محققان با هدف درک این موضوع که چرا اختلالات طیف اوتیسم (ASD) در پسران شایع‌ترند، تفاوت‌هایی را در یک مسیر عصبی که در سیستم پاداش و انگیزه نقش دارد، کشف کردند. این تفاوت‌ها باعث می‌شوند که موش‌های نر به اشکال ژنتیکی مسبب اوتیسم، آسیب‌پذیر‌تر از موش‌های ماده شوند.
تد آبل (Ted Abel, PhD)، پژوهشگر ارشد و مدیر موسسه علوم عصبی آیوا (Iowa) در دانشگاه آیوا، می‌گوید:
یکی از جنبه‌های پرسش‌برانگیز بیماری اوتیسم آن است که مردان را بیشتر مبتلا می‌کند؛ به ازای هر ۴ پسر فقط یک دختر مبتلا به اوتیسم است. ما نمی‌دانیم که چرا پسران نسبت به این اختلال آسیب‌پذیر‌تر از دختران هستند.
مقاله‌ی مرتبط: اوتیسم ژنتیکی است یا اکتسابی؟
نیکلا گریسوم (Nicola Grissom)، از محققان این مطالعه و استادیار روان‌شناسی دانشگاه مینه‌سوتا، می‌گوید:
این یافته از اولین شواهدی است که در موش‌های اوتیسم، در مورد اثر محافظتی زنان در برابر اوتیسم به دست آمده است و حقایق مهمی را درمورد اختلالات رشدی عصبی (که اکثراً در مردان رخ می‌دهند) برملا می‌کند. علاوه بر آن مطالعه ما به یافتن پاسخ این پرسش بزرگ‌تر که چگونه جنسیت بر نوروبیولوژی رفتار و یادگیری تأثیر می‌گذارد، کمک می‌کند. این عامل می تواند درجات مختلفی از ریسک را در سایر بیماری‌های روانی ایجاد کند.
مطالعات همچنین نشان داد که بیان ژن رسپتور D2 دوپامین در موش‌های نری که جهش ژنتیکی مسبب بیماری اوتیسم را داشتند، افزایش یافته بود. میزان بیان این رسپتورها در موش‌های ماده مبتلا به اوتیسم تغییری نکرده بود. به گفته آبل، ریسپریدون (Risperidone) رسپتورهای D2 دوپامین را هدف قرار می‌دهد. این دارو از معدود داروهایی که سازمان غذا و داروی آمریکا برای درمان ASD با آن موافقت کرده است. آبل می‌افزاید:
ما باور داریم که در مسیر درستی قرار گرفته‌ایم. ما شروع به شناسایی دلیل اساسی این موضوع کرده‌ایم که چرا اختلالات رشدی عصبی که عملکرد جسم مخطط و سیستم پاداش را مختل می‌کنند، غالباً مردان را تحت تاثیر قرار می‌دهند. این مطالعات به ما ایده‌های جدیدی درمورد تفاوت های اساسی رفتاری در اوتیسم می‌دهند و همچنین می‌توانند به توسعه‌ی روش های رفتار درمانی و دارو درمانی برای بهبود کیفیت زندگی این افراد کمک کنند.
مقاله‌ی مرتبط: آیا داروی سل می‌تواند به بیماران اوتیسم کمک کند؟
این یافته جدید بخشی از یک مطالعه بزرگ است که توسط آبل و همکارانش انجام می‌شود. آن‌ها بر روی انواع مختلف اوتیسم در موش‌هایی که ژن‌های مسبب اوتیسم متفاوتی دارند، مطالعه می‌کنند و به دنبال شباهت‌هایی در انواع مختلف اوتیسم هستند. یکی از رویکردهای در حال ظهور که یافته ی جدید هم آن را پشتیبانی می‌کند، این است که نقص در سیستم پاداش ممکن است از ویژگی‌های مشترک اختلالات طیف اوتیسم باشد و مردان مبتلا به اوتیسم به طور خاص در این رفتار ضعیف‌تر هستند. آبل اذعان می‌کند:
هیچ‌کدام از این دستاوردها بدون حمایت بنیاد تحقیقات اوتیسم موسسه سایمون (SFARI) امکان تحقق نداشتند. تأثیر آن ها بر تحقیقات اوتیسم بسیار شگرف بوده است.
