اگر بخواهید اتومبیلی را که چندین دهه در گاراژ مانده و خاک خورده است روشن کنید، قطعا انتظار دارید که موتور اتومبیل به استارت شما پاسخ ندهد. اما مجموعه‌ی رانشگرها بر روی فضاپیمای ویجر ۱ به راحتی پس از ۳۷ سال بدون استفاده ماندن، روشن شدند.
دورترین و سریع‌ترین فضاپیمای ناسا با نام ویجر۱ (Voyager 1) تنها وسیله‌ی ساخته شده‌ی بشر در فضای میان ستارگان است. این فضاپیما که تا به امروز حدود ۴۰ سال در فضا قرار گرفته، متکی به دستگاه‌های کوچکی به نام رانشگر برای برقراری ارتباط با زمین است. این رانشگرها در پالس‌های کوچکی که تنها چندین میلی‌ثانیه طول می‌کشند، روشن شده و فضاپیما را به آرامی می‌چرخانند تا آنتن آن در راستای سیاره ما قرار گیرد. درحال حاضر تیم ویجر می‌تواند از ۴ رانشگر پشتیبان که از سال ۱۹۸۰ غیرفعال بودند، استفاده کند. Suzanne Dodd، مدیر پروژه ویجر در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا می‌گوید:
با این رانشگرهای دست‌نخورده‌ای که بعد از ۳۷ سال همچنان کارا هستند می‌توانیم عمر فضاپیمای ویجر۱ را ۲ تا ۳ سال افزایش دهیم.
از سال ۲۰۱۴ مهندسان متوجه شده‌اند که رانشگرهای ویجر۱ فرسایش یافته‌اند. با گذشت زمان نیروی محرکه بیشتری لازم است تا انرژی مشابهی برای جهت‌گیری فضاپیما دهد. از طرفی در ۱۳ میلیارد مایلی زمین هیچ مکانیکی برای تنظیم موتور وجود ندارد.
تیم ویجر گروهی از متخصصان خود در حیطه رانشگرها را برای بررسی این مشکل در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا در کالیفرنیا جمع کرد. کریس جونز، رابرت شاتول، کارل گورنسی و تاد باربر بعد از بررسی تمام گزینه‌ها، پیش بینی کردند که چگونه فضاپیما در شرایط مختلف واکنش نشان می‌دهد. سرانجام آن‌ها در راه حلی غیر معمول توافق کردند؛ اختصاص دادن عمل جهت‌گیری فضاپیما به گروهی از رانشگرهایی که ۳۷ سال غیرفعال بودند.
مقاله مرتبط: پلی‌لیست عجیب و خوفناک ناسا را از دست ندهید!
در اولین روزهای ماموریت ویجر از کنار مشتری، زحل و اقمار مهم آن‌ها عبور کرد. مهندسان برای پرواز و جهت‌گیری دقیق فضاپیما از مانور اصلاح مسیر یا TCM استفاده کردند. TCMها، رانشگرهایی با اندازه و عملکرد یکسان با رانشگرهای کنترل کننده (attitude control thrusters) هستند که در قسمت پشتی فضاپیما واقع شده‌اند. اما با توجه به آخرین توقف ویجر۱ در کنار سیاره زحل، تیم ویجر نیازی به استفاده از موتورهای TCM از ۸ نوامبر ۱۹۸۰ نداشتند. بعد از آن این موتورها تنها برای شلیک‌های طولانی مدت استفاده شد.
در روز سه‌شنبه ۲۷ نوامبر ۲۰۱۷، مهندسان ویجر برای اولین بار بعد از ۳۷ سال ۴ رانشگر TCM را روشن کردند و توانایی آن‌ها را برای هدایت فضاپیما با از پالس‌های ۱۰ میلی‌ثانیه مورد آزمایش قرار دادند. این تیم مشتاقانه منتظر بودند تا بالاخره نتایج آزمایش را بعد از ۱۹ ساعت و ۳۵ دقیقه از آنتنی در گلدستون کالیفرنیا که بخشی از شبکه فضایی ناسا است، دریافت کنند؛موتورهای TCM همگی به طور کامل فعال شده بودند.
طرح پیشنهادی بعدی، تغییر رانشگرهای TCM در ژانویه است. برای ایجاد تغییر لازم است تا ویجر به ازای هر یک از رانشگرها یکی از گرمکن‌های خود را روشن کند. هنگامی که دیگر انرژی کافی برای استفاده از گرمکن‌ها وجود نداشته باشد، تیم دوباره موتورهای کنترل‌کننده اصلی را روشن می‌کند.
تیم ویجر احتمالاً تستی مشابه در موتورهای TCM برای ویجر۲، فضاپیمای دوقلوی ویجر۱ انجام خواهد داد. البته در حال حاضر رانشگر های اصلی ویجر۲ به اندازه ویجر۱ فرسوده نشده‌اند. ویجر۲ نیز احتمالاً در طی چند سال آینده در مسیر ورود به فضای بین ستاره‌ای قرار می‌گیرد.
برای کسب اطلاعات بیشتر درمورد فضاپیمای ویجر می‌توانید به آدرس‌های زیر مراجعه فرمایید؛
