لوپوس بیماری خودایمنی است که واگیردار نمی‌باشد، زیرا نمی‌تواند از فردی به فردی دیگر منتقل شود. بیماری‌های خودایمنی با اختلال عملکرد سیستم ایمنی بدن مشخص می‌شوند. به خاطر این اختلال عملکرد، سیستم ایمنی بدن نمی‌تواند سلول‌ها و بافت‌های بدن را از اجسام خارجی مانند ویروس‌ها افتراق دهد. در این حالت، سیستم ایمنی بدن علاوه‌بر تولید آنتی‌بادی علیه آنتی‌ژن‌ها (ویروس‌ها، باکتری‌ها و سایر اجسام خارجی)، اتوآنتی‌بادی‌هایی می‌سازد که به خود سیستم ایمنی حمله می‌کنند. عوامل ژنتیکی و محیطی مانند داروهای خاص و عفونت‌ها، ممکن است باعث ایجاد بیماری در مبتلایان به لوپوس شوند. اگرچه ما می‌دانیم بیماری لوپوس منجر به ساخت آنتی‌بادی علیه خود توسط سیستم ایمنی می‌شود اما علت بیماری لوپوس هم اکنون نیز ناشناخته است.
مقالۀ مرتبط: عامل احتمالی لوپوس معرفی شد
سه ریسک فاکتور اصلی لوپوس عبارتند از: جنس، نژاد و سن.
لوپوس در زنان، افراد آفریقایی آمریکایی، اسپانیایی و آسیایی شایع‌تر است. اگرچه لوپوس تمامی سنین را تحت تاثیر قرار می‌دهد، اما بیشتر افراد بین ۱۵ تا ۴۰ ساله را مبتلا می‌سازد.
اثرگذارهای بالقوه لوپوس
لوپوس بیماری است که با دوره‌های بالینی متغیر همراه می‌باشد. به عبارت دیگر، لوپوس رشد یافته سپس کاهش می‌یابد و در دوره‌های مختلف رخ می‌دهد. اگرچه پیشرفت لوپوس ریشه در ژنتیک دارد، اما عوامل محیطی می‌توانند این بیماری را تشدید کنند.
عفونت‌ها، نورخورشید و داروها مانند ضدتشنج‌ها و داروهای فشارخون می‌توانند به‌طور بالقوه لوپوس را تشدید کنند. اگر سابقه خانوادگی لوپوس دارید ویا در معرض خطر ابتلا هستید، مواجهه با نورخورشید را محدود کرده و از کرم ضدآفتاب استفاده کنید که می‌تواند به از بین بردن این تاثیرات کمک کند.
توجه داشته باشید که چهار نوع لوپوس وجود دارد: لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE)، لوپوس ناشی از تحریکات دارویی، لوپوس پوستی (لوپوس دیسکوئید) و لوپوس نوزادان. SLE شایع‌ترین می‌باشد. به‌طور معمول، اگر دارای لوپوس ناشی از تحریکات دارویی باشید، با قطع مصرف داروی تحریک‌کننده لوپوس علائم‌تان برطرف می‌شود.
بسته به نوع لوپوسی که مبتلا هستید، این بیماری می‌تواند سیستم‌ها و بخش‌های مختلف بدن را تحت تاثیر قرار دهد، مانند کلیه‌ها، خون، پوست، مفاصل، مغز، قلب و ریه‌ها.
مقالۀ مرتبط: علائم و نشانه‌های لوپوس
چگونه لوپوس درمان می‌شود؟
بسته به علائم و پیشرفت بیماری، لوپوس می‌تواند از راه‌های مختلف درمان شود.
داروهای رایج برای کنترل علائم لوپوس عبارتند از:
- NSAIDs یا داروهای ضددرد مانند ایبوپروفن (Advil یا Motrin) یا ناپروکسن سدیم (Aleve)
- داروهای ضد مالاریا مانند هیدروکسی کلروکین
- کورتیکواستروئیدها مانند پردنیزون (Plaquenil)
- ایمونوساپرسانت‌ها (سرکوب‌کننده‌های سیستم ایمنی) مانند آزاتیوپرین (Imuran) یا مایکوفنولات (CellCept)
لازم به ذکر است که همانند داروهای دیگر، داروهای مورد استفاده برای درمان لوپوس نیز دارای عوارض جانبی هستند. برای مثال، ایمونوساپرسانت‌ها سیستم ایمنی را مهار می‌کنند و می‌توانند منجر به عفونت شوند.
اگر نگران هستید که ممکن است مبتلا به لوپوس باشید یا در خطر ابتلا هستید، با پزشک خود صحبت کنید. آن‌ها به احتمال زیاد شما را به یک روماتولوژیست برای انجام آزمایشات بیشتر ارجاع خواهند داد. به منظور تشخیص لوپوس، پزشکتان چندین آزمایش خون مختلف خواهد خواست. اگر در حال حاضر مبتلا به لوپوس نباشید، ممکن است شرایط تشخیص سخت‌تر شود و نیاز به تکرار آزمایشات خون در دوره‌های علامت‌دار بیشتر باشد.
