جنیفر چان، نورولوژیستِ دانشگاه پنسیلوانیا، در سیزدهم نوامبر امسال در نشست سالانه جامعه نوروساینس در واشنگتن دی.سی گفت:
اسپرم پدری که استرس دارد می‌تواند این استرس را به نسل بعد نیز منتقل کند. اما سوالی که هنوز پاسخ داده نشده است این است که چگونه تجربه پدر می‌تواند سلول‌های زایا را تغییر دهد؟
چان و همکارانش با مطالعه‌ای که بر روی موش‌ها انجام داده‌اند، جواب‌هایی یافتند و حتی تذکراتی برای راه‌های توقف این استرس ارثی نیز دارند.
این محققان بر روی قسمتی از دستگاه تولیدمثلی مردان به نام سر اپیدیدیم، جایی که سلول‌های اسپرم بالغ حضور دارند، تمرکز کردند. این محققان دریافتند خلاص شدن از سنسورهای هورمون استرس به نام رسپتورهای گلوکورتیکوئید از انتقال استرس جلوگیری کند. زمانی که موش‌هایی که پدرشان استرس مزمن داشته، وجود شکارچی را احساس می‌کردند مقدار بیشتری از هورمون‌های استرسی کورتیکوستروئید تولید می‌کردند اما فرزندان موش‌هایی که فاقد این رسپتور در اپیدیدیم بودند در پاسخ به این محرک مقداری طبیعی از هورمون را می‌ساختند.
مقاله مرتبط: ۱۶ راهکار طبیعی برای مقابله با استرس
کارهای اولیه نشان داد که سلول‌های اپیدیدیم بسته‌های کوچکِ پر از RNA آزاد می‌کنند که می‌تواند به اسپرم متصل شود و محتوای ژنتیکی آن‌ها را تغییر دهد. آزمایش‌ها بر روی این سلول‌ها در محیط آزمایشگاهی نشان داد که قرار گرفتن مزمن در برابر کورتیکوستروئید، RNA های موجود در این وزیکول‌ها را تغییر می‌دهد. این نتایج توضیحی را برای چگونگی تغییر اسپرم توسط استرس ارائه می‌دهد: استرس با تحریک رسپتورهای گلوکورتیکوئید، RNA های موجود در وزیکول‌های اپیدیدیم را تحت تاثیر قرار می‌دهد. سپس این وزیکول‌ها محتوای تغییریافته‌اشان را به اسپرم می‌دهند و باعث انتقال استرس به نسل بعدی می‌شوند.
وزیکول‌های مشابهی در مایع سمینال انسان حتی بعد از انزال وجود دارد. چان و همکارانش با مطالعه بر روی نمونه‌های مایع منی دانشجویان کالج آزمایش می‌کنند تا بفهمند که آیا در وزیکول‌های حاوی RNA انسان نیز اثر مشابهی حمل می‌شود یا نه. به گفته او، از برنامه امتحانی به عنوان نشانگر استرس استفاده خواهد شد.
