برخی از سلول‌های حاصل از تخم انسان شانس لانه‌گزینی در رحم را نیافته و برخی دیگر توانایی انجام این کار را دارند.
در مطالعه صورت گرفته، محققین دریافتند رویان‌های انسانی به‌طور معمول ماده‌ای شیمیایی به نام تریپسین را به منظور رساندن پیام لانه‌گزینی به سلول‌های رحمی ارسال می‌کنند. این در حالیست که در رویان‌هایی با مشکلات ژنتیکی قابل توجه، این سیگنال شیمیایی تغییر یافته و موجب ایجاد پاسخی تنشی در رحم می‌گردد. این فرآیند، احتمال لانه‌گزینی در رحم را به‌شدت کاهش می‌دهد.
دانشمندان این پروسه را نوعی آزمون ورودی رحم معرفی کرده و عقیده دارند رحم به کمک بررسی شیمیایی سینگنال‌های دریافتی، موجب افزایش کیفیت رویان‌های به وجود آمده می‌گردد. اما در برخی از موارد، ممکن است این آزمون ورودی بیش از اندازه دشوار ویا بیش‌از حد آسان گردد. این اتفاق موجب رد رویان‌های سالم ویا لانه‌گزینیِ رویان‌هایی با مشکلات جدی تکوینی می‌گردد.
یافته‌های دانشمندان در این باره، کمک شایانی به درمان‌های باروری خواهد نمود، زیرا یکی از اصلی‌ترین دلایل عدم موفقیت در روش‌هایی مانند (IVF)، موضوع عدم انجام لانه‌گزینی می‌باشد. پژوهش‌های پیش‌رو در ارتباط با فاکتور‌های کنترل‌کننده لانه‌گزینی، بستری مناسب برای بررسی خطرات باروری و عوارض بارداری به وسیله بررسی لایه‌ای ساده از پوشش رحم فراهم خواهد کرد.
داروی‌های بخصوصی نیز ممکن است فرآیند لانه‌گزینی در رحم را تحت تأثیر قرار دهند. این گروه از دارو‌ها با تنظیم سطح دشواری آزمون ورودی رحمی و جلوگیری از عدم لانه‌گزینی و سقط جنین، نقش خود را ایفا می‌کنند.
رویان‌های انسانی از منظر ژنتیکی تنوع بسیاری داشته و برخی از آن‌ها ممکن است به‌علت وقوع جهش‌های ژنتیکی مشکلات تکوینی مهمی را به همراه داشته باشند. در برخی از موارد، رویان‌های معیوب در محیط رحم لانه‌گزینی نکرده اما در اغلب موارد، این فرآیند به وقوع پیوسته سبب سقط جنین می‌گردد.
