تحقیقات جدید انجام شده توسط یک تیم تحقیقاتی سوئدی و دانمارکی از موسسه کارولینسکا، از ارتباط بین درمان با آنتی بیوتیک‌های فلوروکینولون و افزایش خطر بیماری‌های حاد آئورت حمایت بیشتری می‌کند. این مطالعه در مجله BMJ منتشر شده است.
مقاله مرتبط: مولکول‌های مصنوعی می‌توانند جایگزینی برای آنتی‌بیوتیک‌ها باشند
آنتی بیوتیک‌های فلوروکینولون برای درمان انواع عفونت‌ها در سطح جهان استفاده می‌شود. مطالعات مشاهده‌ای اخیر موجب این نگرانی شده است که این داروها ممکن است با افزایش بیش از دو برابری خطر بیماری آئورتی حاد و تهدید کننده زندگی (آنوریسم یا انسداد آئورت) همراه باشند. با این حال، با توجه به محدودیت‌های طراحی مطالعه، امکان پذیر نیست که نتیجه گیری‌های جدی صورت گیرد.
برای دستیابی به این که آیا واقعاً ارتباطی وجود دارد یا نه، محققان موسسه کارولینسکا و دانشگاه لوند در سوئد و انستیتو استاتنس سرم در دانمارک داده‌های ثبت شده در مرکز ثبت بهداشت ملی سوئد را ارزیابی کردند. سپس محققان توانستند خطر ابتلا به آنوریسم یا انسداد آئورت را در بین بیش از ۳۶۰۰۰۰ جلسه درمان فلوروکینولون‌ها و میزان خطر در تعداد یکسانی از جلسات درمانی با آموکسی سیلین، نوع دیگری از آنتی بیوتیک، مقایسه کنند.
نتایج نشان می‌دهد ۶۶ درصد افزایش خطر ابتلا به آنوریسم یا انسداد آئورت در بیماران درمان شده با آنتی بیوتیک‌های فلوروکینولون وجود دارد. این موضوع یرایر است با یک تفاوت مطلق در ۸۲ مورد از هر ۱ میلیون دوره درمان با آنتی بیوتیک‌های فلوروکینولون.
مقاله مرتبط: کشف آنتی بیوتیک جدیدی از زیر خاک که با بحران مقاومت آنتی‌بیوتیکی مقابله می‌کند
بجن پاسترناک، استاد دپارتمان پزشكى مؤسسه کارولینسکا، سولنا، که این مطالعه را هدایت کرد، می‌گوید:
نتایج ما نتایج یافته‌های مطالعات قبلی را تایید می‌کنند، اما این نتایج نشان می‌دهد که افزایش خطر به اندازه بیان شده در این مطالعات نیست.
همانند مطالعات قبلی، مطالعه فعلی یک مطالعه مشاهداتی است که قادر به اثبات رابطه علی نیست. با این حال، با توجه به گفته بجن پاسترناک، به دلیل اندازه و طراحی روش شناسی آن، نتایج قابل اعتمادتری را تا کنون ارائه می‌دهد.
با وجود این که افزایش ریسک مطلق نسبتا کوچک بود، یافته‌های این تحقیق باید در زمینه استفاده گسترده از فلوروکینولون‌ها تفسیر شود. هدف کلی ما این است که از طریق شواهدی با کیفیت بالا، اطلاعاتی به روش‌های بالینی بیافزاییم. محققان همچنین مکانیزم محتملی را که ممکن است این ارتباط را توضیح دهد، برجسته می‌کنند.
بجن پاسترناک می‌گوید:
یکی از عواملی که در توسعه بیماری آئورتی دخیل است افزایش فعالیت آنزیم‌های تخریب کننده بافت، شناخته شده با عنوان ماتریکس متالوپروتئینازها ،می‌باشد. ما می‌دانیم که فلوروکینولون‌ها فعالیت این آنزیم‌ها را تقویت می‌کنند که این باور وجود دارد که زمینه اثرات نامطلوب شناخته شده‌ای مانند درد تاندون و پارگی را فراهم می‌کنند.
