یک مطالعه‌ی جدید بر روی موش‌ها، فواید لرزش کل بدن را بر روی میکروب‌های بدن و التهاب نشان داده است.
لرزش کل بدن (WBV) شکلی از ورزش غیرفعال است که ابتدا در اواخر دهه‌ی ۱۹۹۰ شکل گرفت، در دهه‌ی اخیر شهرت یافت و به صورت ورزشی برای آموزش تناسب اندام درآمد.
در WBV فرد بر روی یک سطح صاف می‌ایستد که این سطح به طور معمول، لرزش‌هایی با فرکانس ۱۵ تا ۷۰ هرتز و دامنه‌ی ۱ تا ۱۰ میلی‌متر تولید می‌کند.
بدن انسان به طور خودبخودی با نوسانات مکرر، سریع و با دوره‌ی تناوب کوتاه این صفحه‌ی تکان‌دهنده سازگار می‌شود. این فرآیند محققان را بر آن داشت تا WBV را به عنوان “روش تمرین مقاومت عصبی عضلانی سبک” طبقه‌بندی کنند.
تحقیقات در این زمینه، فواید مختلف سلامتی را آشکار ساخته است. برخی مطالعات نشان داده‌اند که WBV باعث بهبود عملکرد عضلات، چگالی استخوان، قدرت، تعادل و هم‌چنین کمک به کاهش چربی بدن در دراز-مدت می‌شود.
از همه مهم‌تر، مطالعات قبلی نشان داده است که WBV می‌تواند باعث کاهش التهاب و معکوس کردن بسیاری از علائم دیابت نوع ۲، از جمله تکرر ادرار و تشنگی بیش از حد شود.
هم‌چنین مطالعات نشان می‌دهد که این ورزش باعث بهبود کنترل قند خون و مقاومت انسولینی می‌شود؛ این پارامترها با تست استاندارد تحمل گلوکز و آزمایش قند خون هموگلوبین A1C اندازه‌گیری می‌شوند.
اما دقیقا چگونه WBV می‌تواند این فواید را بر روی سلامت متابولیک داشته باشد؟ محققان کالج پزشکی جورجیا (MCG) و کالج دندانپزشکی جورجیا (DCG) در دانشگاه Augusta، به بررسی این موضوع پرداخته‌اند.
دکتر Jack Yu، سرپرست جراحی پلاستیک کودکان در MCG به همراه دکتر Babak Baban، ایمونولوژیست و معاون موقت تحقیقات در DCG، از نویسندگان مکاتبه‌کننده‌ی مطالعه هستند؛ این مطالعه در مجله‌ی International Journal of Molecular Sciences به چاپ رسیده است.
WBV سطح باکتری‌های روده را ۱۷ برابر می‌کند!
این دو پزشک از یک مدل موشی استاندارد برای دیابت نوع ۲ استفاده کردند. این مدل شامل استفاده از موشی است که به صورت ژنتیکی تغییر یافته است تا کمبود لپتین داشته باشد؛ این تغییر، موش‌ها را در معرض چاقی، مقاومت انسولینی و دیابت قرار می‌دهد.
برای آزمایش‌هایی که هدف آن‌ها بررسی ماکروفاژها بود، محققان از دو گروه از موش‌های نر استفاده کردند: شش موش مداخله را دریافت کردند و سه موش به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شدند. (ماکروفاژها سلو‌هایی ایمنی هستند که نقش اساسی در التهاب و سلامت روده دارند.)
جوندگان، روزی ۲۰ دقیقه و به مدت ۴ هفته، WBV دریافت کردند. این WBV فرکانس ۳۰ هرتز و دامنه‌ی ۳ میلی‌متر داشت. پس از اتمام ۴ هفته، تیم پژوهشی میزان بافت چربی جوندگان را تجزیه و تحلیل کرد.
هم‌چنین محققان آزمایش‌های مشابه را با WBV انجام دادند و میکروبیوم جوندگان را از طریق بررسی مدفوع آن‌ها مورد ارزیابی قرار دادند.
این آزمایش‌ها، تغییرات متنوعی را بر اثر WBV آشکار کرد. یکی از یافته‌های حیاتی این بود که در اثر WBV، باکتری‌های روده به میزان ۱۷ برابر افزایش یافته بودند؛ این تغییر، نقشی اساسی در التهاب ایفا می‌کند.
یک باکتری به نام Alistipes وجود دارد که نقش آن افزایش میزان اسیدهای چرب کوتاه-زنجیر است؛ این ترکیبات باعث کاهش التهاب در روده می‌شوند. محققان بیان می‌کنند که مطالعات قبلی نشان‌دهنده‌ی سطوح پایین این باکتری در افراد مبتلا به بیماری کرون و بیماری روده‌ی التهابی است.
در میان اسیدهای چرب کوتاه-زنجیری که باکتری‌های Alistipes به آزاد شدن آن‌ها کمک می‌کنند، بوتیرات وجود دارد؛ بوتیرات، متابولیت حاصل از فیبرهای غذایی است که باعث معکوس کردن اثرات منفی خوردن رژیم غذایی پرچرب می‌شود.
هم‌چنین این دو پزشک بیان می‌کنند که Alistipes باعث کمک به تخمیر غذا در روده و بهبود متابولیزم کلی می‌شود؛ در نتیجه، بدن از قند برای تولید انرژی استفاده می‌کند.
WBV باعث کاهش التهاب در مدل دیابتی می‌شود
به علاوه، آزمایش‌ها نشان دادند که WBV باعث افزایش ماکروفاژهای M2 (سلول‌های ایمنی سرکوب‌کننده‌ی التهاب) و هم‌چنین سایتوکاین‌های ضدالتهابی، از جمله اینترلوکین ۱۰، چه در موش‌های دیابتی و چه در موش‌های سالم می‌شود.
در واقع WBV در مدل‌های موشی دیابت، باعث برگرداندن سطح سلول‌های M2 به سطح طبیعی در موش‌های سالم می‌شود.
در نهایت، محققان به بررسی این موضوع پرداختند که آیا تجویز دوزهای کم Alistipes به عنوان دارو و ترکیب آن با دوره‌های کوتاه‌تر WBV می‌تواند اثر درمانی داشته باشد یا خیر.
به محض آن که جمعیت این باکتری روده‌ای افزایش یافت، نسبت بین ماکروفاژهای پیش‌التهابی M1 و ماکروفاژهای ضدالتهابی M2 نیز افزایش یافت. دکتر Yu می‌گوید:
این توالی هنوز کاملا واضح نیست؛ ولی به نظر می‌رسد که یک چرخه‌ی بسته، رو به جلو و خودبزرگ‌نما باشد.
محققان نتیجه می‌گیرند که WBV می‌تواند باعث کاهش التهاب و بهبود متابولیزم شود؛ با این حال، آزمایش‌های بیشتری نیاز است تا کاملا متوجه شویم چگونه فعالیتی که شبیه ورزش است و هیچ حرکت فعالی در آن وجود ندارد، می‌تواند چنین واکنش زنجیره‌ای مثبتی ایجاد کند؟
