مولف یک مطالعه جدید درخصوص آزمایش سطوح کورتیزول در موی نوجوانان می گوید که ممکن است روزی دسته‌ای از تارهای مو بتواند در تشخیص افسردگی و در تلاش برای بررسی تاثیرات درمان کمک کننده باشد.
محققان امکان وجود رابطه بین تمرکز هورمون استرس کورتیزول در مو و علائم افسردگی نوجوانان را مورد بررسی قراردادند و ارتباط شگفت‌آوری یافتند. نه فقط سطوح بالای کورتیزول با احتمال بالاتر افسردگی تطابق دارد، بلکه ارتباطی نیز بین سطوح پایین کورتیزول و سعی وتلاش برای سلامت و بهداشت روانی نیز وجود دارد.
اگرچه بسیاری از محققان در دهه گذشته معیارهای کورتیزول را در مطالعات سلامت وبهداشت روان مورد استفاده قرار داده اند، کمتر محققی مطالعه مربوط به هورمون استرس به عنوان پیش آگهی افسردگی مد نظر قرار داده است. Jodi Ford، نویسنده اصلی پژوهش و دانشیار پرستاری در دانشگاه ایالتی اوهایو اذعان می کند در این مورد نتایج متناقضی بدست آمده است، بنابراین پژوهش حاضر اطلاعات مهمی را دربر دارد. نتایج این پژوهش بصورت برخط درنسخه این ماه ژورنال Psychneuroendocrinology منتشر شد.
Jodi Ford اضافه میکند که در شرایط بالینی، یک آزمون مبتنی بر نشانگر زیستی برای تشخیص افسردگی بویژه در کودکان و نوجوانان ارزشمند خواهد بود: ” این مطالعه پرسش‌های زیادی را برای مطالعات آینده باز میکند و نشان میدهد که روابط میان سطوح کورتیزول و افسردگی الزاما خطی نیست. ممکن است که (داشتن) کورتیزول پایین و همچنین کورتیزول بالا بد است و سطح میانه‌ای وجود دارد که عادی است. دانستن اینکه چرا اینگونه است بدون انجام پژوهش بیشترسخت است، اما ممکن است در بعضی افراد یک پاسخ نه چندان سریع به استرس وجود داشته باشد وتولید کورتیزول پایین آید یا تغییر در پردازش آن بوجود آید. شاید بدن کورتیزول را به شکلی که بایستی در بعضی شرایط مصرف شود مصرف نمیکند.”
یافته مهم دیگر مطالعه این بود که نوجوانانی که بیان می داشتند احساس بهتری از بابت حمایت در خانه دارند دارای علائم افسردگی بسیار کمتری بودند.
Ford که همچنین آزمایشگاه علوم استرس در کالج پرستاری دانشگاه ایالتی اوهایو را بعهده دارد، می گوید: ” این مطالعه به والدین تاکید میکنذ که آنها در زندگی نوجوانانشان مهم هستند و حمایت و مشارکت آنها تاثیر گذار می‌باشد.”
این پژوهش شامل ۴۳۲ نوجوان ۱۱ تا ۱۷ ساله، بخشی از مطالعه وسیع تردر حال اجرا در خصوص سلامت و رشد نوجوانان می باشد، که پروژه تحقیقاتی پروژه بررسی تاثیر اجتماعی و دیگر عوامل بر سلامت می باشد. آن پروژه توسط Christopher Browning، استاد جامعه شناسی در دانشگاه ایالتی اوهایو و کمک مولف طرح مطالعه کورتیزول و افسردگی نیز می باشد، هدایت شد.
برای طرح مطالعه کورتیزول، محققان افسردگی را با پرسشنامه نه موردی که شرکت کنندگان پر کردند اندازه گیری کردند. از شرکت کنندگان در مطالعه خواسته شد که تجربیاتشان را در بعضی موارد از جمله تواتر احساس اینکه زندگیشان ناموفق بوده است یا اینکه افراد با آنها غیردوستانه بوده‌اند را ارزیابی و امتیاز دهی نمایند.
در اغلب موارد، محققان نمونه موی ۳ سانتی متری را که برای ارزیابی سطوح کورتیزول کافی می باشد را آزمایش کردند.
محققان بعد از تنظیم نتایج برای انواع عوامل بالقوه که میتوانستند با علائم افسردگی و سطوح کورتیزول مرتبط باشند، روند شگفت‌آوری را یافتند که از نظر آماری هم کورتیزول بالا و هم کورتیزول پایین ارتباط معنی داری با افسردگی داشتند.
طبق داده های مرتبط با سال ۲۰۱۶ تقریبا یک نفر در هشت نفر نوجوان دوره افسردگی حاد را تجربه کرده است و نسبت افراد جوان درگیر با افسردگی بطور پیوسته در دهه گذشته در حال افزایش بوده است. خودکشی دومین عامل اصلی مرگ درمیان نوجوانان است.
Ford می گوید که کودکان و نوجوانان میتوانند برای توصیف علائم خود تلاش کنند و والدین و اطرافیان میتوانند علایم هشداردهنده را، در صورتی که مشکلات سلامتی روانی نوجوانان را با طغیان متعارف دوران بلوغ اشتباه متوجه شوند، نادیده بگیرند. او همچنین اضافه می کند:” این واقعا ایده‌آل خواهد بود که دارای اندازه‌گیری عینی و واقع گرایانه باشیم، زیرا استفاده از معیارهای ذهنی استرس، بویژه با کودکان و نوجوانان، مشکل‌ساز می باشد.”
وی در خاتمه اذعان می دارد ممکن است تست کورتیزول بتواند نه تنها به عنوان ابزار تشخیصی بلکه به عنوان روشی برای کنترل دراز مدت اینکه آیا درمان‌ها و داروها به فرد افسرده کمک می کنند، یا این بیماری روانی تشدید یافته و نوجوانان را در معرض خودکشی قرار میدهد، ایفای نقش کند.
در اقدام بعدی Ford می خواهد مطالعه تحقیقاتی بزرگتری را برای بررسی افسردگی نوجوانی و سطوح کورتیزول در طول زمان اجرا نماید.
