سخت است که به چیزی به عنوان یک لوازم جانبی زنانه به جز کفش پاشنه بلند فکر کنید. در حقیقت کفش پاشنه بلند از سال های ۱۶۰۰ به بعد با خانم‌ها مرتبط می‌شود. در اینجا یک حقیقت عجیب وجود دارد: برای هفت قرن پیش از آن، آنها منحصرا توسط مردان پوشیده می‌شدند.
قرن ۱۷ ام
پیش از آنکه کفش‌های پاشنه بلند به یک باید برای صنعت مُد تبدیل شود، آنها از یک منبع غیرمنتظره وارد می‌شدند: گروهی از دیپلماتهای اسب‌سوار ایرانی. در سال ۱۵۹۹ این فرستاده‌ها به فرانسه آمدند تا در جستجوی متحدان برای جنگ علیه عثمانی باشند. آنها در مسکو شروع به کار کردند و در لیسبون کارشان تمام شد، هر جا که می‌رفتند توجه مردم را جلب می‌کردند. مخصوصا به خاطر کفش‌های بلندشان توجه‌ها به آنها جلب می‌شد، که یک نوآوری تکنولوژیک بود که سوارکاران را در رکاب محافظت می‌کرد. در زمان لوئی شانزدهم در فرانسه (۱۶۴۳-۱۷۱۵)، جذبه‌ای در تمام چیزهای مربوط به ایرانی‌ها بود.
تا به امروز، نام لوئی شانزدهم محدود به فساد در سلطنت است. به نظر می‌رسد که بلندمرتبه ترین حاکم اروپا در سمت کوچک قرار داشته است. با قد حدود ۱۶۳ سانتی متر، او کوتاه‌تر از میانگین قد زمان خود بود، او چیزی به کفش خود چسبانده بود که قدش را حدود ۱۰ سانتی متر بلند کرده بود. با گذشت زمان، او احساس نیاز کرد که کفش خود را حتی بلندتر کند. یک پرتره در سال ۱۷۰۱ او را در لباس کامل سلطنتی نشان می‌دهد، شامل یک جفت کفش پاشنه بلند قرمز رنگ که وی تعیین کرد تنها توسط کسانی می‌تواند پوشیده شوند که او تعیین کند مناسب است. به عبارت دیگر، شما می‌توانید در یک نگاه به پای شخصی نگاه کنید و بلافاصله متوجه شوید که در حلقه درونی پادشاه است یا نه. همان‌طور که کاردی بی می‌گوید، این‌ها کفش‌های خونین هستند.
تَرک بزرگ مردانه
پس چه اتفاقی افتاد؟ خوب، بعد از اینکه کفش در اروپا محبوب شد همه چیز شروع به تغییر کرد. در همان زمان که ایران مانیا در قاره شمالی آتش گرفت، زنان اروپایی با اتخاذ سبک های سنتی لباس مردانه، از جمله پاشنه بلند ، به دنبال حمایت از برابری خود بودند. طبق گفته مدیر موزه کفش بتایی و نویسنده ی “Heights of Fashion”، الیزابت سملخک:
زنان موهایشان را کوتاه کردند، سردوشی به لباس های خود اضافه می کردند، آنها پیپ می‌کشیدند، کلاه هایی که بسیار مردانه بودند را پوشیدند. و این دلیلی است که زنان شروع به استفاده از کفش‌های پاشه بلند کردند؛ تلاشی بود تا لباس‌هایشان را مردانه کنند.
در نهایت، این اتفاق تبدیل شد به کفش‌های پاشنه بلند مردانه (ضخیم) و زنانه (نازک)، و این گرایش به تدریج شروع به از بین رفتن کرد. اما زمانی در حدود قرن ۱۹ ام مردان استفاده از کفش‌های پاشنه بلند را به طور کامل تَرک کردند.
این تنها چیزی نبود که مردان ترک کردند. محققان مُد آن را “تَرک بزرگ مردانه” می‌نامند، و به وقتی اشاره دارد که لباس‌های مردانه ناگهان از چیزی زنده و رنگی به لباس‌هایی یکنواخت تبدیل شد.
