ترسها در همه اشکال و اندازه‌ها می آیند. بعضی از ما از ارتفاعات، صداهای بلند یا فضا های تنگ میترسیم در حالی که دیگران از چیزهای مشخص‌تری میترسند؛ مثل مار، عنکبوت، یا دلقک. یک ترس کاملا جهانی بین بچه ها و حتی بعضی بزرگسالان، ترس از تاریکی است. تقریبا هر چیز آشنا، محیط آسوده مثل پارک محله، زمین کمپ مورد علاقه حتی خانه شخصی میتواند وحشت آور و ترسناک باشد.
چون ما نمیتوانیم خطر واقعی را مقابلمان تصور کنیم، احساس آسیب پذیری و در معرض خطر قرار گرفتن میکنیم. چیز های بی‌ضرری که ما در طول روز از آن ها چشم پوشی میکنیم در تاریکی شب میتوانند وحشت آور یا ترسناک باشند.
نه همه چیز اما بعضی چیزها در تاریکی ترسناک تر هستند. تحقیق جدید به وسیله پینگ دانگ و چن بوزونگ پیشنهاد میکند وقتی که چراغ‌ها خاموش می‌شوند ما ترس کمتری از گرفتن بیماریهای واگیردار داریم. دانگ و زونگ ریسک مبتلا شدن به سرماخوردگی فصلی را از طریق سرفه کردن و کارهای شخصی عطسه آور، ارزیابی کردند. و به این نتیجه رسیدند که ترس آن‌ها از سرایت، در تاریکی کاهش میابد.
شرکت کنندگان ابتدا به وسیله یک فیلم مستند مختصر و بی طرف ارزیابی شدند. نیمی از آن ها فیلم را با نور روشن و نیمی دیگر فیلم را در تاریکی مشاهده کردند. هر شرکت کننده در کنار یک همکار آموزش دیده خود نشست، کسی که عمدا در طول جلسه سرفه و عطسه کرد. به طور منتقدانه شخص هم پیمان بدون در نظر گرفتن نور در طول جلسه تعداد دقیقا مساوی سرفه و عطسه کرد. شرکت کنندگان وظیفه داوری خود را تکمیل کردند به طوری که احتمال آلوده شدن به ۶ بیماری مختلف را تخمین زدند، شامل یک بیماری مسری (سرماخردگی فصلی) و چندین بیماری غیر فصلی (سرطان پوست، دیابت، آسم). تخمین زدن مقاطعه سرماخوردگی فصلی زمانی که چراغ ها پوشیده شد به طور قابل توجهی کاهش یافت، این الگو در هر دو مهارت آزمایشگاهی و محیط کلاسی جهانی واقعی، قوی و نیرومند بود. زمانی که آشکارسازی و در معرض نور قرار گرفتن به وسیله زدن عینک آفتابی توسط شرکت کنندگان کاهش یافت، این مشاهده همچنین باقی بود.
بیشتر بخوانید:
- ترس از دندانپزشکی دارید؟ دندان‌پزشک بوی ترس را متوجه می‌شود!
- چگونه بر ترس از سخنرانی در جمع غلبه کنیم؟
- چیروفوبیا: ترس از شاد بودن، شایع‌تر از آن است که فکر می‌کنید
یک احتمال این است شرکت کنندگانی که در تاریکی تست شدند به احتمال کمتری متوجه رفتار سرفه و عطسه کردن همکار خود بودند. برای جهت دادن به این احتمال دانگ و زانگ از شرکت کنندگان درخواست کردند که اگر آن ها صدای سرفه کسی را طی مطالعه شنیدند گزارش کنند و در نتیجه الگوی یکسانی از کاهش ریسک درک و دریافت در تاریکی یافتند حتی زمانی که شرکت کنندگانی که موفق به شنیدن سرفه نشده بودند از آنالیزها حذف شدند.
در عوض دانگ و زانگ کاهش ریسک درک نتایج بیماریهای واگیر را از طریق تغییرات در سطوح تفسیر یا راهی که ما از طریق آن در مورد جهان درک و فکر میکنیم، اثبات کردند. وقتی تاریک است ما می توانیم ویژگی‌های جهانی را ببینیم مثل ظاهر یک شخص یا طرح کلی اسباب اما نه جزيیات دقیق مثل رنگ چشمان شخص و پارچه روی اسباب. در نتیجه ما به احتمال زیاد در تاریکی جهان را میسازیم تا ارايه دقیق و این به نوبه خود ممکن است درک اجتماعی فاصله ما را از دیگران افزایش دهد. وقتی ما خود را با فاصله بیشتری از دیگران میبینیم، درک ما از ریسک بیماری های واگیر افزایش میابد.
برای سنجش این احتمال دانگ و زانگ نمونه اولیه خود را دوباره تکرار کردند که شامل اندازه‌های درک فاصله اجتماعی می‌شد. شرکت کنندگان نه تنها از نظر ریسک بیماری واگیردار ارزیابی شدند، بلکه گزارش کردند که از چه فاصله‌ای همکار در حال سرفه خود را احساس کردند (همه شرکت کنندگان در فاصله یکسانی از همکار نشسته بودند). یک بار دیگر شرکت کنندگانی که در تاریکی تست شدند نسبت به کسانی که در اتاق روشن تست شدند درک ریسک کمتری از قرار گرفتن در معرض سرماخوردگی را گزارش کردند. علاوه بر این، تیرگی بینایی درک فاصله شرکت کنندگان از همکار را افزایش داد و این افزایش در فاصله بین کاهش ریسک درک واگیری در تاریکی واسطه شد. ترس آن‌ها از بیماری های غیرواگیر به تاریکی بستگی نداشت. تاریکی همچنین میتواند شدت واکنش های احساسی را کاهش داده و باعث رفتار های غیراخلاقی مثل تقلب کردن و خودخواهی شود. این یافته ها پیشنهاد میکنند که سطوح پائین نور که معمولاً در رستوران‌ها، سینماها، کلوب‌های شبانه، فرودگاه‌ها و اتوبان‌ها وجود دارد، میتواند خطر تعدادی از رفتارهای ناسالم و حتی پرخطر را بالا ببرد که شامل نشستن دست‌ها، بی‌قیدی جنسی، یا حتی افزایش احتمال سرعت غیرمجاز در رانندگی هنگام مستی می‌شود. شاید بعد از این، شمایی که از تاریکی نمی‌ترسیدید هم، دلیلی برای ترس داشته باشید!
