تجربه خاطرات دردناک می‌تواند منجر به اختلالات روانی مانند اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) شود که ممکن است زندگی فرد را از بین ببرد. در حال حاضر تخمین زده می‌شود که تقریبا یک سوم از همه افراد از اختلالات مربوط به ترس و یا استرس در یک نقطه از زندگی خود رنج می‌برند.
یک مطالعه جدید نشان می‌دهد چگونه درمان – در سطح سلولی – می‌تواند حتی خاطرات تروماتیک طولانی مدت را معالجه کند. پروفسور EPFL، پروفسور یوهانس گرف، می‌گوید: “یافته های ما برای اولین بار بر روی فرآیندهای مبتنی بر درمان موفقیت آمیز خاطرات آسیب پذیر پی‌ریزی شده‌است.”
در زمینه درمان خاطرات آسیب دیده، یک سوال که مورد بحثی طولانی واقع شده‌است وجود دارد که آیا تضعیف ترس شامل سرکوب مسیر حافظه اصلی ترس با جایگزینی حافظه جدید ایمن است و یا شامل بازنویسی همان مسیر قبلی حافظه اصلی ترس به شکلی ایمن است. بخشی از بحث به این واقعیت مربوط است که ما هنوز دقیقا نمی‌دانیم که چگونه نورون ها خاطرات را به طور کلی ذخیره می کنند. اگرچه مطالعات ما سرکوب حافظه اصلی را رد نمی‌کنند، یافته های این مطالعه برای اولین بار اهمیت بازنویسی در درمان خاطرات تروماتیک را نشان می‌دهد.
تحقیقات در این زمینه بر روی درک توانایی مغز برای کاهش خاطرات تروماتیک متمرکز است. اما تعدادی از مطالعات، به طور شگفت‌آوری گزینه های درمان را برای کاهش آسیب های طولانی مدت (مانند “ترس از راه دور”) در مدل های حیوانی بررسی کرده اند.
دانشمندان EPFL دریافتند که تضعیف ترس از راه دور در مغز به فعالیت یک گروه نورونی مرتبط است که همچنین در ذخیره سازی این خاطرات دخیل هستند. دانشمندان در حال کار با موش ها این نورون ها را در dentate gyrus مغز، منطقه ای از هیپوکامپ که در رمزگذاری، فراخوانی و کاهش ترس دخیل است، یافتند.
بیشتر بخوانید:
- مستندسازی زندگی ممکن است به قیمت تخریب خاطرات تمام شود
- گویا باید “تشکیل حافظه با تقویت سیناپسی” را فراموش کنیم؛ حافظه را می‌توان تزریق کرد!
- استرس پس از سانحه تغییرات متفاوتی در مغز دختران و پسران ایجاد می‌کند
- تغییرات اسپرم پدر می‌تواند گذشته را نشان دهد و به پسر منتقل شود!
موش هایی که در این مطالعه استفاده می‌شوند به صورت ژنتیکی اصلاح شده‌اند تا ژن “خبرنگار” را که یک سیگنال قابل شناسایی و اندازه گیری را منتشر می‌کند، تولید کند، برای مثال یک پروتئین فلورسنت، به دنبال فعالیت های عصبی. دانشمندان ابتدا با استفاده از یک ترس تمرینی که خاطرات تهاجمی طولانی مدت را ایجاد می‌کرد، زیرجمعیت نورون هایی در dentate gyrus را که در حفظ خاطرات تروماتیک درازمدت دخیلند را شناسایی کردند.
سپس موش ها آموزش‌های کاهش ترس را که شبیه درمان بر مبنای در معرض قرار گرفتن(exposure-based therapy) در انسان هستند – موثر ترین روش درمان تروما در انسان امروز است- دریافت کردند. به طور شگفت انگیزی، زمانی که محققان دوباره به مغز موش ها نگاه کردند، برخی از نورون هایی که در یادآوری خاطرات تروماتیک فعال هستند، هنوز زنده بودند. حتی زمانی که حیوان دیگر ترسی از خود نشان نمی‌داد. مهمتر اینکه، هرچه موش‌ها ترس کمتری بروز می‌دادند، سلول های بیشتری دوباره فعال می‌شدند. این اولین نشانه بود برای اینکه همان جمعیت نورون ها که در حفظ خاطرات تروماتیک دخیلند ممکن است در تسکین آنها نیز دخالت داشته‌باشند.
محققان سپس تحریک پذیری نورون های فراخوانی را در طول درمان کاهش دادند و مشاهده‌کردند که موش ها نسبت به گروه شاهد کاهش ترس کمتری داشتند. اما هنگامی که سایر نورون ها در dentate gyrus را تحریک کردند، چنین اثری وجود نداشت. این موضوع ثابت کرد که نورون های فراخوانی در dentate gyrus برای کاهش ترس بسیار مهم هستند.
در نهایت، هنگامی که محققان باعث افزایش تحریک پذیری این نورون های یادآوری در طی مداخله درمانی شدند، مشاهده کردند که موش ها کاهش ترس را بهبود می‌بخشند. به این ترتیب، آنها نتیجه گرفتند که محو شدن خاطرات ترس از راه دور بستگی به فعالیت مداوم نورون هایی که در dentate gyrus شناسایی شده اند، بستگی دارد.
