دکتر کریستوفر لواندوفسکی، محقق اصلی یک کارآزمایی بالینی است که درمانی مؤثر برای سکته مغزی را یافت. دو دهه بعد، او همچنان در حال توضیح دادن به تردیدکنندگان به روش خود در جامعه پزشکی است.
دکتر کریستوفر لواندوفسکی فکر می‌کند این یکی از یافته‌هایی است که پزشکی را متحول خواهد کرد.
برای سال‌ها، پزشکان سعی کرده‌اند – و نتوانستند – درمانی راکه مغز بیماران سکته مغزی را حفظ کند پیدا کنند. این امر مهم در شروع ناامیدکننده به نظر می رسید: هنگامی که یک لخته رگ‌های خونی مغزی تامین کننده را مسدود می کرد، سلول‌های آن به سرعت شروع به مردن می کردند. در این وضعیت بیماران و خانواده‌هایشان فقط می توانستند دعا کنند که آسیب‌ها بیش از حد گسترده نخواهد بود.
اما پس از آن یک کارآزمایی بزرگ بالینی فدرال ثابت کرد که داروی به اصطلاح شکننده لخته، فعال کننده ی پلاسمینوژن بافتی (tPA)، قادر به جلوگیری ازصدمات مغزی به وسیله باز کردن رگ‌های مسدود شده است. دکتر لواندوفسکی، یک پزشک اورژانس در سیستم سلامت هنری فورد در دیترویت و محقق اصلی تحقیق، به وجد امده بود.
وی در گزارش منتشر شده گفت: ما احساس می کردیم که اطلاعات بسیار پرمایه بود و نباید راجع آن توضیح دهیم.
ولی او اشتباه کرده بود. این کارآزمایی پیشگامانه بالینی ۲۲ سال پیش به پایان رسیده است، اما دکتر لواندوفسکی و دیگران در حال تلاش برای توضیح دادن این اطلاعات به یک گروه شکاکان محتمل هستند.
تردیدکنندگان به دانشجویان پزشکی آموزش می‌دهند که tPA خطرناک است، باعث خونریزی مغزی می‌شود و مطالعاتی که نفعی در آن پیدا می شود، عمیقا ناقص است. آنها می‌گویند بهتر است که اجازه دهیم سکته مغزی مسیر خود را طی کند.
این چشم اندازی با پیامدهای دنیای واقعی است. نزدیک به ۷۰۰ هزار بیمار سکته مغزی به علت لخته خونی در هر سال داریم که می تواند توسط tPA کمک شوند. با این حال، تا ۳۰ درصد از قربانیان سکته مغزی که به موقع به بیمارستان‌ها می رسند و کاندیدی مناسب برای دریافت لخته شکن هستند هم آن را دریافت نمی کنند.
نتیجه: فلج و ضعف عضلانی؛ اختلال در شناخت، گفتار یا بینایی؛ اختلال عملکرد عاطفی و رفتاری؛ و بسیاری دیگر از صدمات عصبی دائمی.
مقاله مرتبط: عوارض بعد از سکته مغزی تنها به مشکلات فیزیکی ختم نمی شود
دستورالعمل‌های درمان سکته مغزی توسط انجمن قلب آمریکا و انجمن سکته آمریکا به شدت tPA را برای بیمارانی که پس از سکته به درستی ارزیابی شده‌اند تایید می‌کند. اما درمان باید در عرض سه ساعت (در برخی موارد، چهار ساعت و نیم) پس ازسکته مغزی شروع شود و هر چه زودتر باشد بهتر است.
تعدادی از جوامع پزشکی بر درمان به صورتی موثر در کاهش ناتوانی صحه می گذارد. این دارو می تواند خونریزی مغزی را ایجاد یا تشدید کند یا خونریزی در خود مغز که یک خطر واقعی می تواند باشد. اما در بیشتر بیماران سکته مغزی، از صدمات مغزی جلوگیری می کند و در هر صورت میزان خونریزی مغزی را کاهش می دهد، زیرا پزشکان طی سال ها از تجربه خود به این موضوع دست یافته‌اند.
دکتر گریک سی. فونارو، متخصص قلب دانشگاه کالیفرنیا، لس آنجلس، می‌گوید:
بدون درمان، بسیاری از بیماران به طور دائمی غیر فعال و ناتوان می شوند. ” “متخصصان مغز و اعصاب که در مراقبتهای مزمن دخیل هستند، عواقبی ناگوار می بینند به همین دلیل، پزشکان اورژانس خیلی به این موضوع توجه نمی کنند.
دکتر ادوارد سی. جاش استاد علوم اعصاب در دانشکده پزشکی کارولینای جنوبی، گفت: با این که سر وصدای افراد بی اعتقاد در اقلیت قرار دارد، برایشان خیلی آسان است که به طور فزاینده ای خود را در رسانه های اجتماعی گسترش دهند.
دکتر جاش اذعان داشت:
راه اطلاعاتی و تبادل عقیده در حال حاضر به نسل جوان پزشکان ارتباط دارد که بیشتر از طریق شبکه ها و رسانه های اجتماعی انجام می شود و کمتر اهل مرور از طریق مجلات علمی، ژورنال کلاب یا بحث های زنده هستند.
دکتر چارلز ویارا، استاد پزشکی اورژانس در دانشگاه ییل، گفت: هنگامی که او در مورد tPA با دستیارانش صحبت کرد، اغلب شروع به نقل قول از وبلاگ ها و فایلهای صوتی کردند که انگار به عنوان وحی منزل آمده که چرا T.P.A. مضر است. “آنها حتی مقاله ای و یا راهنمای دستورالعملی را در این مورد مطالعه نکرده بودند.
جاش افزود:
شک و تردید در سراسر جهان پراکنده شده است، و او منتظر منفی بافانی است که می توانند از هر کجا بیایند . یک دکتر سعودی در عربستان سعودی، جایی که او در یک کنفرانس در آنجا سخنرانی داشت، هنگام صرف شام به سادگی به او گفت که به tPA اعتقادی ندارد.
دکتر جرووم هافمن، متخصص پزشکی اورژانس و استاد بازنشسته ی دانشگاه UCLA، که احتمالا یکی از رهبران مخالفان است، معتقد است با اینکه آزمایش‌های اولیه و ثانویه هر دو مورد مثبت بودند، اما هر دو ناقص هستند.
او داده های خام را از مطالعات فدرال بررسی کرد و نتیجه گرفت که بیشتر بیمارانی که tPA دریافت کرده بودند در حداقل میزان نوع شدید سکته را داشتند و تعداد کمی هم نوع شدیدتری را داشتند. گروه های درمان و کنترل هم متفاوت بودند – یعنی افرادی که tPA دریافت کرده بودند از زمان شروع بدتر بودند. کارشناسان با این تحلیل مخالف هستند.
دکتر هافمن ادعا می کند که ۱۱ مورد دیگر مطالعات هم فایده ای را نشان نمی دهد. اما حامیان خاطرنشان می کنند که این مطالعات به منظور بررسی این موضوع است که آیا tPA ممکن است به بیماران مبتلا به سکته های شدید یا افرادی که خارج از چارچوب توصیه شده ی زمانی هستند کمک کند یا خیر.
شکست خوردگان این تلاش ها می گویند این بدان معنا نیست که tPA نمی تواند به بیماران مانند تلاش‌های بالینی اصلی کمک کند.
دکتر هافمن که سخنرانی جذاب و گیراست، دوره های آموزشی در سراسر کشور را ارائه داده است و بسیاری از متخصصان پزشکی به نوارهای اطلاع رسانی وی گوش داده اند که در آن نقد خود را از شواهد ارائه کرده است. و نفوذ او گسترش یافته و فراگیر شده است.
او طی یک مصاحبه گفت که با بیماران سکته های مغزی و خانواده های آنها و حتی با تیم های پزشکی سرگروه اتاق اورژانس صحبت کرده است. وی به بیماران گفته است که اگر چه تیم سکته مغزی به شدت tPA را توصیه می کنند. در واقع بحث در مورد این که آیا درمان در بیماران در طولانی مدت مفید است ادامه دارد.
علاوه بر این، هیچ مطالعه‌ای مبنی بر این که داروی لخته شکن زندگیشان را نجات می دهد وجود ندارد، و به آنها گفت در تعداد کمی از بیماران حتی ممکن است باعث خونریزی مغزی شود.
دکتر هافمن گفت که او درباره فواید tPA با نورولوژیست های مشهور بحث کرده است. در جلسات متعدد پس از آن، حضار به شدت علیه این دارو رای دادند.
این یک اظهارنظر در مورد مهارت های مباحثه ی من نیست، اما نشان می دهد که چگونه مردم زمانی که شواهد واقعی نشان داده می شوند، عکس العمل نشان می دهند.
در مرکز پزشکی منطقه ی سیرآ ویستا،در سن لوئیس اوبیسپو، کالیفرنیا، دکتر اسکات بی شف، یک پزشک اورژانس، به بیماران می گوید که بلاتکلیفی زیادی در مورد این که آیا tPA می تواند کمک کننده و یا آسیب‌زننده باشد وجود دارد. اگر خونریزی در مغز بیمار ایجاد شود،آن وقت عواقب آن می تواند فاجعه بار باشد.
دکتر بی شف می‌گوید: حدود نیمی از بیماران مبتلا به سکته مغزی، درمان را رد می کنند و نمی پذیرند.
برای متخصصان مغز و اعصاب، بدترین سناریو، بیمار است که هرگز حتی از او پرسیده نشده است که آیا او میخواهد با لخته شکن درمان شود یا خیر. دکتر ویرا در ییل گفت که بیماران گاهی از بیمارستان های محلی عمومی منتقل می شوند، جایی که آنها T.P.A را دریافت نکرده اند. و معمولا، برای دریافت کردنش خیلی دیر شده است.
دکتر ویرا و دیگر کارکنان به خانواده چیزی راجع به فرصت های از دست رفته نمی گویند. او گفت: “ما سعی نمی کنیم مسائلی را مطرح کنیم که ممکن است منجر به دادرسی شود.”
اما گاهی اوقات اعضای خانواده نمیتوانند بدانند چه اتفاقی افتاده است. این اتفاق برای دکتر لواندوفسکی افتاد.
حدود ده سال پیش، دکتر لواندوفسکی سر کار بود که یک تماس تلفنی به او گفت پدرش سکته کرده است، – سمت راست او فلج شده بود. اما پدرش در عرض ۴۵ دقیقه به بیمارستان رسانده و بستری شده بود و در داخل چارچوب زمانی برای دریافت T.P.A می توانست باشد
دکتر لواندوفسکی به مادرش گفت که خواسته ی خانواده را بسیار روشن بگوید. آنها می خواهند که دکتر اورژانس به پدر او شکننده ی لخته بدهد. دکتر رد کرد
دکتر لواندوفسکی گفت:”او به مادرم گفت که او به دارو اعتقاد نداشته و آن را نمی‌دهد. و اهمیتی هم نمی دهد که من چه کسی هستم، “
او گفت: “من در ماشینم پریدم و ۴۰۰ مایل راه را به بیمارستان راندم.” اما با گذشت زمان، خیلی دیر شده بود. پنجره درمان بسته شد.
پدرش افتادگی صورت بدی داشت و تکلمش به صورت جویده بود. بازو و وای راست او بی فایده افتاده بود. مقیاس سکته مغزی او ۷ بود، که ناتوانی متوسط می‌دهد، اما او چند سال دیگر هم زنده ماند و زندگی کرد
دکتر لواندوفسکی خاطرنشان کرد:
برای من به شخصه بسیار دشوار بود. قسمت اعظمی از زندگی حرفه ای من تا به حال صرف کار بر روی این درمان شده بود این درمان واقعا خوب عمل می کرد. احساس کردم که من اجازه دادم که پدرم از کار افتاده شود.
بسیار عجیبه که جامعه پزشکی در هر حال که ممکنه یک آزمایش هم نقص داشته باشه, تصمیم به انجام کارآزمایی بالینی دیگه ندارن که واقعا تاثیر tPA رو بسنجن!