گویا شکم برآمده تنها مختص پدران نیست؛ بلکه بسیاری از اجرام موجود در منظومه‌ی شمسی ما نیز حول بخش میانی خود دارای تحدب و برآمدگی هستند. این تحدب از چرخش سریع اجرام ناشی شده که موجب بیرون‌زدگی مواد سازنده در عرض جغرافیایی معادل استوا می‌گردد. اما تحدب چرخشی قمر زمین _قطر استوایی ماه در صورت نادیده گرفتن چاله‌های عظیم سطحی آن، تقریباً ۲۰۰ متر بیشتر از قطر مابین قطبین آن می‌باشد_ بر اساس سرعت چرخش فعلی آن، حدوداً بیست برابر چیزی است که انتظار می‌رود.
حال محققان توجیهی ارائه داده‌اند. در واقع اولین شبیه‌سازی کامپیوتری در این زمینه مدعی آن است که لایه‌های بیرونی و تحدب چرخشی ماه، با هدف حفظ تحدب بیش از حد آن در زمان ۴ میلیارد سال پیش، به شکل فعلی خود درآمده‌اند. به گزارش محققان در ژورنال Geophysical Research Letters، سرعت چرخش ماه قبل از زمان مذکور، بالاتر از این میزان بوده است. بر اساس مدل شبیه‌سازی شده، این امر از کاهش آهسته‌تر سرعت چرخش زمین در آن زمان نسبت به کاهش سرعت فعلی نشأت گرفته که به خودی خود، میزان کل تکانه‌ی چرخشی سیستم ماه و زمین و شتاب کاهش سرعت چرخش ماه را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
مقاله‌ی مرتبط: تشکیل ماه نتیجه‌ی یک برخورد بوده است!
این واقعیت که سرعت چرخش زمین به میزان فعلی در حال کاهش نبوده، نشان می‌دهد سیاره‌ی ما در ۵۰۰ میلیون سال اول وجودی خود، جهت کاهش سرعت چرخش، اقیانوسی نداشته یا در صورت داشتن در مقادیر وسیع منجمد بوده است. این انجماد نیز شاید ناشی از خروجی تابشی ضعیف‌تر خورشید _به میزان ۳۰ درصد_ در زمان مورد بحث بوده باشد.
