ناسزا یا خنده
- نمای غیرطبیعی بدن مانند بازکردن یک دست درحالیکه دیگری بسته است همانند گارد شمشیر زنان
- حرکات تکراری مانند تکان دادن، دوچرخه زدن یا تحرک لگن
چه موقع به پزشک مراجعه کنیم
اگر علائم و نشانه‌های صرع را دارید به پزشک مراجعه کنید. اگر دیدید فردی دچار تشنج شده و بیش از ۵ دقیقه طول بکشد با اورژانس تماس بگیرید.
دلایل
صرع‌های لوب پیشانی ممکن است توسط ناهنجاری‌هایی مانند تومور، سکته مغزی، عفونت یا آسیب در لوب پیشانی مغز ایجاد شوند.
همچنین این صرع‌ها در رابطه با یک بیماری ارثی نادر به نام صرع شبانه لوب قدامی باشند که اتوزومی غالب می‌باشد.
علت ۵۰ درصد از موارد صرع‌های لوب قدامی ناشناخته است.
عوارض
- بحران صرعی: صرع‌های لوب پیشانی تمایل دارند به صورت خوشه‌ای ایجاد شوند و ممکن است منجر به بیماری خطرناکی به نام بحران صرعی شوند که در آن تشنج بیش از زمان معمول طول می‌کشد. تشنج‌هایی که بیش از ۵ دقیقه طول بکشند، وضعیت اورژانسی محسوب می‌شوند.
- آسیب: گاهی حرکاتی که در طول تشنج‌های لوب پیشانی رخ می‌دهند سبب وارد شدن آسیب به فرد متشنج می‌شوند.
- عملکردهای مغزی: بسته به فرکانس و مدت زمان تشنج‌ها، صرع لوب پیشانی ممکن است حافظه، مهارت‌های حرکتی و دیگر عملکردهای مغزی را تحت تأثیر قرار دهد. گرچه، تحیقات بیشتری باید در این مورد انجام گیرند.
- مرگ ناگهانی ناشناخته در صرع(SUDEP): به دلایل نامشخصی، افرادی که صرع دارند شانس بیشتری برای مرگ ناگهانی دارند.
به نظر می‌رسد کنترل تشنج‌ها توسط دارو درمانی بهترین راه پیشگیری از مرگ ناگهانی در صرع است.
تشخیص
تشخیص صرع لوب فرونتال می‌تواند مشکل باشد زیرا ممکن است علائم آن با مشکلات روانی یا اختلالات خواب مانند وحشت‌های شبانه، اشتباه گرفته شود. مطالعات کمتری روی این نوع از صرع نسبت به انواع دیگر انجام گرفته است. امکان دارد برخی اثرات صرعی که در لوب پیشانی یافت می‌شوند، نتیجه‌ی صرع‌هایی باشند که در دیگر مناطق مغز ایجاد شده‌اند.
پزشک در ابتدا علائم و سوابق پزشکی فرد را بررسی و وی را معاینه خواهد کرد. معاینه ممکن است شامل یک تست نورولوژیک باشد که موارد زیر را بررسی می‌کند:
- قدرت عضلانی
- مهارت‌های حسی
- شنیدن و حرف زدن
- بینایی
- هماهنگی و تعادل
پزشک ممکن است آزمایشات زیر را درخواست کند:
- اسکن‌های مغزی مانند MRI
- نوار مغزی یا الکتروانسفالوگرافی
- نوار مغزی تصویری
درمان
در طول دهه گذشته، گزینه‌های درمانی برای صرع‌های لوب پیشانی افزایش یافته‌اند. انواع جدیدی از داروهای ضد صرع و همچنین روش‌های جراحی متفاوت وجود دارند.
دارو درمانی
به نظر می‌رسد همه‌ی داروهای ضد صرع به طور یکسان روی کنترل صرع‌های لوب فرونتال اثر دارند، اما همه‌ی افراد با دارو درمانی از صرع خلاصی نمی‌یابند. پزشک ممکن است انواع مختلفی از داروهای ضد صرع را امتحان کند یا فرد باید ترکیبی از داروها را برای کنترل صرع استفاده کند. محققین به دنبال داروهایی جدید و مؤثرتر هستند.
جراحی
اگر دارو درمانی نتواند صرع فرد را به درستی کنترل کند، پزشک ممکن است عمل جراحی را توصیه کند. در کل، جراحی برای صرع‌هایی که با دارو قابل کنترل نیستند ممکن است کاملاً موفقیت آمیز باشد. جراحی شامل تعیین دقیق مناطق مغز است که صرع‌ها رخ می‌دهند.
دو تکنیک جدید تصویربرداری- روش SPECT و SISCOM- در شناسایی نواحی ایجاد تشنج بسیار کمک کننده هستند.
تکنیک دیگری که معمولاً قبل از عمل جراحی صرع انجام می‌گیرد، نقشه برداری از مغز است. این روش برای تعیین این ست که آیا ناحیه مورد نظر عملکرد مهمی دارد یا خیر. علاوه بر آن، MRI عملکردی(fMRI) برای نقشه برداری از ناحیه زبانی مغز استفاده می‌شود.
جراحی برای صرع ممکن است موارد زیر باشند:
برداشت نقطه کانونی: اگر صرع فقط از یک نقطه مغز آغاز شود، برداشت آن قسمت از بافت مغزی ممکن است تشنج‌ها را کاهش دهد یا از بین ببرد.
جداسازی نقطه کانونی: اگر قسمتی از مغز که صرع را ایجاد می‌کند، از قسمت‌های حیاتی مغز باشد. جراح چندین برش کوچک برای کمک به جداسازی آن نقطه انجام می‌دهد. این کار از انتشار تشنج به دیگر نقاط مغز جلوگیری می‌کند.
تحریک عصب واگ: این عمل شامل قرار دادن وسیله‌ای شبیه به باتری قلب برای تحریک عصب واگ است. این روش تعداد تشنج‌ها را کاهش می‌دهد.
پاسخ به تشنج: محرک عصبی پاسخ دهنده نوعی دستگاه ایمپلنت جدید است. این دستگاه زمانی فعال می‌شود که فرد شروع به تشنج کند، و دستگاه از وقوع صرع جلوگیری می‌کند.
