شکل بالا تصویر رادیوگرافی یک زن ۵۸ ساله را نشان می‌دهد که این تصویر کاهش فضای مفصلی را یک ماه بعد از تزریق استروئید در لگن این زن نشان می‌دهد.
بر اساس تحقیقاتی که به تازگی انجام‌شده و اخیرا دیدار متخصصان در انجمن سالیانه‌ی رادیولوژی شمال آمریکا گزارش‌شده، بیماران مبتلا به استئوآرتریت که تزریق استروئید در مفصل لگن آن‌ها انجام‌شده احتمال ابتلاشان به مرگ استخوانی بیشتر خواهدبود.
دریافت دوز تزریقی استروئید و داروهای بیهوشی یک درمان متداول برای بیمارانی است که درد و التهاب مفصل در محل مفاصل لگنی، زانو یا شانه تجربه می‌کنند.
کنی یانگ، متخصص رادیولوژی در بیمارستان عمومی ماساچوست و استادیار رادیولوژی در دانشکده‌ی پزشکی هاروارد در بوستون بیان می‌دارد که :
از جمله تغییراتی که در نتیجه‌ی استئوآرتریت ایجاد می‌شود می‌توان به کاهش فضای بین مفصلی و پیشرفت استخوان‌سازی اشاره کرد که با گذشت زمان نیز این پیش‌روری به طور آهسته ادامه می‌یابد. ما در حین خواندن عکس‌های رادیوگرافی برخی از بیمارانی که تزریق لگنی استروئید را دریافت کردند، متوجه پیش‌روی سریع موارد فوق یعنی کاهش فضای بین‌مفصلی و افزایش استخوان‌سازی بودیم.
برای یافتن اینکه آیا آرتریتیت(التهاب مفاصل) در بیمارانی که همچنان تزریق استروئید و یا داروهای بیهوشی را در لگن خود ادامه دادند مشاهده می‌شود یا خیر، چانگ و یک تیم از متخصصین رادیولوژی که تخصص ویژه‌ای در تصویربرداری تشخیصی سیستم اسکلتی‌ماهیچه‌ای بدن انسان دارند و می‌توانند با دقت بیشتری مداخله‌ی صحیح را انجام دهند(از جمله تزریق به داخل مفصل لگن) مطالعه‌ای را بر روی ۱۰۲ بیمار انجام دادند که بازه‌ی سنی شرکت‌کنندگان بین ۱۹ تا ۹۲ سال و شامل ۶۲ نفر زن بود.
این شرکت‌کنندگان با استفاده از دستگاه اشعه‌ی ایکس تحت عکس‌برداری از استخوان لگن قرار گرفتند این عکس برداری در زمان تزریق و همچنین در طول پیگیری این بیماران به مدت ۳ الی ۹ ماه انجام می‌گرفت.
دو نفر از متخصصین رادیولوژی به‌طور مستقل عکس‌های رادیوگرافی بیماران را برحسب مدت پیگیری دسته‌بندی شده بودند را بررسی کردند (بیمارانی که تزریق را دریافت کردند و همچنین دو گروه کنترل)گروه کنترل شامل ۱۰۲ شرکت‌کننده بود که عکس‌برداری از آن‌ها انجام گرفته‌بود بدون آنکه تزریقی از داروهای استروئید یا بیهوشی در مفاصل خود دریافت کنند و ۴۴ نفر دیگری که تحت عکس‌برداری قرار گرفته بودند و تزریق را در ناحیه‌ی شانه دریافت کرده بودند.
رادیولوسیت تحقیقاتی ما استئونکروز(تحلیل بافت استخوانی) را در ۲۲ تا ۲۴ درصد از افرادی که تزریق را در ناحیه‌ی لگن دریافت کرده‌بودند گزارش کرد درحالیکه استئونکروز در گروه کنترل تنها ۵ تا ۹ درصد بود.
آن‌ها تحلیل استخوان را در ناحیه‌ی سر استخوان فمور یعنی دقیقا در محل مفصل‌شدن با استخوان لگن مشاهده کردند که میزان تحلیل در این ناحیه در افرادی که تزریق را دریافت کرده بودند ۱۵ تا ۱۷ درصد و در گروه کنترل ۲ تا ۴ درصد گزارش‌شدند.
علاوه بر یافته‌های فوق، از مقایسه‌ی تصویر رادیوگرافی بیمارانی که تزریق را دریافت کردند با رادیوگرافی گروه کنترل مطالب دیگری نیز دریافت می‌شد که اختلاف آن‌ها در این دو گروه قابل توجه نبودند.
دکتر چانگ تاکید کرد که :
بیمارانی که تزریق را دریافت می‌کنند مطمئنا درد زیادی در ناحیه‌ی لگن خود احساس می‌کردند که انجام این تزریق تاحدودی سبب تسکین درد و بهبودی آن‌ها نسبت به گروه کنترل می‌شود اما باید این نتایج را نیز در نظر گرفت به ویژه این فرضیات زمانی اهمیت دوچندان پیدا می‌کنند که جراحان ارتوپد بیان می‌دارند که در افراد جوان نیازمند تزریق دوزهای بالای استروئید هستند.
ما باید هرچه بیشتر دقیق شویم تا دریابیم که به راستی چه اتفاقی در بیماران مبتلا به استئیوآرتریت و و زمان تزریق داروهای حاوی استروئید و داروهای بیهوشی می‌افتد که باعث ایجاد تغییرات این چنینی در این بیماران می‌شود با این حال ما نمی‌خواهیم بیماران را از دریافت چنین داروهایی بترسانیم درواقع میتوانیم بگوییم که این نتایج برای انجام مطالعات و تحقیقات بیشتر کافی است ولی این نتایج برای لغو یک درمان کافی نیست.
