پروتئین مرموزی که به RNA متصل می‌شود، نقش مهمی در شکل گیری خاطرات موش صحرایی دارد. این اولین بار است که در یک مطالعه، یک عامل مولکولی خاص به شکل گیری سیناپس و یادگیری گره خورده است.
دانشمندان سنتز یک پروتئین به نام (Staufen homolog2 (Stau2 در موش صحرایی را سرکوب کردند، این کار توانایی یادگیری موش را مهار کرد. موش‌هایی با سطوح پایین‌تر این پروتئین، اختلال حافظه قابل توجهی را نسبت به موش‌هایی با سطوح نرمال، نشان دادند. هر زمان که ما چیز جدیدی یاد می‌گیریم، ساختار مغزمان به شکل ظریفی تغییر می‌کند، تا اطلاعات جدید را در آنچه که شکل گیری سیناپس نامیده می‌شود، تغییر دهد.
تحولات دراز مدت مولکولی این تغییر، در RNAهای پیامبر یا mRNA کدگذاری می‌شود. سپس به موقعیت مورد نظر جابجا شده و پروتئین‌های جدیدی را برنامه ریزی می‌کنند که با اطلاعات جدیدشان کمک می کنند. Michael Kiebler، دانشمند عصب شناس دانشگاه Ludwig-Maximilian مونیخ، نشان داد که Stau2 پروتئینی است که به mRNA کمک می‌کند تا مستقیما به سیناپس‌های نورونی برود. (نقطه ارتباط بین نورون با نورون دیگر و یا سلول هدف) اما نقش آن در فرایند یادگیری و شکل گیری حافظه هنوز درک نشده است.
مقالات مرتبط: افزایش حافظه به کمک ایمپلنت مغزی
بنابراین Kiebler و همکارانش در دانشگاه مانهایم آلمان، و دانشگاه سویا در اسپانیا، موش‌هایی با کمبود Stau2 را پرورش داده‌اند تا تاثیر آن را بر یادگیری، عملا آزمایش کنند.
Kiebler گفت:
این کار برای اولین بار به ما توانایی ربط دادن یک مولکول خاص (پروتئین RNA اتصال دهنده‌ی Stau2) به شکل گیری سیناپس و یادگیری را داده است. علاوه بر این رویکرد، ایجاد دیدگاه‌های کاملا جدید در مورد مکانیزم‌های مولکولی است که می‌توانند یادگیری را به ارمغان بیاورند.
به موش‌ها وظایف مختلفی داده شد. نظیر پیدا کردن یک سکوی پنهانی که به آن‌ها اجازه‌ی فرار از هزارتوهای آبی را بدهد و یا تشخیص مناطقی از هزارتو که قبلا آنجا بوده‌اند نسبت به مناطقی که قبلا ندیده‌اند.
هر دو گروه ضعیف و شاهد، در اجرای دور دوم وقتی فقط یک دقیقه بین یادگیری و انجام وظیفه فاصله بود، به خوبی عمل کردند.
اما هنگامی که این فاصله زمانی تا سی دقیقه و پس از آن شش ساعت افزایش یافت، موش‌های صحرایی با کمبود Stau2، کاهش قابل ملاحظه‌ای در مقایسه با گروه شاهد نشان دادند. که نشان دهنده‌ی تاثیر بر فاصله‌های عملکرد حافظه است.
به طور کلی، حافظه دراز مدت همچنان به کار خود ادامه می‌دهد و موش‌ها همچنان قادر به یادگیری نحوه یافتن منبع غذایی هستند. اما وقتی بعد از زمانی طولانی از آن‌ها خواسته می‌شود، آنچه که آموخته‌اند به یاد بیاورند، عملکرد آن‌ها به طور قابل توجهی از حیوانات وحشی ضعیف‌تر است.
مقاله‌ی مرتبط: برای اولین بار؛ مشاهده‌ی قالب‌های ساختاری حافظه در مغز
محققان همچنین کارایی انتقال سیگنال‌ها را در سیناپس‌های هیپوکامپ اندازه گیری کردند و هر دو حالت تقویت طولانی مدت (LTP، مکانیسمی که باعث تقویت کارایی سیناپس می‌شود) و تضعیف طولانی مدت (LTD، که انتقال سیناپسی را کاهش داده و ارتباط را قطع می‌کند) تحت تاثیر قرار می‌گیرد.
LTP به عنوان یک مدل یادگیری در سطح سلولی در نظر گرفته شده است. نتایج تحقیقات نشان می‌دهد که این تعادل بین سطح LTP و LTD است که حائز اهمیت است. محققان خاطر نشان کردند، تحقیقات بیشتری برای تعیین نقش دقیق Stau2 در مراحل مختلف یادگیری، حافظه و همچنین نقش‌های LTP و LTD و ارتباط آن‌ها با یکدیگر، مورد نیاز است.
