نوزاد پائین‌تر می‌افتد!
هر کجا که باشد، از چند ساعت گرفته تا چند هفته قبل از شروع زایمان، شاید به نظر برسد و مادر نیز احساس کند که جنین به موقعیتی پائین‌تر در لگن انتقال می‌یابد. اصطلاح “سبک‌تر شدن” برای این منظور استفاده می‌شود و در این مرحله نوزاد در وضعیتی قرار می‌گیرد که سرش پائین باشد تا برای زایمان آماده گردد.
زمانی که این اتفاق افتاد، فشار وارده بر دیافراگمِ مادر تسهیل شده و تنفس را برای او راحت‌تر می‌کند. با این حال فشار روی مثانه افزایش یافته و فاصله‌ی زمانی بین دفع ادرار کاهش می‌یابد.
انقباضات قوی و منظم
رحم یک زن در طول دوران بارداری منقبض می‌شود. این ساختار ماهیچه‌های زیادی دارد و برای این تورنومنت طولانی باید آمادگی داشته باشد. به همین دلیل در طول این مدت انقباض را تمرین می‌کند تا برای زایمان آماده باشد.
نزدیک به پایان حاملگی، انقباضات رحم شروع به جابجایی جنین به طرف پائین و به سمت کانال زایمانی کمک می‌کند و در نهایت داشتن این انقباضات در به دنیا آمدن نوزاد نقش خواهد داشت. زایمان حقیقی با انقباضات قوی، ریتمیک و منظم همراه است که از پنج دقیقه جدا از هم گرفته تا یک ساعت طول می‌کشد. این انقباض‌ها معمولاً در پشت و کمر شروع شده و سپس از اطراف به سمت جلو می‌آیند. شکم سفت و سفت‌تر شده و مثل یک توپ بسکتبال می‌شود و سپس شل می‌گردد. انقباض واقعی چیزی شبیه این می‌باشد.
تمایز انقباضات کاذب زایمان از نوع واقعی
اگر زنی حامله در طول یک ساعت بیش از ۶ انقباض را تجربه کند و آن‌ها قوی‌تر و ریتمیک‌تر شوند، به این معناست که آن‌ها در فواصل منظم رخ می‌دهند. پس باید به این نوع از انقباضات توجه کرد؛ چون نوراد در راه است. انقباضات واقعی با تغییر موقعیت مرتفع نمی‌شوند؛ مثل حرکت کردن یا دراز کشیدن. اغلب محاسبه‌ی فواصل بین انقباضات درست انجام نمی‌شود. این کار باید با زمان‌سنجی از شروع یک انقباض تا شروع بعدی انجام شود که در میان آن‌ها باید زمان شل‌شدگی‌ها را هم در نظر گرفت.
بر اساس Mayo Clinic انقباض‌های واقعی ۳۰ تا ۹۰ ثانیه به طول می‌انجامند و ادامه‌ی آن‌ها به فعالیت یا موقعیت فرد بستگی ندارد. انقباض‌های کاذب زایمانی (انقباضات Braxton Hicks) در فواصل نامنظم بین هم رخ می‌دهند و با گذشت زمان به هم نزدیک نمی‌گردند؛ چون آن‌ها فروکش خواهند کرد. برخلاف زایمان واقعی، انقباضات کاذب معمولاً در جلوی بدن در نواحی پائین شکمی اتفاق می‌افتند، معمولاً ضعیف هستند و احتمالاً با توقف در راه رفتن، استراحت یا تغییر وضعیت از بین می‌روند.
جاری شدن مایع
جنین در شکم مادر رشد می‌کند که با مایع آمنیوتیک احاطه شده است. زمانی که این کیسه‌ی حاوی مایع پاره شود، برخی از زنان جاری شدن مایع را تجربه می‌کنند. این در حالیست که در برخی دیگر این مایع به آهستگی می‌چکد.
این اتفاق می‌تواند چند روز قبل از شروع زایمان یا در طول آن آغاز شود ویا اصلاً اتفاق نیفتد (متخصص زایمان یا قابله این کار را انجام خواهد داد). توصیه می‌شود مادران، پزشک خود را از این اتفاق و رنگ و بوی آن آگاه کنند. این کار می‌تواند به کادر درمانی در تشخیص این که مایع جاری شده ادرار می‌باشد (که نشانه‌ای معمول در هنگام بارداری است) یا مایع آمنیوتیک کمک نماید.
زمانی که مایع جاری می‌شود، نوزاد توسط مایع محافظتی دیگر محاط نیست و خطر ابتلا به عفونت وجود دارد. این علت درخواست پزشکان برای شروع زایمان، یک یا دو روز پس از این اتفاق می‌باشد.
درد کمر در نواحی تحتانی و گرفتگی عضلانی
در طول زایمان، مادر شاید فشاری فزاینده یا گرفتگی عضلانی در لگن خود یا نواحی رکتال احساس نماید. همچنین ممکن است دردی مبهم در این ناحیه حس گردد.
ترشحات خونی واژینال
با شروع زایمان یا چند روز قبل از آن، شاید ترشحات واژینال افزایش یابند که شاید به رنگ صورتی، قهوه‌ای یا کمی خونی به نظر برسند. این ترشحات در نتیجه‌ی آزاد شدن پلاگ موکوس که گردن رحم را هنگام حاملگی مسدود کرده‌اند، اتفاق می‌افتد. با شل یا باز شدن گردن رحم در مرحله‌ی اول زایمان، این پلاگ‌ها آزاد می‌شوند. ترشحات خونی زیاد می‌توانند علامت مشکلی باشند؛ توصیه می‌شود این مطلب با پزشک در میان گذاشته شود.
اسهال یا حالت تهوع
برخی از زنان در شروع زایمان اسهال را تجربه می‌کنند یا دلایل نامعلوم استفراغ دارند. همچنین معلوم نیست که کدام یک از این‌ها زودتر آغاز می‌شوند؛ برای مثال آیا اول اسهال شروع شده و پس از آن زایمان آغاز می‌شود یا این علامت نتیجه‌ی شروع فرآیند زایمان است؟
