کارسینوم لوبولار درجا (Lobular carcinoma in situ) یا LCIS به ناحیه‌ای اطلاق می‌شود که رشد سلول‌ها در آن ناهنجار بوده و احتمال ابتلای فرد به سرطان پستان تهاجمی را درمراحل بعدی زندگی بالاتر می‌برد. لوبولار بودن این کارسینوم نشان از شروع رشد سلول‌های ناهنجار در لوبول‌ها یا غدد پستانی دارد. لوبول‌های پستانی غدد تولیدکننده شیر بوده و در انتهای مجراها قرار گرفته‌اند. کارسینوم نیز به هر نوع سرطانی که از پوست یا بافت‌های پوشاننده ارگان‌های داخلی بدن مانند بافت پستانی، گفته می‌شود. در جا بودن این سرطان به این معنی است که این رشد ناهنجار، محدود به لوبول باقی مانده و به بافت‌های اطراف گسترش نمی‌یابد. در افراد تشخیص داده شده با LCIS، غالبا بیش از یک لوبول درگیر می‌باشد.
کارسینوم لوبولار درجا علی رغم اینکه در نام خود حاوی واژه کارسینوم است، سرطان پستان حقیقی نیست. LCIS تنها دلالت بر این دارد که احتمال ابتلای بعدی فرد به سرطان در آینده بالا است. به همین علت، برخی از متخصصان استفاده از واژه «نئوپلازی لوبولار» برای این شرایط را بیشتر ترجیح می‌دهند. نئوپلازی به مجموعه‌ای از سلول‌های ناهنجار اطلاق می‌گردد.
LCIS غالبا پیش از یائسگی و بین ۴۰ تا ۵۰ سالگی تشخیص داده می‌شود. کمتر از ۱۰ درصد زنان تشخیص داده شده با کارسینوم لوبولار درجا یائسه هستند. LCIS در مردان بسیار نادر است. LCIS ناشایع تلقی می‌شود، اما تعداد دقیق افراد مبتلا هم مشخص نیست. علت آن است که LCIS معمولا علائمی ایجاد نمی‌کند و در ماموگرام هم دیده نمی‌شود. تشخیص این بیماری معمولا از روی نتایج بیوپسی که به علل دیگر از بافت پستانی انجام شده است، صورت می‌گیرد.
