Hypertrichosis (پرمویی) یا سندروم گرگینه بیماری است که ویژگی آن رشد زیاد مو روی همه سطوح بدن است. این سندروم می‌تواند هر دوی مردان و زنان را گرفتار کند ولی بسیار نادر است. رشد غیرعادی مو ممکن است صورت و بدن فرد را بپوشاند یا فقط قسمت‌های کوچکی از بدن را تحت‌تاثیر قرار دهد. منشا این بیماری می‌تواند ژنتیکی یا اکتسابی باشد.
پرمویی معمولا یکی از این سه نوع مو را درگیر می‌کند:
Vellus: فولیکول‌های این نوع موها کوتاه‌اند (کمتر از دو میلی‌متر) و در همه جای بدن به جز کف پا، لب، کف دست، پشت گوش، و بافت جوشگاهی یا اسکار می‌رویند. ولوس ها ممکن است دارای رنگدانه نیز باشند.
Lanugo: این نوع مو بسیار نازک، نرم و مانند موهای بدن نوزاد است و معمولا فاقد رنگدانه است. اکثر کودکان این نوع مو را طی روزها یا هفته‌های بعد از تولد از دست می‌دهند. اگر نوزاد دچار پرمویی باشد این موها بعد از چند هفته نیز از بین نمی‌روند.
Terminal: این نوع موها دراز، ضخیم و معولا بسیار تیره‌اند.
انواع مختلفی از پرمویی وجود دارد:
Congenital hypertrichosis lanuginose: در ابتدا به شکل موهای نرم بدن نوزاد (Lanugo) ظاهر می‌شود ولی به جای از بین‌رفتن پس از هفته‌های بعد از تولد، به رشدشان ادامه داده و در نقاط مختلفی از بدن نوزاد ظاهر می‌شوند.
Congenital hypertrichosis terminalis: رشد غیرعادی مو که از زمان تولد شروع می‌شود و در طول زندگی فرد مبتلا ادامه دارد. موی زاید در این بیماری معمولا ضخیم و تیره است و صورت و بدن فرد را می‌پوشاند.
Nevoid hypertrichosis: رشد زاید هر نوع مو در که در یک ناحیه خاص از بدن صورت گیرد.
Hirsutism: این نوع پرمویی مختص زنان است و موهای ضخیم و تیره روی قسمت‌هایی از بدن مانند صورت، سینه و پشت می‌رویند.
Acquired hypertrichosis: برخلاف نوع ژنتیکی پرمویی، نوع اکتسابی آن مدت‌ها بعد از تولد بروز پیدا می‌کند. همچنین در این نوع پرمویی، موی Lanugo دیده نمی‌شود و موهای زاید ممکن است تمام بدن فرد را پوشانده یا فقط در نواحی خاصی دیده شود.
پرمویی همچنین می‌تواند دندان‌ها و لثه‌ها را دچار مشکل کنند. لثه‌ها ممکن است بزرگ‌تر از حالت عادی شده یا بعضی دندان‌ها ممکن است وجود نداشته باشند.
علل بیماری
علل بیماری پرمویی هنوز به خوبی شناخته نشده‌اند، با این حال نوعی از آن وجود دارد که از والدین به فرزندان می‌رسد. پرمویی ارثی ممکن است به علت دوباره فعال شدن ژن‌هایی باشد که موجب رشد زیاد مو می‌شوند. این ژن ها در زمان تکامل بشر اولیه خاموش شده‌اند. به خاطر جهش ژنی که دلیل آن هنوز مشخص نشده، زمانی که جنین هنوز در رحم مادر قرار دارد این ژن‌ها روشن می‌شوند.
پرمویی اکتسابی می‌تواند علت‌های مختلفی داشته باشد از جمله مشکلات تغذیه‌ای، سرطان، مصرف داروهای خاص مانند هورمون‌های مردانگی یا داروهای تقویت رشد مو.
پرمویی هیچ درمان قطعی ندارد و برای جلوگیری از بروز نوع ژنتیکی آن نمی‌توان کاری کرد. با امتناع از مصرف داروهای خاص ممکن است احتمال بروز نوع اکتسابی آن کاهش پیدا کند. از بین بردن مو به وسیله‌ی تیغ، موم، اپیلاسیون و … روشی موقتی برای مقابله با پرمویی است. همچنین این روش‌ها ممکن است باعث حساسیت‌های پوستی شوند.
معالجات بلندمدت شامل الکترولیز و جراحی لیزری است. الکترولیز نابود کردن فولیکول‌های مو به وسیله‌ی بارهای الکتریکی کوچک است. در جراحی لیزری با استفاده از تاباندن لیزر روی فولیکول‌ها، آن‌ها را از بین می‌برند.
