اغلب ممکن است افرادی که از سمعک استفاده می‌کنند، با اثر مهمانی شبانه (cocktail party effect) در نزاع باشند؛ ناتوانی مغز برای دنبال کردن یک مکالمه‌ی منفرد در اتاق شلوغی که پر از صدا است. در حال حاضر، یک دستگاه که به فعالیت مغز شما گوش می‌دهد، می‌تواند کمک کند تا دقیقا صدایی را که می‌خواهید روی آن متمرکز شوید، شناسایی کنید.
بیشتر سمعک‌ها از میکروفون‌ها استفاده می‌کنند تا صداهایی را که از مقابل فرد مذکور می‌آیند، تشخیص دهد و سپس آن‌ها را تقویت کند. اما مکالمات فقط چهره به چهره رخ نمی‌دهد.
مقاله مرتبط: ابریشم عنکبوت می‌تواند کارکرد میکروفون‌ها را بهبود ببخشد
بنابراین Florian Denk و همکارانش در دانشگاه Oldenburg آلمان، یک سمعک را با دستگاهی در پشت گوش ترکیب کردند که می‌تواند امواج مغزی را حس کند. آن‌ها توانستند نشان دهند که این دو، می‌توانند با همکاری همدیگر، صداهایی را که فرد به آن‌ها توجه می‌کند (مهم نیست از کدام جهت با این صداها مواجه شوند)، تقویت کنند. حسگر امواج مغزی، توسط یک دستگاه EEG قابل‌انعطاف C شکل که پشت گوش پنهان می‌شود، اجرا می‌گردد.
این دستگاه، از ۱۰ الکترود کوچک استفاده می‌کند تا فعالیت الکتریکی در مغز را مشخص کند. این دستگاه هم از امواج مغزی فرد مذکور (فردی که از این دستگاه استفاده می‌کند) و هم از سیگنال‌های صوتیِ اتاق نمونه‌برداری می‌کند و می‌تواند این دو را با هم مطابقت دهد و تعیین‌کننده‌ی چیزی است که فرد بر آن تمرکز می‌کند.
مقاله مرتبط: دانشمندان برای مقابله با بیماری‌های مزمن، سیگنال‌های مغز را رمزگشایی می‌کنند
این دستگاه هنوز فقط اثباتی برای روش کار است و برای این‌که مفید واقع شود، باید بسیار کوچکتر شود. در حال حاضر، از یک تقویت‌کننده به اندازه‌ی چوب کبریت استفاده می‌کند تا سیگنال‌های مغزی را که بعدا رمزگشایی می‌شوند، تقویت کند.
دستگاهی قابل حمل مانند این دستگاه می‌تواند این اجازه را به ما بدهد که مغز را در طول اتفاقات غیر قابل پیش‌بینی مانند حملات (مثلا در صرع) روی دسکتاپ کامپیوتر مطالعه کنیم.
اما در حال حاضر سمعک‌های پیشرفته‌ی بسیاری وجود دارند که با اتصالات بلوتوث به گوشی هوشمند وصل می‌شوند و ممکن است که رمزگشایی بتواند به این‌جا یا حتی به یک سرور از راه دور منتقل شود .
Simon Carlile در تکنولوژی‌های شنوایی Starkey می‌گوید:
محاسبات می‌توانند تاخیری به اندازه‌ی ۲۰۰ میلی‌ثانیه که برای منظور شنونده مهم نیست، داشته‌باشند.
چنین حسگر EEG پوشیدنی، ممکن است کاربردهای بیشتری داشته‌باشد. برای مثال، معمولا ضبط یک EEG، نیاز به پوشیدن یک کلاه از الکترودهایی دارد که به سر فشار وارد می‌کنند و در مدت زمان طولانی می‌تواند دردناک باشد. این امر، میزان داده‌‌ای را که ضبط می‌شود، محدود می‌کند.
اگر یک دستگاه EEG کوچک و راحتی که بتوان دائما از آن استفاده کرد، ساخته‌شود، می‌تواند داده‌هایی را که درباره‌ی مغز است و چگونگی پاسخ به محیط را برای محققان فراهم کند. همچنین به آن‌ها اجازه می‌دهد که مغز را در طی اتفاقات غیر قابل پیش‌بینی مانند حملات (مثلا در تشنج) مطالعه کنند.
سایر کاربردهای بالقوه
یک هدست متصل که به گوشی هوشمندتان اجازه می‌دهد تا شما را در نقطه‌ی کامل چرخه‌ی خوابتان، بیدار کند (مطمئنا در ابتدا احساس هشیاری خواهید کرد). یا می‌تواند در صورتی که رانندگان خسته یا حواس‌پرت باشند، به آن‌ها هشدار دهد.
Carlile می‌گوید که این تکنولوژی به این زودی کامل نمی‌شود و حدود ۱۰ سال زمان لازم دارد. این سمعک آزمایشی می‌تواند به افرادی که در مکالمات صفر هستند، کمک کند.
